Tweede Pinksterdag staat de Melkweg in het teken van twee blije California bandjes: De Mad Caddies, een zesmans formatie met twee vrolijke ska toeters die net hun vijfde studio album 'Keep it going' hebben uitgebracht en Pepper, een reggearock trio uit Hawaï dat ook al sinds 1998 aan de weg timmert en inmiddels over 4 schijfjes beschikt waarvan de meest recente 'Pepper to da Max' is getiteld. Pepper opent de avond met een stevige mix van reggae ska, punk en metal, invloeden van onder andere Pantera zijn duidelijk aanwezig. Het basgeluid is warm en zonder kletterplectrum en ook vocaal zit het goed in elkaar. In 'No Control' zijn de Chili Pepper (Red Hot) invloeden duidelijk te horen en zelfs het stemgeluid van de zwaar bebaarde (zijn baard doet in niets onder voor die van Vader Abraham) Brett Bolinger doet hier en daar denken aan dat van Kiedis. Het is een overtuigende combinatie. Hier staan drie heren die weten waar ze mee bezig zijn. Ook het oog heeft niet te klagen, vlak na aanvang staan de heren al met ontbloot bovenlijf te zweten en zowel de tatoeëernaald als de sportschool weten ze duidelijk te vinden. De set zit goed in elkaar en waar reggae invloeden soms een dusdanig muzikaal stempel op een bandje kunnen drukken dat je er een joint bij nodig hebt, rockt Pepper dat te relaxte kantje er live zo weer af. Ook een aanrader voor degene die niks met reggae heeft dus. Beide heren nemen afwisselend de vocalen voor hun rekening maar dominerend hierbij èn de man die het geheel aan elkaar kletst blijft Bassende Brett met de Baard. Sterk optreden, zeker gezien het feit dat dit het einde van hun tour van 6 weken door Europa is en hun eerste keer Amsterdam, met alle gevolgen van dien. Na een klein half uurtje ombouw worden ze opgevolgd door de Mad Caddies. Deze heren weten eveneens van wanten, de instrumentbeheersing tikken ze moeiteloos af. Ook hier een goede bassist, een trombonist die als hij niet speelt staat te slappen op zijn trombone van enthousiasme en een trompettist die moeiteloos zuiver melodieuze, bijna klassieke stukken blaast. Zuivere tweestemmige zangpartijen en een zanger die zijn strot helemaal waar maakt, ook al raakt hij aan het eind zichtbaar vermoeid. Uiteraard ska invloeden (blazers, een beetje een inkoppertje) maar niet storend, ze weten het 'Jaren Tachtig' effect te omzeilen. Zelfs al lijkt de trombonist ontzettend op Joey Jeremiah van Degrassi High, inclusief hoedje. Hier staat een volwassen maar frisse band met een duidelijk eigen geluid. Wederom een flinke dosis reggae maar ook Nirvana invloeden en de moshpit is dan ook snel gevormd. Zanger Chuck weet het publiek meteen in te pakken met zijn charisma, en eigenlijk heeft elk bandlid zijn eigen charme. Dit merk je duidelijk aan het publiek dat bestaat uit veel tienermeisjes. De zanger gooit er aan het eind nog 'one for the ladies' tegen aan, 'Drinking for 11', en een luid gebrul om een toegift is in de pocket. Een dodelijk sterke combinatie, deze twee bandjes samen op tour. Gezien: Mad Caddies, Pepper, 28 mei 2007, De Melkweg