Typhoon en New Cool Collective (NCC) hebben het afgelopen jaar de nodige aandacht genoten. Op menig festival was deze unieke combi tussen de jonge Zwolse rapper en het jazzy funkensemble te bewonderen. Maar aan alles komt een eind en zij, die zich nog nooit hadden laten onderdompelen in dit bad van muzikaliteit, kregen zaterdag 27 november nog éénmaal een kans in de Melkweg.

Als de achtkoppige band het podium betreedt blijkt dat de meeste bezoekers goed beslagen ten ijs zijn gekomen. Typhoon sluit aan, spreekt zijn genoegen uit over de opkomst en belooft het enthousiasme te belonen. “We gaan er een feestje van maken.”

De rapper trapt af met tracks die ons bekend in de oren klinken van de EP Chocolade. De heerlijke sound van NCC komt in de Melkweg uitstekend tot zijn recht. De zwoele beats van de band en de oprechte pret die Typhoon daaraan beleeft, maken het onmogelijk om niet te dansen. De zaal komt op stoom en gaat mee in de energie van ‘aanvoerder’ Benjamin Herman, die bij tijd en wijlen helemaal los gaat. Hij weet bij het nummer Naamval geluiden uit zijn sax te persen die op zichzelf al zo verhalend zijn dat het de hiphopteksten bijna overbodig maakt.

De jeugdige Typhoon doet enkele bandleden soms overkomen als vaders die met een slok wijn op dansen of hun leven ervan afhangt, wanneer ze denken dat niemand kijkt. “Wie dacht dat mannen in pak niet kunnen springen, heeft het mis”. De nummers Brand Los en Bumaye leveren het bewijs. De interactie met het publiek wordt naar een hoger niveau getild wanneer de hele zaal zich gehurkt voorbereidt op een muzikale explosie.

Maar er is meer. De beeldschone Giovanca doet qua soul een duit in het zakje met haar hit Drop It, om vervolgens op te gaan in het volle, swingende podium. Ook Typhoon’s oudere broer Blackstar mag niet ontbreken op dit funkfeest. Een mooi moment om ons aller moeders te eren met het A De Na Oso. En als de rappers zich een moment terugtrekken, zorgt NCC ervoor dat de aandacht niet verslapt, en wanen we ons even in Zuid-Amerikaanse sferen.

“Wij zijn niet het gezelschap dat afgaat en na de We Want More weer terugkomt voor een toegift”, bereidt Typhoon ons voor op de laatste knaller van de avond. Band, zanger en zaal geven nog éénmaal alles wat ze hebben, alsof ze zich nu pas realiseren dat het echt de laatste keer is. Er wordt gelachen, gedanst, geschreeuwd en genoten.

Tot het licht uit gaat.