Eindelijk is het moment daar. Na een spetterend optreden bij het vijfjarig verjaardagsfeestje van 3voor12/Amsterdam veroverde zij al de harten van menig Amsterdams muziekliefhebber. Bijna een jaar later is het tijd voor de eerste echte plaat van The Tunes.
Het album onder de naam Pududu! begint goed, met Train of Life en Hard to Say, twee nummers waarbij je iets van je lichaam zal moeten bewegen, zo swingend klinkt het. De tekst is niet heel spectaculair in deze eerste nummers, maar de muziek is het zeker wel. Om vrolijk van te worden. Er zit zoveel in, vocalen, gitaren, percussie, bas en zelfs een trekharmonica, maar alles klopt! Je hoort dat deze muzikanten en – dat kan niet anders – vrienden volledig op elkaar ingespeeld zijn. De eerste indruk is Mando Diao meets The Fratelli’s.
Apples is de nummer drie en wat een geweldig nummer! Zeven appels per week en dan gaat het steeds beter; hoe komt een mens hierop? Simon is niet het meest vrolijke nummer qua tekst: een jongen die in de steek is gelaten en die een “pretty shitty live” heeft. Simon gaat het einde van het nummer niet halen en toch blijft er een lach op je gezicht. De Folk & Roll, zoals de mannen het zelf noemen, kan een zo depressief mogelijke tekst bevatten, lijkt het wel, maar toch word je er vrolijk van.
The Worn Out Phrase, Lack-A-Chance en Quit It zijn nummers die op tekstueel gebied sterk zijn; anders maar dan niet vreemd. The Worn Out Phrase vertelt het verhaal van een meisje dat populair was, totdat zij een cliché werd. De andere twee gaan eveneens over dat ene mooie meisje, dat vooral met zichzelf en haar image bezig is. Deze nummers zijn zeer waarschijnlijk recht uit het hart en uit ervaring geschreven en elk meisje in het leven van The Tunes zal hopen dat het niet over haar gaat.
Tussendoor nog een muzikaal hoogstandje onder de naam Grachtengordel, wat echt klinkt als een kruising tussen de Amsterdamse grachten en een mooie dag in Parijs.
Naast het nummer Apples zijn Elisabeth Taylor en Damn Fine Scissors verreweg de vreemdste nummers op deze plaat. Je vraagt je af hoe deze nummers tot stand komen. “I do like Doritos” in het nummer Elisbeth Taylor – zit hier een filosofische gedachte achter of houden The Tunes gewoon echt van Doritos? Heeft The Tunes altijd een goede schaar op zak, waar ze erg blij mee zijn of is dit symbolisch voor het wegknippen van de ex uit een foto? In elk geval erg grappige nummers.
Dan als aller-voor-laatste een soort van Frans nummer, de titelsong Pududu. Voor de Franssprekenden is het duidelijk dat het hier niet gaat om de daadwerkelijke woorden, maar meer om de klanken ervan; Entrecôte, Gare du Nord, Tour d’Eiffel – het klinkt gewoon heerlijk. Pududu is een nummer dat je zo in Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain zou kunnen horen. Je waant je, met vooral de nadrukkelijke trekharmonica, echt even op Montmartre in Parijs.
De cd vliegt voorbij, terwijl het toch maar liefst 14 nummers zijn, die The Tunes je presenteren. Met de ‘afterlude’ worden de muzikale talenten van elk van de bandleden nog even compleet tentoongespreid. En dan zit het er weer op, jammer, of...
3voor12/Amsterdam deed de test: Pududu is eveneens een ideaal album voor werkende mensen die regelmatig een cdtje loupen uit tijdgebrek. Zelfs na drie keer achter elkaar, verveelt dit album niet. Loup-technisch dus erg verantwoord.
Als je geen ochtendmens bent of regelmatig last hebt van mood-swings, dan is het album van The Tunes een absolute must in je collectie. Bij het eerste nummer begin je met een bescheiden glimlach en aan het eind van het album loop je fluitend over straat.
Donderdagavond staan The Tunes in een, in razend tempo uitverkochte, kleine zaal van Paradiso voor de presentatie van het debuutalbum Pududu! Heb je nog geen kaartje, geen tranen; 30 december geeft The Tunes een extra show. Tot die tijd kun je dus genieten van hun fijne, vrolijke Folk & Roll CD Pududu!
Beluisterd: The Tunes - Pududu!