Langzaam vult de grote zaal van Paradiso zich met Klaxons-fans. Gehuld in neonkleuren en met massa's glowsticks laten ze er geen misverstand over bestaan bij wat voor optreden ze zijn. New rave is hot. Iets na half negen betreden de vier bandleden het podium. Vanaf dat moment is het publiek niet meer te houden. Springen, duwen, crowdsurfen, stagediven, niets is te gek. Vooral na het tweede nummer, Atlantis to Interzone met de karakteristieke sirenes, verandert het publiek in één grote dansende massa. Even lijken de bandleden tijdens dat nummer de inspiratie te verliezen maar al snel hervatten ze zich en vuren nummer na nummer op het publiek af. Dat de band er evenveel zin in heeft als het publiek blijkt wel als zanger/bassist Jamie Reynolds meerdere malen naar het publiek roept dat 'Amsterdam fucking amazing is'. Helaas speelt de band toch vrij geroutineerd en laat weinig ruimte over voor iets nieuws. Het optreden is een kopie van de cd en is dan ook al na vijftig minuten voorbij omdat de band door het materiaal heen is. Geen improvisaties, covers of nieuw materiaal. Het lijkt de fans allerminst te deren; zij bouwen een groot feest waarbij Paradiso letterlijk op zijn grondvesten schudt. De band speelt strak en kwalitatief goed. Dit is vooral te danken aan zanger/keyboardspeler James Righton die de belangrijkste zangpartijen loepzuiver uitvoert. Uiterst geconcentreerd speelt en zingt hij zijn partijen. Hij lijkt het publiek nauwelijks op te merken. Daar komt even verandering in als hij het publiek aanmoedigt om nog meer glowsticks naar het podium te gooien, maar al snel zit hij weer met zijn neus dicht op het keyboard. Het publiek krijgt weinig tijd om even op adem te komen. Nummers als Magick, Gravity's Rainbow en Golden Skans volgen elkaar in hoog tempo op en zijn te dansbaar om te laten voor wat ze zijn. Alleen bij de nummers Two Receivers en It's Not Over Yet kan het publiek even tot rust komen. Toch is het nooit echt rustig, de stagedivers volgen elkaar in hoog tempo op en de glowsticks vliegen in de rondte. Dat de bandleden continue bekogeld worden met glowsticks gebeurt blijkbaar vaker want ze lijken het nauwelijks op te merken. Na een krappe drie kwartier verlaat de band het podium. Het harde gejuich van het publiek beweegt de groep nog om één toegift te geven, maar daarna is de koek op. Met brede glimlach en natte shirts van het zweet verlaten de fans de zaal, daarbij een fluorescerende gloed van glowsticks achterlatend. Gezien: Klaxons Paradiso, 16 november 2007 Recensie: Maaike van Dam Foto's: Jiery van Roon