Zanger Ralph Mulder was voor het laatste nummer ontstemd over het geklets van het publiek. Hij zei dat het publiek kon luisteren of doorpraten. Het leek alsof hij twijfelde of hij wel een toegift zou geven, wat de band uiteindelijk toch deed. Net terug uit Austin, TX, verwachte de band blijkbaar iets anders van dronken Amsterdammers dan van dronken Amerikanen. Toch was het opvallend dat Alamo Race Track zich ondanks nog allerlei andere irritatie over het geluid toch een boeiend optreden liet zien. De bandleden zijn het toeren niet beu en vermaken zich nog steeds met de muziek. Alleen de toegift, die er toch nog mondjesmaat kwam, met één nummer, was wat vlak. De band speelde Blue Monday van Joy Division, maar klonk eerder als een ingetogen imitatie van de Editors. De eigen nummers klonken veel gloedvoller en werden onvermoeibaar gebracht.
Een fotoverslag van Wieke Bonnier
Gezien: Alamo Race Track
Pakhuis Wilhelmina, 29 maart 2008
Alamo Race Track heeft nog steeds lol in optredens
Pakhuis Wilhelmina luistert met half oor
Pakhuis Wilhelmina was zaterdagavond vol, misschien te vol om voor een deel van de zaal nog iets van het podium te kunnen zien. Er werd dus veel geouwehoerd. Ondanks irritatie hierover speelde Alamo Race Track een set waar veel enthousiasme van uit ging in het eigen spel. De band vermaakt zich toch wel.