Dinsdag 23 juni was een bijzondere dag voor liefhebbers van het garage-genre. De Amerikaanse band GONN was te gast in ‘Home Of The blues’ Maloe Melo tijdens een speciale editie van Amsterdam Beatclub.
De geschiedenis van GONN lijkt op het eerste gezicht veel op die van veel bands uit de jaren 60: een stel jongens zag het eerste tv optreden van The Beatles in de VS en raakte in de ban van rock ’n roll. Ze begonnen hun eigen band, namen op slechte apparatuur in de achterkamer van een elektronicawinkel een paar singles op en gingen twee jaar en een aantal wisselende bezettingen later weer uit elkaar.
Toch onderscheidt GONN zich op één belangrijk punt: de eerste single Blackout Of Gretely, indertijd nauwelijks buiten de landsgrenzen bekend, begon 20 jaar na dato een tocht uit de vergetelheid die de makers ruim 40 jaar later tot op podia in Londen en Amsterdam deed belanden. Vanavond spelen ze in de Maloe Melo. Hoogste tijd om de band aan te tand te voelen over hun late succes.
De band, onder leiding van sympathieke zestiger Craig Moore, hangt voorafgaand aan het optreden in de lobby van hun hotel om de hoek van Maloe Melo. Allereerst rijst de vraag waarom het succes pas na 40 jaar kwam. “Er was indertijd niemand om ons te ontdekken. We kwamen uit een klein stadje in het Noordwesten van Iowa waar geen platenbonzen kwamen, alles gebeurde op kleine schaal. In rock ’n roll is een belangrijk deel van het succes gebaseerd op de marketing die erachter zit, en die hadden we niet.”
Heeft het imago van de band, die ook wel de ‘toughest band from Iowa’ werd genoemd, hier ook een rol in gespeeld? “Ach, dat soort uitspraken is gebaseerd op kleine dingen die zijn uitvergroot. Maar het is wel zo dat de meeste bands uit de omgeving veel meer gestyled waren en veel gladder klonken. Meestal hadden ze bijpassende apparatuur en outfits. Dat hadden wij niet, we deden het gewoon met wat we wel hadden. Dus we klonken wel minder opgepoetst, maar dat was geen bewust plan.”
Ruig of niet, tijdens het interview is de sfeer tussen de bandleden gemoedelijk. Er worden herinneringen opgehaald over wie wanneer in de band zat en waarom ze nou precies weer bij elkaar kwamen. Keerpunt hierbij is de interesse die hun eerste single na al die jaren opwekte. Na jaren in vergeten platenverzamelingen te hebben doorgebracht, is Blackout Of Gretely in 1998 opgenomen in een nieuwe editie van het invloedrijke verzamelalbum Nuggets.
Waar kwam de interesse voor juist die single vandaan? Craig Moore: “Blijkbaar heeft de plaat de tand des tijds doorstaan. Ik zit zelf niet in de garagescene, ik verzamel die platen niet. Maar als ik Blackout Of Gretely hoor, heeft het wel een origineel geluid. Het heeft iets dreigends, helemaal niet zo ‘peace and love’ als in die tijd.”
Is dat de reden dat de plaat onder andere wordt genoemd als een van de 10 meest invloedrijke garage/ psychedelica singles allertijden? “Ach, daar zijn we heel erg door gevleid. Maar we houden ons er niet echt mee bezig. Ook niet met wat er speelt in de muziekscene. Ontwikkelingen op dat gebied maken het mogelijk dat we weer op kunnen treden. Maar dat is niet de reden dat we dat doen. We doen het omdat het kan.”
Wanneer het tijd is voor het optreden, wordt duidelijk dat het geen doorsnee doordeweekse dinsdag betreft. Van een ex-lid van The Outsiders (één van de boegbeelden van de Nederbeat) tot fans uit Italië: een gevarieerd publiek heeft zich in de Maloe Melo verzameld om dit bijzondere optreden bij te wonen.
De band begint de eerste set met een mengeling van eigen werk uit de periode 1966-1968 en covers van meer of minder bekende nummers uit die periode. Al snel rijst de vraag of dit nog relevant is. Een vijftal mannen wiens leeftijd hen is aan te zien maar desondanks hun trucje komen vertonen. Niet voor niets roept zanger Moore dat de stemmen tegenwoordig beter zijn dan het uiterlijk.
Maar naarmate de avond vordert, weet de band te overtuigen. Moore is verrassend goed bij stem en doet bij vlagen qua intensiteit haast aan Little Richard denken. Hier zien we een band aan die rock ’n roll maakte toen het net voor het grote publiek toegankelijk werd. Geen wereldverbeteraars à la Bono of opgeblazen stadionarrogantie zoals Oasis. Gewoon een paar jongens die liedjes schreven omdat hun meisje hen had verlaten.
Het enthousiasme van Craig Moore en consorten is een stuk interessanter dan het bejaarde gekronkel van Mick Jagger of de opzwellende aderen in de nek van AC/DC’s Brian Johnson. Hoewel de band nooit zo’n legendarische status heeft bereikt als hun voorbeelden The Yardbirds of The Doors, geeft het een goed beeld van de meer experimentele sfeer die toen geheerst moet hebben. Rock’ n roll waar het mee begonnen is. Optreden omdat het kan.
Gezie: Gonn
Amsterdam Beatclub in Maloe Melo
dinsdag 23 juni 2009