Jacco (23, orgel en zang) en Hugo (22, drums en zang), samen The Skywalkers, zijn al vanaf hun zesde vrienden. Dat valt meteen op als je ze samen spreekt: ze maken moeiteloos elkaars zinnen af en bevestigen elkaars uitspraken nadrukkelijk. Deze symbiose zie je ook terug in het plezier dat de heren hebben samen op het podium. “Het heeft bijna iets weg van een komisch duo zoals Laurel en Hardy, aangezien Hugo anderhalve kop groter is dan ik”, geeft de organist zelf toe. Maar niets is minder waar, zo tikt de drummer mij op de vingers. “De gezamenlijke liefde voor de muziek uit de jaren '60 en het plezier dat we hebben terwijl we spelen is daarom niet minder serieus.”
Vanaf hun twaalfde spelen de twee oorspronkelijk als bassist en gitarist samen, geïnspireerd door bands als Pink Floyd, The Zombies, Pearls Before Swine, Beach Boys en Soft Machine. Hun volledige ‘must have’ lijst van de zestiger jaren kun je zo terug vinden op hun Facebookpagina. In de jaren erop gaat Hugo alleen aan de slag met zijn gitaar en richt Jacco zich meer en meer op productie en geluid, die nu Compositie en Muziekproductie studeert in Hilversum. Uit zijn analoge orgel en microfoons komen inmiddels oorspronkelijke klanken die ook 60 jaar geleden hadden kunnen klinken. Een drummer ontbreekt en een beroep op Hugo is snel gedaan die zich de basis snel eigen maakt.
In de zes maanden die volgen bouwen ze stap voor stap verder aan het geluid, de nummers en de teksten. “De uitdaging lag er voor ons vooral in om met zijn tweeën catchy liedjes te schrijven met een duidelijk verhaal en hard genoeg om een zaal te vullen. Dat het heel dansbaar en aanstekelijk is geworden is een leuke bijkomstigheid”, vertelt Jacco: “En dit alles zonder dat het meteen hard en schreeuwerig wordt. Intgendeel, er is niks mis mee om ook je kwetsbare kant te laten zien.” Het resultaat is de authentiek klinkende LP die november 2010 het licht zag en vooralsnog gratis te downloaden is. Voor de echte vinylofielen is er uiteraard ook een plaat met uitgebreid artwork te koop.
Vanaf de eerste release vorig jaar treden ze op, en ook daar is het weer slijpen en schaven naar de juiste sound. “Er is aan de één kant niks mooiers dan voor een publiek te spelen, al is het opnemen en maken van tracks samen ook heel leuk om te doen”, vervolgt Jacco. “Het is de uitdaging om het geluid dat je in de studio creëert ook op het podium te krijgen”, vult Hugo aan. “Maar het is altijd een strijd om een auto en een chauffeur te vinden. We hebben allebei nog geen rijbewijs” zegt Jacco die nog zeven rijlessen te gaan heeft. “Ik weet sinds gister weer waarom ik het doe, toen we bij 3FM konden spelen maar bijna geen vervoer hadden!” Dat The Secret Love Parade, die na hun speelt vanavond, toevallig met dezelfde Philicorda werkt, komt goed uit. “Zo konden we gewoon met het OV reizen.”
In rap tempo spelen ze bijna de helft van hun tracks die door hun zelf nadrukkelijk ‘liedjes’ worden genoemd. En terecht, want de teksten die over meisjes en kindernachtmerries gaan zijn lieflijk, de composities simpel en dansbaar zoals je dat van een echte jaren zestig-band verwacht. Dingen klein houden en het publiek toch laten dansen is ook een kunst die weinig beheersen. Dus voor iedereen die nog plek heeft op zijn festival deze zomer en op zoek is naar een frisse starter of intermezzo waarop getwist mag worden… eenmaal andermaal?
Gezien: The Skywalkers op Indiestad, OT301, 19 mei 2011