Mister en Missisippi wint de tweede kwartfinale van de Amsterdamse Popprijs 2011. Een dag eerder werd in Panama al duidelijk dat Chris Kok direct deelneemt aan de halve finale, deze woensdag valt een vol Volta voor de fijne folkliedjes van de door Fleet Foxes geïnspireerde band. Een fotoverslag.

The Treets
Voor de tweede kwartfinale van de Amsterdamse Popprijs trappen The Treets vanavond af. De jongens spelen in hoog tempo maarliefst 6 zeer dansbare nummers. Met de catchy akkoordenschema’s bewijzen de heren maar weer eens dat lekker rocken helemaal niet moeilijk hoeft te zijn. De teksten zijn soms moeilijk verstaanbaar, maar in de refreinen smeekt hij een meisje ongetwijfeld om haar hart, dat is zeker. Chapeau voor het enthousiasme en de energie!

The Fridge
The Fridge zetten wat strakker het eerste ritmische nummer in. Het bandje blijkt een geoliede machine, die bij het derde nummer echt op gang komt. De jongens hebben een goede sound en de combinatie van semi-akoestische en elektrische gitaar doet bij vlagen aan de Golden Earring denken. De frontman David is dan nog geen Barry Hay, maar pakt een paar gewaagde noten. Hun eigen nummers zitten er goed in, stop is stop, break is break! Na een unplugged nummer is het tijd voor een kleine showcase. Waarom ook niet als je twee drummers in je formatie hebt. Zo ontstaat een kleine battle achter de drumkit, wat het geheel een divers setje oplevert. Als laatste track coveren de heren Bittersweet Symphony van The Verve, een nummer waar je liever afblijft, al trekt David nu pas echt alle registers open. Wie niet waagt, wie niet wint laten we maar zeggen. Al met al staat er ondanks de viermansbezetting minstens voor vijf aan plezier op het podium.

PLeaSe!
PLeaSe! knalt vanaf de eerste seconde. Eens in de zoveel tijd staat er in Nederland een formatie op die zich ongedwongen aan onvervalste funk waagt. Seven Eleven en Pete Philly & Perquisite gingen hun voor. Met een grote afro staat de kleine stemkunstenaar Adam vooraan zijn teksten te brengen terwijl de uitgekiende band op de achtergrond elkaar in de gaten houd. De gelikte verses vliegen met groot gemak van zijn lippen de zaal in. Hier is duidelijk goed over nagedacht. Het totaal klinkt af, niks meer aan doen. Het zal dan ook niet verbazen dat ze in december in het voorprogramma van De Dijk staan in Paradiso. Bij de eerste gitaarsolo valt op dat er nog een hoop verborgen talent in de band zit, waarbij de funk door ieders bloed stroomt. In de afwerking van de nummers straalt een sterke mate van professionaliteit uit. Please! presenteert 30 september de eerste EP in Paradiso.

Eaglin Miles
In het gesprek dat we vooraf hadden met de jongens werd al lacherig verwezen naar het gouden keeltje van zanger Tim. De jongens die als schoolband een jaar of vier geleden begonnen hadden in eerste instantie geen plek in de formatie voor een derde gitarist, maar een jaar geleden bleek een goeie zanger toch wel wenselijk zodat er alsnog plek ontstond voor de huidige leadzanger. Met het aanschuiven van de bassist twee weken geleden is de band nu compleet. Tussen al het geweld steekt Eaglin Miles goed af met hun bijna ballad-achtige songs, die nog het meest weghebben van een mash-up tussen James Morrison en John Hiatt of Joe Cocker. Op deze liedjes is geen partij te veel of te weinig, wat leidt tot evenwichtige composities qua melodie en percussie. Deze oude zielen hebben hun album voor je klaarstaan op SoundCloud.

Feather & the White
Niet de eerste band die we zien dit jaar die als duo voldoende in huis vinden te hebben om een zaaltje plat te spelen. Volgens Maarten (gitarist) spelen ze “popliedjes met een rauw randje, die hun oorsprong vinden in de blues”. Bij de eerste ruige riff die door de versterkers kruipt heerst nog enige scepsis in de zaal. Door de rauwe Fender overdrive druipen de vuile tracks de zaal in ondersteunt door de slavendrijvende beats van zanger en drummer Ron. Terwijl de set vordert completeert de gitaar door meer volume hun tweemansformatie en begint de aanvankelijk op Jim Morrison lijkende stem van Ron steeds meer te klinken op die van Tom Waitts, wat het geheel niet slechter maakt. Integendeel, tijdens de laatste twee nummers giert de rauwheid uit de poriën van de Volta, waardoor het publiek zich toch gewonnen geeft.

Mister & Mississippi
Nu er een doek over de drumkit prijkt installeren de bandleden van Mister & Mississippi zich op de rand van het podium. Tijdens hun optreden wordt niet gelachen, want muziek maken is duidelijk een serieuze zaak voor het vijftal. De zachte thema’s zwellen door een steeds meer opzwepend samenspel tot een bescheiden climax. De fijne folkliedjes van de door Fleet Foxes geïnspireerde band bereiken iedereen in het volle zaaltje en het totaalpakket waar de jury naar op zoek is komt duidelijk naar voren. “De doordachte nummers voelen nergens onecht aan.” En met dit commentaar zien we ze dus terug in de halve finale!