Want ze zijn zo fantastisch goed, het Brightonse trio Esben and the Witch. Duister als het horrorsprookje waarnaar ze vernoemd zijn, maar dan de lieve versie ervan, begrijpt u het nog? Dampende intro's, gierende gitaren, bassen die de vloer letterlijk doen trillen en werkelijk fantastische climaxen.

Tel daarbij op een lieflijk uitziend meisje waarop een ieder verliefd zal worden en twee introverte gitaristen waarvan een op twee verschillende sokken bijna de snaren van zijn bas af danst. Dit alles op een schaars verlicht podium, een freakshow aan lichten en heel, heel veel haar. Zowel zangeres Rachel Davies als bassist/gitarist/drummer/soundeffectman Daniel Copeman laat weinig gezicht zien. Onderdeel van het imago, zullen we maar zeggen.

Copeman is naast zichzelf verbergen achter zijn haardos ook vooral erg druk met het regelen van alle geluidseffecten. Hij zit meer op de grond dan dat hij rechtop staat. Derde man Thomas Fisher heeft al helemaal geen interactie met de aanwezigen. Maar maakt dit uit? Nee. De nummers zijn en blijven fantastisch goed. Davies klinkt ook live zoals het zou moeten en de muzikale ondersteuning is nog beter dan op plaat. Met name de enkele drum, waarop het trio om de beurt, en soms zelfs tegelijk, even los gaat. Als Copeman tijdens het laatste nummer in de toegift met drum en al in het publiek gaat staan, grijpt iedereen zijn telefoon om van dit 'moment supreme' een Facebook-momentje te maken. En terecht.

Jammer dat zo weinig mensen weten van de kracht en schoonheid van deze band. Ondanks alle genoemde duisternis, en alle toegeschreven labels als 'gothic' en 'nachtmerrie' is het een band die totaal niet zo onbenaderbaar is als men doet voorkomen. Ze grijpen je vast, zoals een heks kleine kinderen lokt met snoepgoed. Voor sommigen wellicht te heftig, maar waren er maar meer bands als deze. Alhoewel er maar eentje 'Brightons Best' kan zijn. En dat is Esben and the Witch.

Gezien: Esben and the Witch, Bitterzoet, 19 mei 2011