Treffender dan de uitspraak van de vocalist van Dez Mona voor aanvang van de film Funny Games kon het niet. “Je komt niet vrolijk uit de film stappen. Je hebt gigantisch veel emoties als kijker in een korte tijd. Van agressie tot machteloosheid, verdriet, plotseling opluchting en dan toch weer die onmacht. De mensen voelen zich achteraf verslagen en ikzelf trouwens ook”, zo opperde Gregory Frateur.

Funny Games is geen slechte horrorfilm die gaat over een vrouw die langzaam uit een tv kruipt, of over verdwaalde tieners die in een behekst bos steeds maar weer rondjes blijken te lopen. De legendarische, zeg maar gerust beruchte regisseur Michael Haneke heeft zijn film angstaanjagend realistisch gemaakt, ongeschikt voor de ogen van tere zieltjes.

Verlossing kan nauwelijks gevonden worden in de muziek van Dez Mona. Naadloos sluit de film aan op de thematiek van haar nummers, waarbij vaak wordt terugverwezen naar de onmacht van de mens. Waar de muziek normaal nog als toegankelijk en licht (hoewel altijd met een donkere bijklank) ervaren wordt, ervaart men het nu als extreem duister en hartverscheurend. Het geheel voelt van begin tot einde zeer bedrukkend en na een tijd zit men zo in de film, dat er vergeten wordt dat er een liveband meespeelt. En dat is toch wel het grootste compliment dat aan Dez Mona verleend kan worden.

Wederom slaagt het Unheard Filmfestival er in film en livemuziek succesvol samen te brengen. Iedere groep benaderd zijn film anders. Waar bij sommigen het Verfremdungseffekt centraal staat, smelten bij andere voorstellingen de films en muziek als het ware samen. Het Vlaamse duo Dez Mona brengt in september haar derde album uit en is een aanrader voor iedere liefhebber van heerlijke, duistere chansons.

Gezien: Dez Mona’s Funny Games
Kriterion 14 maart 2009