Terwijl half Amsterdam verkleed door de straten waart om Halloween te vieren is het in Pakhuis Wilhelmina tijd voor de EP-release van Case Mayfield. Deze avond kan het publiek niet alleen genieten van taart en Case, maar ook van twee bevriende bands: Elementric en The Secret Love Parade.

De Volendamse band Elementric mag het spits afbijten. Al vrij vlot aan het begin van het optreden wordt het pijnlijk duidelijk dat het publiek niet voor deze band is gekomen. Tijdens de rustige nummers van de band blijft het publiek luid doorpraten. De bandleden Dick Kwakman, Mario Reurs en Johan Burger spelen rustige indiepop, met af en toe zeer mooie samenzang. Toch klinken de uithalen van de zanger af en toe veel te schel en zijn aanzetten zijn zo hard dat het op een gegeven moment tegen de irritatiegrens aankomt. Het publiek reageert dan ook met lauw applaus en als aangegeven wordt dat ze het laatste nummer spelen, reageert niemand echt teleurgesteld.

Op het eind van het optreden is er nog een verrassing voor de ster van de avond. Max van Remmerden, een goede vriend van Case, zingt speciaal voor hem een lied en reikt de EP uit aan de singer-songwriter. “Ik doe het nu maar, omdat straks iedereen waarschijnlijk te dronken is om het nog mee te maken.” Zonder poespas neemt Case de EP in ontvangst en direct wordt het podium omgebouwd voor The Secret Love Parade.

Het publiek reageert al iets enthousiaster op deze drie dames. Ze vertellen Case te kennen via het Amsterdam Songwriters Guild. De band speelt met veel digitale geluidseffecten een wat hardere set dan de voorgaande band. De liedjes gaan onder andere over Islamitische feestdagen en plastic. Soms zijn de bewegingen van de dames ietwat overdreven voor de setting, maar over het algemeen is het een goed optreden.

Dan is het eindelijk tijd voor het laatste optreden: Case Mayfield. Vooraf gaf de zanger aan dat hij graag een keer een slechte recensie zou willen hebben. Helaas zet hij deze avond gewoon een heel goed optreden neer. Het is duidelijk dat het publiek deze avond voor hem komt. Het is bijna stil in de zaal en degene die durft te praten wordt met luid gesis duidelijk gemaakt dat dit niet op prijs gesteld wordt.

De singer-songwriter zingt met zijn hele gezicht. De emoties die hij voelt bij zijn folkmuziek zijn er heel duidelijk van af te lezen en dat is erg mooi om te zien. Als er dan toch een kritiekpuntje moet zijn, is het jammer dat hij tussendoor niks over de liedjes verteld. Je voelt dat het hem aangrijpt en dat maakt nieuwsgierig te weten waar het over gaat. Maar met het prachtige ingetogen gitaarspel, zijn goede stem en zijn leuke verschijning ben je deze nieuwsgierigheid snel vergeten en sta je alleen maar ademloos te luisteren.

Gezien: Case Mayfield, Pakhuis Wilhelmina, zaterdag 30 oktober 2010