Liefhebbers van postrock hebben niets te klagen deze maanden in Amsterdam. Mogwai deed onlangs de Melkweg aan en in mei zal zelfs de grondlegger van het genre, Slint, in het kader van een reünietour in de Paradiso staan. Hoewel deze grote namen al jaren meegaan en niet ineens aan vernieuwing onderhevig zijn, lijkt het genre in populariteit te groeien. Zo stond postrock-icoon Explosions in the Sky in het kader van de release van hun nieuwe cd dit keer niet in de kleine maar de, verrassend volle, grote zaal van de Paradiso. 3VOOR12/Amsterdam zag hoe een band met shoegazers toch tot aan het dak probeert te komen. De muziek van Explosions in the Sky bevat de geijkte postrockeigenschappen. De composities duren bij voorkeur langer dan tien minuten, bevatten geen zang, en werken toe naar een of, als het even kan, meerdere climaxen. Verwacht echter niet de ingenieuze ritmes van Tortoise, of de gruizige bakken lage gitaren van Mogwai. Deze Texanen bedienen zich van een eclectische, heldere variant met ijle gitaarklanktapijten ondersteund door militair aandoende ritmes. All of a sudden I miss everyone is alweer hun vierde album en borduurt moeiteloos voort op de vorige platen met als enige noviteiten enkele pianotoevoegingen en zowaar een nummer van minder dan vier minuten. Die nieuwe songs komen live minder goed uit de verf dan op het album. Of het nu is doordat de piano schel staat afgesteld of het publiek de nieuwe songs nog niet echt kent, de nummers van de nieuwe plaat vallen een beetje in het niet tussen de veel overtuigender gespeelde en enthousiaster ontvangen oude composities. Maar juist door een goed samengestelde setlist met veel oud werk weet Explosions in the Sky vanaf opener With tired eyes, tired minds, tired souls, we slept te overtuigen. Die overtuiging komt van het muzikale vlak, want van visueel spektakel is geen sprake. De ogen zijn gericht op de eigen schoenen en de bandleden spelen in zichzelf gekeerd. Op haast autistische wijze doen de gitaristen ieder hun eigen ding, de een is al zittend in zijn gitaar gekropen terwijl de ander met maaibewegingen liters lucht probeert te verplaatsen met zijn gitaar. Hoewel het publiek geen seconde wordt aangekeken is volkomen duidelijk dat deze band zich helemaal geeft en de vonk springt dan ook al snel over. En zo kan het dat een band die geen enkele keer omhoog heeft gekeken de grote zaal van de Paradiso toch aan blijkt te kunnen. Sterker nog, de ijle intro’s en eclectische climaxen lijken zowaar gemaakt voor een oude hoge kerk. Een uur is eigenlijk veel te kort en als het publiek dat laat merken komt de band beduusd vertellen dat ze al hun energie in dat ene uur hebben gestopt en wordt bij wijze van toegift het complete chocola-assortiment uit de kleedkamer de zaal in gegooid. En vooruit, daar komen ze mee weg, ook bij degenen die geen Bros hebben gevangen. Band: Explosions in the Sky Gezien: Paradiso, 25-2-2007