De voorrondes van de Amsterdamse Popprijs zijn weer van start gegaan, maar beoordelend op de grootte van het publiek in de volta zijn niet veel mensen daarvan op de hoogte. De vijf bands van deze avond spelen voor een kleine groep mensen. Uit de eerste voorronde die op 10 september in de Winston Kingdom plaatsvond kwam The Electric Jets als winnaar naar voren. Tegen wie mogen zij het in ieder geval opnemen in de halve finale? De eerste band die het podium beklim is Some Weird Sin. Het trio maakt energieke indierock, maar een iets energieker show niet zou misstaan. Dat pas bij het laatste nummer een basgitaar nodig is, merk je eigenlijk niet en dat is toch wel een compliment waard. De details zijn belangrijk bij deze band. Een stuk of twintig effectenkastjes aan de voet van de gitarist en de verrassende ritmevariaties zorgen voor het eigen geluid wat Some Weird Sin boeiend houdt. Helaas weten ze met hun set van 21 minuten de dansvloer niet te vullen. Dan is CUJO, de band met fans in de zaal, aan de beurt. Instrumentaal zijn ze sterk en de zanger zingt leuke teksten, maar uiteindelijk irriteert zijn slechte Engelse accent. CUJO heeft potentie, maar is net niet fris en origineel genoeg. Doordat The Wrong Jeremies niet optreden vanwege een zieke zanger, is het na een lange pauze de beurt aan de Poontang Riders. Hun opvallende zangeres stuitert al de hele avond door de volta en op het podium is ze, zo mogelijk, nog energieker. Met een prachtige stem en overtuigende performance zou je bijna niet meer zien dat de rest van de band ook een topprestatie neerzet. Iets meer variëteit in het repertoire zou wonderen kunnen doen. De band Dolly Grip is na een pauze van drie jaar weer bij elkaar. Lief kan je de muziek van deze mannen niet noemen, maar liever dan de andere bands was het zeker wel. De stemmen van gitarist Eelcoo Romijn en bassist Allard Detiger passen mooi bij elkaar en zorgen voor een leuk contrast met de steviger gitaarrifjes. Het publiek weet echter geen raad met de eindes van de nummers. Deze zijn zo abrupt, dat het applaus pas bij het eerste akkoord van het volgende nummer op gang komt. Dat is zonde, want naast het feit dat het onbevredigend voor de bandleden zelf moet zijn zorgt het voor een ietwat ongemakkelijke sfeer. Met de sfeer zit het wel goed tijdens de dansbare rock en roll van Black Bandit. Dat kan ook niet anders met een halfnaakte gitarist, een bizar enthousiaste bassist en een zingende drummer. Het flink meebewegende publiek lijkt het de drie mannen gemakkelijk te vergeven dat ze iets te veel kletsen tussendoor. De jury, bestaande uit Lars Kelpin, Chris Walraven en Paul van Dijk, lijkt hier ook weinig last van te hebben. Fris, energiek en jong, daar zijn ze naar op zoek en dat vinden ze zeker terug bij dit drietal. Met een laatste promotieschreeuw voor het album dat over twee weken verschijnt, neemt Black Bandit de overwinning in ontvangst. Tekst: Doenja Oogjes Foto's: Arne Coomans