Dat covers die worden omgebouwd tot punksongs succes garanderen bewijzen de heren van Me First and the Gimme Gimmes. Vrijwel direct is hun concert helemaal uitverkocht. De Melkweg is afgeladen vol van deur tot balkon. In het voorprogramma staat TAT, een Brits punkrock trio dat net terug is van hun Britse tour met The Bouncing Souls en die nu The Gimmes vergezellen op hun Europese tour. Er blijkt een enorme stem te komen uit Tatiana DeMaria, de frontvrouw en gitariste die energiek over het podium springend het publiek enthousiast probeert te maken voor de vrolijke punkrock. Hoewel het publiek in eerste instantie wat lauw reageert, gaan er al gauw handen in de lucht en wordt er voor het podium flink meegehost. De liedjes liggen lekker in het gehoor en hebben een hoog meezinggehalte. Vooral bij de net uitgebrachte single Champagne, Cocaine & Strawberries wordt het refrein uit volle borst meegeschreeuwd. Dit trio speelt superstrak en enthousiast en heeft duidelijk heel wat in zijn mars. Ik ben in ieder geval nieuwsgierig naar hun debuutalbum. Me First and the Gimme Gimmes, in 1995 opgericht en bestaand uit leden van de punkrock bands NOFX, Lagwagon, Foo Fighters en Swingin’Utters, hebben nu in totaal zes albums uitgebracht. Elk album heeft een thema en bevat in punkjasjes gegoten covers van dat genre. Hun laatste album Love Their Country (2006) bevat 12 covers van country klassiekers als Jolene van Dolly Parton en Annie’s Song van John Denver. Me First staat bekend om hun typische podiumoutfits (musicalpakjes, cheerleaderoutfits, pyjama’s) , die vaak matchen met het thema van hun albums. Geheel in stijl met hun laatste album spelen ze deze keer in geruite overhemden en met cowboyhoeden. Al vanaf het eerste nummer gaat de zaal compleet los en wordt elk nummer meegebruld. Omdat de mannen hun nummers blind lijken te kunnen spelen, is er veel ruimte voor interactie met het publiek. Elk nummer wordt uitgebreid aangekondigd (“this next song is a cover”) en voorzien van melige feitjes en anekdotes. Natuurlijk kan er ook bijna niets fout gaan bij gevestigde hits die worden omgedoopt tot punksongs, maar toch is het nog geen routineklus geworden en hebben de Amerikanen zichtbaar plezier. Een bijkomend voordeel is dat als je de Gimme versie van een liedje niet kent, je wel kunt meezingen met de originele versie. De bekendste covers die gespeelt worden zijn toch wel I Believe I Can Fly van R. Kelly, Stairway To Heaven, liedjes van Billy Joel, The Eagles en musicalhits als Tomorrow en Don’t Cry For Me Argentina. Hoewel elk nummer dezelfde opbouw heeft (begint rustig, een beetje in de sfeer van het origineel, waarna het geweld van drums, schreeuwende gitaren, basloopjes van vervangend NOFX gitarist Eric Melvin en zang van Spike Slawson losbarst), verveelt het geen moment. Na anderhalf uur spelen en een flinke toegift houdt het concert nogal abrupt op, wat lijkt te komen door een enthousiaste fan die het podium beklimt om de cowboyhoed van gitarist Chris Shiflett van het hoofd te trekken. Maar het lijkt het publiek allemaal niets uit te maken. Bezweet van het springen en schor van het meezingen loopt de zaal, onder het bespreken wat nou echt de vetste hit was, leeg. Me first and the Gimme Gimmes/TAT Gezien: Melkweg, 26 juni 2007