Knalpot is als een ruwe diamand, zo’n steen die niet geslepen hoeft te worden om mooi te zijn. Ze beschrijven hun eigen muziek als een “alarm stumble groove” en zijn inmiddels alweer twee jaar druk bezig als duo. Experimentele, instrumentale muziek met beide voeten op de grond; Gerri Jäger en Raphael Vanoli zijn hard onderweg om naar de top te klimmen en hebben deze zomer op Lowlands gespeeld tussen namen als The Prodigy en Faith No More. Deze week begint eindelijk de Europese tour, reden genoeg dus om bij het begin te beginnen, en ze even opnieuw voor te stellen.

Hoe en waarom zijn jullie in Amsterdam beland?

Raphael: Ik wou een gitaar opleiding volgen en had het toelatingsexamen op het Conservatorium in Amsterdam gedaan en werd toegelaten. Tien jaar geleden waren Nederland en Amsterdam voor mij de perfecte keuze. Vergeleken bij andere Europese steden is Amsterdam echt happening, mensen zijn hier erg open-minded en er is veel steun voor nieuwe ideeën. Ik kreeg tijdens mijn studie veel werk als muzikant en ben hier gebleven. Amsterdam is een geweldige stad, je kan er veel inspiratie van krijgen, en het cultureel aanbod is fantastisch ... je kan overal binnen twintig minuten heen fietsen als je binnen de ring woont.  En je hebt altijd goede lucht!

Gerri: Bij mij was het pure toeval. Ik ben zeven jaar geleden naar Amsterdam gekomen om vrienden te bezoeken die hier studeerden. Ze zeiden dat ik het toelatingsexamen van het Conservatorium zou moeten doen, gewoon proberen, ook al was het maar voor de lol. Dat heb ik dus gedaan, ik ben aangenomen, en heb de jazzopleiding afgemaakt. Ik heb altijd in veel bands gespeeld en ben hier blijven hangen. Ik vind het nog steeds een toffe stad.

Jullie zijn elkaar hier tegen gekomen, klikte het meteen?

Raphael: Wij zijn elkaar in het Amsterdamse muzieklandschap tegengekomen. Wij hebben voor het eerst met elkaar gespeeld in de band Roomtone van Jeroen Kimman, en toen was er meteen een match. Knalpot klikte meteen en de samenwerking verliep heel soepel en was compleet. Urenlang doorjammen en experimenteren kwam voor ons allebei heel natuurlijk en wij konden meteen ons ei kwijt. Het werkte meteen zó goed dat ik al mijn tijd en energie in deze band wil stoppen.

Gerri: Yep.

Jullie hebben geen vocalen in de muziek; was dit niet nodig of kunnen jullie niet zingen?

Raphael: Wij vonden dit tot nu toe echt niet nodig. Misschien dat we ooit in de toekomst iets met vocalen gaan doen, maar voorlopig heeft onze muziek dit echter niet nodig. Wij willen nu alleen maar ons eigen ding blijven ontwikkelen en hebben met ons huidig instrumentarium al meer dan genoeg te doen op het podium; ik bewerk mijn gitaar, casio en Gerri's drums met een hele boel live elektronica en filters, stuur dubs en live loops naar verschillende versterkers. Gerri gebruikt naast zijn drums ook steeds vaker de distortion box en een effectenbak voor dubs en live loops. Momenteel blijft voor ons allebei weinig ruimte over om ook nog eens te gaan zingen. Bovendien gebeuren er genoeg dingen die vocalen vervangen en in ons huidig repertoire zou de minimalistische sfeer door zang verdwijnen.

Jullie bestaan nu een jaartje of twee, en hebben deze zomer al op Lowlands opgetreden. Zijn jullie wel eens als festivalganger naar Lowlands geweest? Hoe beviel het om daar op te treden?

Raphael: Wij waren allebei nooit eerder op Lowlands. Het was een top dag, wellicht de mooiste dag van deze zomer! Wij kregen hele goede reacties van het publiek, en zagen zoveel mensen met een reuze glimlach op hun gezicht. Het geluid was absoluut fantastisch, dus wij hadden het op het podium heel erg naar onze zin. Bovendien is het fantastisch om als artiest zó goed ontvangen te worden. De mensen die achter de schermen werkten waren allemaal heel aardig, behulpzaam en professioneel.

Gerri: Ja, was echt te gek, super sfeertje ook! Enige minpunt: wat mij betreft had de programmering wat gedurfder gekund.

Deze week begint jullie Europese tour. Zijn jullie er klaar voor?

Raphael: Jazeker. Met een aantal nieuwe nummers zijn wij nog bezig met de puntjes op de ‘i’ en ik ben bezig een hoop nieuwe elektronica en gitaarversterkers te integreren in mijn setup, dit duurt altijd heel erg lang.

Gerri: Verheug mij erop! Altijd heel spannend en leuk om weer te gaan touren!

Gaan jullie ook naar jullie ‘hometowns’ om op te treden? Is dit spannender dan andere optredens?

Raphael: Het is altijd spannend en vervullend om in je oude hometown te komen spelen. Natuurlijk omdat je familie komt kijken, dus je speelt voor hun ‘extra’ goed. Zij zijn vaak je grootste critici maar tegelijk ook je grootste fans. Ouwe homies van onze allereerste bandjes komen kijken en zij zijn erg blij om te zien dat wij alleen maar met muziek bezig zijn en vooral ons eigen ding keihard pushen en non-stop daarmee doorgaan. 

Martha Colburn was de visual artist voor jullie releaseparty in het Trouw gebouw drie weken geleden. Hoe zijn jullie met haar in contact gekomen en hoe was het om met haar te werken?

Raphael: Martha vond onze muziek te gek en heeft ons benaderd om een videoclip te maken. Zij heeft een geweldige animatie clip gemaakt op ons nummer ‘Casio Halbzeit’. Het was erg leuk om met haar te werken, zij is waanzinnig positief en vol enthousiasme. Ik ben benieuwd wat de toekomst ons nog gaat brengen, 30 januari gaan wij in ieder geval op het international film festival Rotterdam als soundtrack over haar films spelen.

Knalpot als “scooter-race between Radiohead, Clark and Squarepusher” (Bimhuis, Amsterdam). Hoe voelt het om met deze namen te worden vergeleken?

Raphael: Eigenlijk best geinig maar ook fijn om terug te horen. Ik heb de laatste tien jaar heel veel naar alle drie geluisterd en doe dat nog steeds.

Gerri: Klopt! Ik vond de laatste drie jaar vooral Clark helemaal de shit, behalve zijn techno-achtige dingen.
   
Welke cd is nu te vinden in je cd speler?

Raphael: David Sylvian – Small Metal Gods.

Gerri: Icarus – Misfits.