Aan het dansgedrag van het publiek was te zien dat de meeste mensen vaker naar concerten gaan dan naar Club 11. Patrice Bäumel en Nuno dos Santos werden beschouwd als een niet interessante supportact en er werd dan ook weinig gedanst. Dit kwam de avond niet ten goede. Toch deden Patrice Bäumel en Nuno dos Santos hun uiterste best om het publiek in beweging te krijgen. Omdat de normale plaatjes geen effect bleken te hebben kozen ze ervoor om het grove geschut in te zetten. Dit begon met Booka Shade gevolgd door Matthew Dear en The Field. Deze nummers deden het publiek gelukkig opleven, maar de avond begon pas echt met Arquipelago van Gui Boratto. Het werd duidelijk dat Patrice Bäumel en Nuno dos Santos geen doorsnee supportact was en op zijn minst evenveel gewaardeerd kon worden als het hoofdprogramma. Helaas deden de onbekendere clubhits het publiek weer inzakken. Patrice Bäumel en Nuno dos Santos waren verslagen door een saai publiek. Het was tijd voor de hoofdact van de avond. Hoewel Nathan Fake niet tot de minimal gerekend wordt, wordt hij in die scene het meest gewaardeerd. Dit heeft veel te maken met de epische remixen die onder andere minimal gigant Michael Mayer en synthkoning Extrawelt van zijn album hebben gemaakt. Nathan Fake werd door een luid gejuich aangemoedigd en de sfeer zat er gelukkig nu wel goed in. Zijn set begon met experimenteel gepingel en gedreun. Het is gebruikelijk dat een artiest met een vreemd nummer begint om het publiek te laten weten dat hij is begonnen, maar hier hield het experimentele gepingel van de intro niet meer op. Het was een set van 2 uur ongecontroleerde chaos, van verschillende beats met wazige syths en irriterende xylofoontjes. Dat was heel erg jammer. Telkens als Nathan Fake een nieuw nummer inzette zat er een herkenbaar element in van zijn bekende werk. Deze nummers hadden kansen om een kraker te worden en de avond te redden. Helaas verscheurde hij ze telkens weer in een niet te volgen experimentele chaos. Als het publiek begon te wennen aan het nummer en begon te dansen kapte Nathan het weer af en begon aan een nieuw hoofdstuk muzikale wirwar. Ondanks dat te merken was dat het publiek niet tevreden was met de set van Nathan Fake werd hij toegejuicht toen hij het podium verliet. Toch was het gejuich dat werd geproduceerd toen Patrice Bäumel en Nuno dos Santos werden aangekondigd zeker twee keer zo hard. Toen hun tweede set was begonnen had het publiek het merkbaar een stuk meer naar zijn zin. Er werd gelachen, gepraat en zelfs gedanst. Helemaal goed kwam het niet meer, de chaos die Nathan Fake had voortgebracht was helaas niet meer te herstellen, maar Patrice en Nuno sloten de avond goed af. 22 Februari is er weer een editie van 360 in Club 11. Dit keer met Minilogue Gezien: Nathan Fake, Patrice Bäumel en Nuno Dos Santos Club 11, 25 Januari 2007 Recensie: Johan Antonissen Fotografie: Arne Coomans