Na enkele voorrondes in onder andere Panama en Volta was het vrijdag tijd voor de deelnemers van GRAP’s singer-songwriter competitie om hun kunsten te vertonen in een volle bovenzaal van Paradiso. Niet alleen het beoordelend oor van het publiek maar vooral het oordeel van de jury na afloop van de halve finale moest gaan zorgen voor één winnaar en drie wildcards.

De eerste kanshebber was Martin…  die met zoete Nederlandstalige piano-liedjes het publiek ontroerde. Al gingen zijn liedjes onverdeeld over de liefde, toch wist hij de aandacht vast te houden. Maar of Martin…, de Noord Hollandse versie van Guus Meeuwis, de finale zou halen zou het publiek nog lang niet te horen krijgen.

Eerst was het de beurt aan onder andere Apes in the Orange Grove. De bandnaam bleek perfect afgestemd op de zomerse sfeer van de muziek. Live kwamen de nummers, waarin de cajon en de bas voor een reggae ondertoon zorgde, goed tot hun recht. Ideaal voor een zwoele dag in het Vondelpark.

Muziek voor koudere dagen werd gebracht door Merlijn Nash. Hij deed dit jaar niet mee aan de voorrondes omdat hij vorig jaar door uitstel van de datum niet mee kon doen aan de finale. De nieuwe kans op een finaleplek greep hij met melancholische piano nummers waarin dissonanten en onverwachte eindes de boventoon voerde.

Het publiek bleek tijdens Merlijn’s optreden ongepast spraakzaam. Het was dan ook de vraag of Selma het publiek tot zwijgen kon brengen. Dit lukte haar met een verrassende act waarin Oost en West bij elkaar kwamen en ze begon te spelen op een baglama.

Lake Montgomery was de volgende die om de aandacht van de zaal streedt. Dit was geen probleem. De Texaanse begon haar singer-songwriter carrière in New Orleans en de jazz, blues en gospel invloeden dropen van haar rauwe stemgeluid af. De zaal bleef aandachtig luisteren naar de vrouw die op blote voeten haar ziel openbaarde.

C.C. Cream, de driekoppige band die Lake Montgomery opvolgde, wist heel goed wat ze deed. Hoewel pas begonnen in de zomer van 2008, lieten ze nu al een goed afgestemd, harmonieus geluid horen. Maar de r&b van C.C. Cream viel een beetje weg tegen de performance van Lake Montgomery. Na haar rauwe oldschool gospel/ blues klonk C.C. Cream een beetje te conventioneel.

Duncan Mitchel viel gelijk op door zijn enthousiasme tijdens de optredens van zijn concurrenten. Tijdens zijn eigen optreden wisselde hij opzwepende nummers af met ballads in een performance die bij commerciële talentenjachten grote indruk zou maken.

Als afsluiter was er Case Mayfield, een jongeman met een sterke, gevarieerde stem en goede liedjes. Wat aan hem opviel, was dat hij zijn nummers erg ritmisch hield zonder hulp van percussie instrumenten.

En toen was het tijd voor het jury oordeel. Lake Montgomery, winnares van de derde voorronde, kreeg de eerste plek in de finale. Ook Merlijn Nash, Selma en Case Mayfield kregen nog een kans en slaagden erin een wildcard te bemachtigen. Nu nog de laatste, beslissende fase die het lot van de Amsterdamse singer-songwriter bepaalt: de finale in het Openlucht theater in het Vondelpark.

Gezien: Halve finale Mooie Noten
Paradiso, 24 april 2009