De zaal wordt opgewarmd door de Belgische band Soon. Dat ze uit België komen is niet te horen, de muziek heeft meer weg van een Amerikaanse band. De band brengt stevige gitaarrock met melodieuze gitaarlijnen, een beetje in de lijn van We are Scientists maar dan een stuk rauwer. De iele kleine zanger kronkelt schreeuwend over het podium alsof hij lijdt onder wat hij zingt. Dit contrasteert met de juist optimistische teksten. Hoewel de zanger de hoofdrol speelt in Soon is er ook ruimte voor de andere muzikanten. Zo zijn er lange gitaarsolo’s en kan de drummer een keur aan verschillende drumtechnieken ten gehore brengen. Toch is het allemaal wel een beetje van het zelfde, er zijn maar een paar nummers die er echt bovenuit steken. Een daarvan is afsluiter There Goes The Boys, een catchy nummer dat in je hoofd blijft hangen. Na een korte pauze is het de beurt aan hoofdact The Casting Out om het podium te betreden. Slechts een deel van de band doet dit. Zanger Nathan Gray gaat voor het podium staan, pal voor het publiek. Wat dan volgt is een uur lang pure energie. De band opent met het aanstekelijke For Tonight. Gray gaat helemaal in het muziekspelen op en zingt vol kracht het ene nummer na het andere. Gitarist Kevin Spacht daalt op een gegeven moment ook van het podium af, ruist als een soort wervelwind langs het publiek en gaat tekeer op zijn gitaar. Bassist Chris Rakus komt even later ook een kijkje nemen tussen het publiek, gooit daarbij een monitor om en speelt even later weer verder op het podium alsof er niets gebeurd is. De band speelt ruige punkrock en klinkt live een stuk harder dan de gepolijste nummers die op myspace te horen zijn. Met Alone brengt Soon wat rust in het optreden om weer verder te gaan met hoekige Greenday achtige nummers, alleen dan tien keer ruiger. Met Your Last Novelty ontstaat er zelfs een mini moshpit. Gray springt ondertussen op boxen en raast langs het publiek. Met Lullaby gaat het publiek goed los en bij afsluiter Quixotes Last Ride verandert de zaal in een grote moshpit. De fans hebben hun kans afgewacht en als duidelijk wordt dat dit het laatste nummer is laten ze dat zich geen twee keer zeggen. Na het optreden blijft de band nog even hangen. Dit is in de lijn van het optreden waar geen afstand tussen publiek en band is. Zanger Nathan Gray is tevreden over het optreden. “Het was heel tof. We vinden het altijd leuk om te spelen maar vooral als het publiek zo uit zijn dak gaat. We proberen nieuwe nummers uit en die worden goed ontvangen, iedereen is heel enthousiast.” De aanwezigen kunnen zich gelukkig prijzen, ze hebben een uniek optreden meegemaakt in een intieme setting. De volgende keer staat de band waarschijnlijk in de Melkweg of Paradiso. Gezien: The Casting Out en Soon, Bitterzoet 28 februari 2008 Schrijver: Maaike van Dam Fotograaf: Vanesse Scheer