Davie Lawson, afkomstig uit Wales, volgde jaren geleden zijn Ierse vriendin naar Amsterdam, en bleef er vervolgens jarenlang wonen. In een café speelde hij een aantal van zijn nummers, waar de aanwezigen erg van onder de indruk waren. Australiër Dan Tuffy, van de Wageningse band Big Low, nam Lawson onder zijn hoede. Nu, een jaar later, brengt de Welshman zijn debuutalbum Konichiwa? uit op Tuffy's label Smoked Recordings. Het is Tuffy zelf die de avond opent. Slechts gewapend met een akoestische gitaar brengt hij zijn verhalende folknummers en blijft ook zonder zijn bandleden van Big Low met gemak overeind. Zijn doorleefde stem, Smoked Recordings is een toepasselijke naam, doet bij vlagen aan Tom Waits denken en Tuffy zet direct de toon voor de avond die volgen gaat. Hoewel zijn songs soms meer naar Americana neigen dan die van Davie Lawson en Lucky Fonz III, is folk van hoog niveau de factor die het drietal bindt. Lucky Fonz III tracteert de zaal vervolgens op iets lichtere, maar daarom niet minder mooie, gitaarliedjes. De jonge singer-songwriter, die in 2006 de Grote Prijs van Nederland in de wacht sleepte, krijgt het publiek stil met zijn songs. En die enkele keer dat het hem muzikaal niet lukt, lukt het hem verbaal wel ("Het spijt me als ik door jullie gesprekken heen zing"). Het is duidelijk dat we kijken naar een singer-songwriter die sterk in zijn schoenen staat. Muzikaal schiet Lucky Fonz III heen en weer tussen zangerige pop á la Fionn Regan, en rauwe folk in het verlengde van Bob Dylan. Vocaal kan hij beide aan, het niveau van de songs, ook van een aantal nieuwe nummers dat wacht op het vervolgalbum, is constant hoog. Het enthousiasme dat van hem uitstraalt kleurt zijn optreden, en met zijn veelzijdigheid is Lucky Fonz III een aanwinst voor de Nederlandse alternatieve popmuziek. Davie Lawson kan op zijn onvoorwaardelijke steun rekenen. "Een jaar geleden zat hij in een hoekje van een café waar we zaten, stond op, speelde een paar nummers en speelde ons allemaal omver" zegt Lucky Fonz III. "En vanavond staat hij hier. It makes me really really happy!" Ook Davie Lawson, de persoon waar het vanavond uiteindelijk allemaal om draait, staat op het podium met niet meer dan een gitaar en een mondharmonica. Bij een aantal nummers worden zijn songs aangevuld met percussie, maar Lawson houdt steeds zelf het roer in handen. Op het podium is hij in zijn element, het plezier straal er vanaf en relaxed speelt Lawson de nummers van zijn debuutalbum Konichiwa?. Zijn houding is bescheiden, zonder dat hij daardoor zijn eigen kwaliteiten ontkent. Konichiwa?, Japans voor een beleefde begroeting, kent nauwelijks zwakke punten. Zachtjes tokkelend als in het nummer Childhood, begeleidt Lawson zijn breekbare stem in liedjes die af en toe de rillingen langs je rug doen lopen. Het moge duidelijk zijn dat het hier om positieve rillingen gaat. Soms verstild, dan weer emotioneel met uithalen die een gevoelige snaar raken als in het nummer My Country is Where The Land it Rains [Momma]. Davie Lawson laat een diepe indruk achter vanavond. Zijn albumpresentatie is een fijne kennismaking. Het vraagteken uit de albumtitel? Dat kan wel achterwege gelaten worden. Met de niet aflatende steun van Lucky Fonz III en Dan Tuffy als steuntje in de rug, komt het met Davie Lawson wel goed. Gezien: Cd-presentatie Davie Lawson (met Dan Tuffy en Lucky Fonz III) 1 Juni 2007, Winston