Aanvankelijk stond er voor het concert van Liars geen voorprogramma op de agenda. Logisch ook, want welke band is er nou geschikt om het publiek warm te maken voor de abstracte indierock van Liars? Onze eigen Amsterdamse The Moi Non Plus dus, want die bleken bij aankomst de openingsact te zijn. Dat noem ik nou een fijne verrassing! The Moi Non Plus bestaat uit Leon Caren op drums en Bas Morsch op zang en gitaar. Met deze minimale opstelling creëert het duo een geluid dat doet denken aan de rauwe lo-fi van The White Stripes en de wat punkier nummers van Sebadoh. The Moi Non Plus sluit muzikaal gezien perfect aan op Liars en ook de podiumpresentatie klopt. Vooral Caren is een echt podiumbeest. Je kunt hem met een triangel op een podium zetten, dan rockt hij nog. Dat laatste is helaas vanavond niet echt te zeggen over Liars, al hebben die in frontman Angus Andrew ook iemand die ervoor gemaakt lijkt om op een podium te staan. De band blijkt collectief te lijden aan vermoeidheid. ’s Middags zag gitarist/percussionist Aaron Hemphill er al hondsmoe uit toen hij uit de tourbus kwam rollen en dat blijkt ’s avonds nog niet helemaal opgeklaard. Andrew legt uit dat de band rechtstreeks uit L.A. is komen aanvliegen en dat een jetlag hen parten speelt. Liars tourt dan wel om de nieuwe plaat, simpelweg Liars geheten, te promoten, toch worden er relatief weinig nummers van de nieuwe plaat gespeeld. Nou is die nieuwe plaat ook niet zo heel denderend. Hij is stukken conservatiever dan de drie voorgaande platen die voor Liars’ doorbraak naar het grotere publiek zorgden. Het verrassingseffect van Liars is op Liars ver te zoeken. De geijkte gitaarrock paden worden bewandeld, met af en toe een scheutje elektronica er door heen. Gelukkig blijven de heren vanavond dus nog een beetje hangen in hun oudere werk, waarin een grote rol is weggelegd voor derde plaat Drum’s Not Dead, die sterk leunt op vervormde percussie. Van deze plaat komt het ronduit geniale Drum and the Uncomfortable Can voorbij, net als het niet minder bezield uitgevoerde A Visit from Drum. Live heeft Liars er overigens tegenwoordig een extra gitarist bij, wat Andrew meer podiumvrijheid oplevert en waar de boomlange Australiër gretig gebruik van maakt. Hij stond al nooit echt stil, maar zonder gitaar om zijn nek kan hij zijn maffe dansjes en poses nog beter uitvoeren. Vocaal mag hij dan niet het grootste talent zijn, iets dat vooral goed te horen is in de uitvoering van The Other Side of Mt. Heart Attack, met zijn charismatische uitstraling weet hij de aandacht er goed bij te houden. De set wordt afgesloten met Plaster Casts of Everything, de opener van het nieuwe album, en gelijk het beste nummer dat op de plaat te vinden is. De band weet zich nog terug het podium op te slepen voor een toegift, maar de fut is er dan al lang uit. Om de kick-off van Liars’ Europese tour slecht te noemen gaat te ver, maar ik heb ze wel eens beter gezien. Volgende keer graag weer een uitgeslapen Liars. Gezien: Liars, The Moi Non Plus Melkweg, 30 oktober 2007 Tekst: Ester Meerman Foto's: Martijn Eerens