Om 22:00 uur staat de kleine zaal van Paradiso al bomvol en letterlijk te schudden van plezier. Zo enthousiast en vrolijk als de jongens van The Tunes zijn, zo is ook het publiek wat er op af komt. Vooraan in de zaal staat een behoorlijke delegatie vrienden en familie, een halve zaal vullend. Ouders, vrienden, vriendinnen, vrienden en vriendinnen van ouders; ze staan te glunderen van trots. Voordat The Tunes op het podium staat, is het al één groot feest.

Niet verwonderlijk dan ook dat het echt losbarst, wanneer de band het podium betreedt. Glimlachend van oor tot oor staat de band klaar en brengt het eerste nummer Apples; een vrolijk upbeat nummer over… het is echt zo… appels. Alle dokters zeggen het: één appel elke dag! De jongens staan wel een klein beetje versteld van het enorme enthousiasme van het publiek en het denderende applaus dat zij krijgen. We worden ook hartelijk bedankt voor onze aanwezigheid.

Na ruim een jaar van optredens door heel Nederland werd het echt tijd voor een album, zo zegt zanger Misha zelf. Het publiek is het daar volkomen mee eens en kan niet wachten op het volgende nummer. Lack-A-Chance is weer zo’n heerlijk nummer wat je na een paar keer luisteren ongemerkt mee aan het zingen bent. Maar de nummers van The Tunes zijn niet allemaal even vrolijk, neem Simon. Toch kan zo’n zielig nummer over een in de steek gelaten jongetje de sfeer niet drukken.

Bassist Jelle heeft nog geen seconde op het podium die brede lach verloren en heeft enorme blossen van plezier. Het is echt een genot om te zien hoe The Tunes er zelf zo van geniet. De gitarist-met-de-vlugge-vingers Max lijkt zijn zenuwen met man en macht te onderdrukken, maar hebben geen invloed op zijn spel. Met het nummer Quit It geeft hij één van zijn mooie solo’s weg.

Tijdens het instrumentale nummer is het tijd voor een spectaculaire presentatie van het eerste album van The Tunes wanneer een vergrote versie van de cover het podium opkomt. Als een Franse koopman op Montmartre ratelt Misha de “Komt dat zien, komt dat zien” gevolgd door een “Ideaal voor feesten, bruiloften en vrolijke begrafenissen”. Het ontbreekt deze jongens niet aan humor, wat ook resulteert aan nummers als Elizabeth Taylor met de tekst 'I Do Like Doritos' en Damn Fine Scissors.

“We zijn niet gelovig, maar toch gaan sommige van onze nummers over God en Jezus”, zegt frontman Misha dan. Let The Sun Shine is een ode aan God op een The Tunes wijze, met de tekst: “I don’t think there’s another guy with a cool son like Jesus.”

Wat The Tunes zo fijn maakt om naar te kijken, buiten het feit dat het werkt als een natuurlijke antidepressiva, is dat het écht een band is. Iedereen komt aan bod, Aram aan het eind met een strakke drumsolo en Remco brengt je Paris centre ville met zijn trekharmonica. Het is een compleet plaatje, van een compleet kloppende band van eigen bodem met een Frans randje.

De band verlaat zonder het nummer Pududu te hebben gezongen en dat kan natuurlijk niet. Ze worden luid teruggefloten en teruggeroepen door het publiek, dat niet van ophouden weet. “Papapapapada” schalt het door de zaal.

Dan wordt het publiek verrast met een nummer dat Misha heeft geschreven toen hij nog als klein muzikantje in het noorden woonde. “Een lokale krant vroeg me toen waar ik over een aantal jaren zou staan en blaaskakerig als ik was antwoordde ik: Paradiso”. Wie had dat ooit gedacht, maar toch staat hij daar dan. Met de afsluiter en titelsong van het album, Pududu is het een mooi afscheid van deze eerste Pududu show.

Vanaf NU is het eerste album van The Tunes dus verkrijgbaar en de gelukkigen laten hun exemplaar deze avond direct signeren.

Kon je er niet bij zijn donderdagavond? Dan is je herkansing 30 december, wederom  in Paradiso. Of op het Groningse festival Noorderslag. The Tunes is in elk geval nog lang niet uitgespeeld en zou zomaar eens de sensatie van 2011 kunnen worden. Dus houd ze in de gaten!

Gezien: The Tunes, presentatie Pududu!, Paradiso, 18 november 2010