Het is woensdagavond en de zaal van het verhuisde Music Matrix is klaar voor de vierde kwartfinale van de Amsterdamse Popprijs. De zes deelnemende bands hebben een redelijk hoog muzikaal niveau, maar qua stijl loopt het vanavond ver uiteen. Het laatste optreden van The Mystery Train Conductors overtuigt jury én publiek met dansbare en aanstekelijke rock and roll. De groep mag zichzelf nog eens bewijzen tijdens de halve finale in Paradiso.

Itching Eyeball… (the left one) trapt de vierde kwartfinale af. De zaal is op dat moment nog vrij leeg. Gelukkig komen er nog wat laatkomers af op de strakke beats van het trio. Achter zijn Nord keyboard lijkt frontman Han Luis Cera met zijn ijle, hoge stem verdacht veel op de zanger van Hot Chip, Alexis Taylor. De band maakt muziek met invloeden uit de grunge, alternatieve rock en elektronica en het is te horen dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld. Helaas zijn de zanglijnen niet erg divers en hierdoor valt de aandacht van het publiek bij het derde nummer helemaal weg.

Hierna is het de beurt aan Sir James, een vijfkoppige band met Conservatorium scholing. De groep maakt naar eigen zeggen originele, melancholische pop/rock vanuit het hart. Inderdaad, de refreintjes en zanglijnen zijn catchy, de nummers zijn goed opgebouwd en het samenspel is zeer strak. Jammer genoeg doet de muziek bij vlagen denken aan de brave pop van James Blunt. In het laatste deel van de set bewijst gitarist Frank van Kasteren echter dat Sir James niet alleen binnen de perken blijft.

De derde band van de avond is Madame Helga, waarin overigens geen dame te bekennen is. De heren brengen hun zonnige en poppy deuntjes vol energie en overtuiging. Soms laat de ritmesectie wat steekjes vallen en is hun sound als band wat leeg. Hier staat tegenover dat Madame Helga twintig minuten lang de zon laat schijnen in de Music Matrix en dat is goed te zien aan de blije gezichten van vooral het vrouwelijke publiek.

Daarna komen de goedgeklede heren en dame van 3rd Floor Magic het podium op. Hun concept is gebaseerd op de afwisseling van rap en samenzang, die uitstekend worden verzorgd door de frontman en frontvrouw. Associaties met Leaf (van het hitje Wonderwoman) zijn onvermijdelijk bij het horen van de vrolijke en aanstekelijke liedjes. Opvallend is dat het publiek plotseling erg enthousiast is en voor het eerst klinkt er nadrukkelijk gejuich. Hoogtepunt van deze kwartfinale, vooral wat energie en presentatie betreft.

Who Jumped In Limousines is een indie-rock formatie en daarmee de meest stevige band onder de deelnemers. Heel spannend wordt het niet: het overbekende indie-disco ritme domineert de hele set en er zitten geen echte hoogtepunten in. Wel is de schelle stem van de frontman uniek.

De laatste band, The Mystery Train Conductors, heeft een indrukwekkend instrumentarium meegebracht, waaronder een contrabas en blazerssectie. Al snel wordt het primaire doel van de muziek duidelijk: het publiek moet met de voetjes van de vloer. En dit lukt. De fans zijn fanatiek de twist aan het uitvoeren, terwijl de frontman teksten zingt waarin de woorden rock and roll vaak te horen zijn. Leuk voor op feesten en partijen dus. Zullen ze in de halve finale het publiek kunnen overtuigen? Misschien, als men zin heeft om te dansen.

Gezien: Amsterdamse Popprijs 2011: Kwartfinale 4, Music Matrix (in MuzyQ), 14 september 2011