Onder de noemer van Festival Club Canapé, spelen tachtig acts van 18 tot en met 28 november in Nederlandse woonkamers, georganiseerd door huisconcertnetwerk Live in Your Living Room. Ditmaal niet in een woonkamer, maar in de IJlandstudio. Scram C Baby, awkward i en GRAM hebben alledrie doorgewinterde muzikanten en dus belooft het een bijzondere avond worden.

Het publiek bestaat voornamelijk uit vrienden en familie van de bandleden en met zo’n dertig man is de studio, die wel huiskamerachtig aandoet door ouderwetse lampjes, een Perzisch tapijt en een trom met twee theedoeken erover, goed gevuld. De drie bands doen elk twee semi-akoestische sets, één voor en één na de pauze.

Scram C Baby, met oud-leden van Claw Boys Claw, Bauer en Caesar, begint de avond met recht uit het hart komende rock ’n roll nummers. In augustus is de nieuwe plaat van de band uitgekomen genaamd Slow Mirror, Wicked Chair, waar ze enkele nummers van ten gehore brengen. John Cees Smit heeft met zijn rauwe stem geen microfoon nodig om de studio te vullen en klinkt enigszins als Mick Jagger. Er komt een verzoekje uit het publiek. Exhalation! Er volgt een duidelijk ‘Nee’ van drumster Marit de Loos. Een man uit het publiek vraagt ontsteld: ‘Waarom niet?  en Marit stemt alsnog in ‘Okay.’ Een mooi voorbeeld van een heerlijke no nonsense band. Na de pauze tovert Marg van Eenbergen (zangeres van GRAM) wat percussie-instrumenten uit haar tas en het publiek wordt dankbaar ingezet. Het laatste nummer is volgens John Cees Smit wat raar om akoestisch te doen, maar dat weerhoudt de band er niet van om het toch gewoon te spelen.

Marg van Eenbergen van GRAM, wordt vanavond op de gitaar begeleid door Niels Tusenius die normaal in GRAM bas speelt. Tijdens het eerste nummer staat ze nog een tikkeltje onbeholpen te zingen en durft ze haar keel nog niet helemaal open te gooien. Marg verklaart dat ze zich een beetje naakt voelt zo zonder gitaar om haar nek, die ze niet vast kan houden vanwege een gebroken elleboog. Het is haar vergeven. Ze laat het los en zingt met haar Suzanne Vega-achtige stem onder andere liedjes van haar debuutalbum Four-Letter Word en zelfs een oud Seedling-nummer. Inmiddels zijn de lichten gedimd, en gaan de kaarsjes aan. Een perfecte setting voor de mooie liedjes van GRAM. Na een korte pauze wordt een nummer gespeeld dat de nieuwe plaat niet heeft gehaald, wat dus veel goeds beloofd voor de nummers die het dan wel hebben gehaald. Ze verklaart geen feministe te zijn, maar wel erg geëmancipeerd. In het nummer I Am Clyde vraagt ze ‘hem’ dan ook haar Bonnie te zijn, want zij is Clyde. Met haar heldere stem zingt ze in This house is now a home over je weer thuis voelen in je eigen huis, nadat hij is vertrokken. Marg gunt het publiek een kijkje in haar eigen wereld.

awkward i, labelgenoot van Scram C Baby, heeft met I Really Should Whisper een debuutalbum met een folk geluid neergezet. De band, gevormd rondom de innemende Djurre de Haan, die met wisselende bezettingen speelt, brengt mooie liedjes met teksten die je recht in het hart raken. Met name door violiste Susanne Linssen en Djurre die zelf de mandoline bespeelt, klinkt de band vertrouwd Amerikaans, maar ook heel bijzonder. awkward i sluit de avond af met Sealife. Twee gitaren, een viool en Djurre’s stem. Perfect.

Gezien: Scram C Baby, GRAM en awkard i, IJlandstudio, 23 november 2010