Niets zo vervelend als falende apparatuur. Nadie weet er inmiddels alles van. Al na het eerste nummer van haar zondagmiddagoptreden in Pakhuis Wilhelmina werkt haar gitaar niet meer mee. En als je al een beetje zenuwachtig én je mooiste liedje valt dood in de zaal, dan is het moeilijk gefocust te blijven. De oorzaak wordt enkele nummers later in een kapotte kabel gevonden; Nadie heeft dan al een andere gitaar in haar handen. “Ja,” zegt ze achteraf, “dat was heel vervelend, maar gelukkig is mijn stem heel vast en kon ik daar op steunen.” In de muziek van zangeres Nadie, bijgestaan door een drummer, gitarist en toetsenist, ontdek je kleine stukjes muziek uit alle hoeken van de wereld die tot een geheel zijn geboetseerd. Je hoort vleugjes folk, country en rock uit de gitaar van Bart Oostindie en hier en daar wat Perzische melodiëen en zanglijnen. Sluit je ogen en je hoort Ani DiFranco in de kalere nummers; een paar nummers later komt plotseling Tori Amos om de hoek kijken. Ontspannen muziek, die steunt op de inderdaad heel vaste, zuivere stem van Nadie. Hoewel ze nog maar één EP met vijf nummers hebben opgenomen spelen Nadie en haar band een volwaardige set. Wat heet, maarliefst tweeëntwintig nummers komen voorbij. Het aarzelende begin en de zenuwen van Nadie werken flink door in de eerste nummers, maar de band komt in de loop van het optreden steeds beter op gang. De enthousiaste respons uit de zaal heeft duidelijk een positieve invloed op het spel en hoewel het een beetje statig oogt, wordt het geheel steeds soepeler. De aarzeling verdwijnt en na een hard applaus aan het einde besluit Nadie: “Dit is puur egotrippen. We doen er gewoon nog één.” Het optreden in Pakhuis Wilhelmina is hun eerste optreden in Amsterdam. “We hebben eigenlijk bijna alleen nog maar in Limburg gespeeld,” vertelt Nadie. “Den Bosch is het noordelijkst waar we gespeeld hebben. Nu proberen we juist meer in het noorden en westen van het land te spelen, en dat gaat beter vanuit Amsterdam dan vanuit Limburg. Onze bassist is net opgestapt, en dat vangen we nu een beetje op met de piano. We moeten nog even kijken hoe dat verder gaat.” “We gaan vanaf december een album opnemen. Dat komt als het goed is volgende zomer of herfst uit. Nu proberen we gewoon zo veel mogelijk optredens te doen en te zorgen dat mensen ons leren kennen.”, vertelt Nadie. Uit de nieuwe nummers die de muzikanten spelen wordt duidelijk dat het geluid van de formatie nog in ontwikkeling is. “Sommige nummers zijn echt net nieuw, die hebben we nog niet vaak gespeeld dus dan is het soms nog een beetje zoeken naar wat het beste werkt.” De nieuwe nummers zijn wat scherper, afwisselender en minder glad dan die op de eerste EP. Nadie’s stem is een stevige steunpilaar, maar wordt hier en daar wat al te gepolijst. Een iets rauwer randje zou zeker niet misstaan. De momenten waarop de band het veilige midden verlaat, iets steviger begint te rocken en de schaduwen van de verschillende invloeden laat samenvallen leveren de mooiste nummers op. De schroom laten vallen en af en toe gewoon een beetje blèren is het advies. Dat kan de muziek best hebben. Nadie speelt op 22 december in café Tabac in Amsterdam. Gezien: Nadie Pakhuis Wilhelmina, zondag 25 november 2007 Recensie: Brechtje Keulen Fotografie: Anouck Wolf