Er is voor een bijzondere opstelling gekozen vanavond in de bovenzaal van Paradiso. Het voorste gedeelte van de zaal is gevuld met stoelen en de gordijnen zijn open gelaten waardoor de laatste zonnestralen door de glas-in-lood ruitjes naar binnen vallen. “Prachtig”, is de mening van Michael Andrews die het voorprogramma vult. “De laatste keer dat ik zulk mooi licht heb meegemaakt was toen ik jong was en met mijn ouders naar de kerk moest.” Vanavond speelt Andrews, bekend door het maken van soundtracks voor films als ‘Me, You and Everyone We Know’ en ‘Orange County’, alleen nummers van zijn laatste album, Hand on String, waarbij hij vergezeld wordt door Amir Yaghmai. Liefhebbers die vooral gekomen zijn voor wat ze van zijn eerdere werk kennen zullen misschien teleurgesteld zijn, want juist dat werk komt vanavond niet aan bod. De twee heren zien er uit als het stereotype natuurkundige uit de jaren tachtig, compleet met lang, sluik haar en grote vierkante brillen. De gevoelige stem van Michael Andrews en de melodieuze samenzang van het duo maakt echter veel goed en Michael en Amir verzorgen een prima voorprogramma. Ook Emily Haines speelt vanavond andere dingen dan we van haar gewend zijn. De laatste jaren heeft de Canadese zangeres in meerdere bands gespeeld, waarbij ze zich verschillende stijlen aanmat. Al op jonge leeftijd verzorgde ze vocalen voor meerdere nummers van Broken Social Scene, de enige band waarmee ze eerder in Amsterdam optrad. In Broken Social Scene was ze ‘the perfect indie-girl’, waarna ze in haar eigen band Metric plotseling harder ging rocken en dansbaardere nummers produceerde. Vanavond zien we Emily Haines in weer een andere gedaante: op haar nieuwe solo-album Knives Don’t Have Your Back begeleidt ze haar stem met niet meer dan een kale beat en eenvoudig pianospel. Voor Emily Haines worden de gordijnen gesloten en wordt een enorm videoscherm opgehangen. Emily speelt haar liedjes terwijl op de achtergrond beelden van filmmaker Guy Maddin afgespeeld worden. De donkere zwart-wit beelden ademen een mysterieuze sfeer, die goed past bij de ietwat geheimzinnig liedjes van Emily Haines. De verschillende gedaantes die Haines in haar bands aanneemt mogen dan soms verwarrend zijn, vanavond is het duidelijk wie er op het podium staat. Half verscholen achter de vleugel zit een tenger meisje dat vanonder de blonde lok die in haar gezicht hangt haar liedjes speelt en zingt. Solo wil Emily Haines dat onschuldige schoolmeisje zijn dat we vanavond aanschouwen, kwetsbaar, maar soms tegen het zoete aan. Aan het begin van het optreden windt Emily op deze manier het publiek om haar vinger en krijgt ze de zaal tot aan de bar toe stil. Helaas wordt het optreden getekend door te weinig afwisseling, en blijkt het videoscherm achter de zangeres uiteindelijk nodig om de aandacht van het publiek vast te houden. Een iets rauwer randje zou de muziek goed doen en zou voorkomen dat het publiek vanavond af en toe, heel even, het gevoel krijgt ‘mee naar de kerk te moeten’ zoals Michael Andrews eerder op de avond vertelde. Tegen het einde van de show zit het te wiebelen op de stoelen. De nummers ‘Doctor Blind’ en ‘Detective Daughter’ zijn hoogtepunten van de avond, waarbij Emily haar muzikaliteit tentoonstelt door een deel van het nummer ‘House of the Rising Sun’ met haar eigen muziek te verweven. Het is jammer dat de overige nummers zich enigszins voortslepen, waardoor de show naar het einde toe een beetje saai wordt. Nee, liever zien we Emily Haines in haar vorige gedaante, vergezeld door haar band Metric. Emily Haines (voorprogramma Michael Andrews) Gezien: Bovenzaal Paradiso, woensdag 6 juni 2007