Luie Hond bestaat al sinds 1997 en wordt ook al sinds die dag door de meeste media in één adem genoemd met Doe Maar. Omdat het op reggae gestoelde beats zijn en de teksten uit je moerstaal komen. Het lijkt mij dat de heren van de Luie Hond daar inmiddels zo aan gewend zijn dat we er dan ook geen woorden aan zullen wijden. Wel aan Met Liefde. Het nieuwe, inderdaad met liefde geproduceerde, best verkochte album op Lowlands, van dit zesmans-palmenstrandcombo. En Luie Hond doet waar het voor gekomen is. De temperatuur opdrijven en die luie lijven in beweging zetten. Ideale band om de avond mee in te knallen en eigenlijk zijn drie nummers dan te kort. De juiste vibe vaart pas na een tijdje binnen en dat heeft niks met de prestatie van de Hond te maken. Wel met het feit dat deze grooves echt ver weg liggen van de doorsnee één-twee-drie-vier die wij in het bloed hebben. Pas als je de 38,1 celsius bereikt en de rode interne brandstof gaat borrelen, dan gaat deze muziek door alle hartkamers en boezemt zich een weg naar niet stilstaande voeten… Zoiets. Luie Hond gaat op tour. Ga maar kijken of ik uit m’n nek zwam.

Lilian Hak heeft net haar tweede album uitgebracht onder de titel Love’s Victory March. Lilian is een prachtige vrouw met verstand van elektronica en een neus voor goed stampende elektrosongs. Dan is het ook nog een pré dat ze ervoor kiest om dat live niet met alleen een laptop uit te voeren maar met twee muzikanten, zodat ondanks het elektronische gevoel, er toch een heus bandje op het podium staat. Lilian heeft een korte maar vervelende tegenslag in het begin van haar set. Er is iets mis met de monitoring en het kost een onderbreking van twee nineties-platen om dat goed te krijgen. Maar,dan is het ook goed ook. Lilian Haks muziek stampt en marcheert dat het een lieve lust is. Lilian zelf komt steeds verder los en als het dan opeens klaar is, lag er eigenlijk nog veel in het verschiet volgens mij… Bewaren voor een volgende keer, want dat Lilian (samen met Frank en Michel) nog een keer terugkomt lijkt mij evident.

Over naar Nijmegen. Ondanks het feit dat de meeste leden van The Pax er allang weg zijn. Een bandje zoals er in elke stad wel een bandje is. Met gitaren, driftige podiumpresentatie, lichte arrogantie en een stapel puntige rockliedjes. Toch is er met dit bandje iets anders aan de hand. Dit bandje is er dan qua bezetting één uit velen, maar WAT ZIJN ZE GOEHOED!!! Die gitaren zijn in handen van twee hele lekkere gitaristen, de podium presentatie is driftiger dan menig ander, met omvallende standaards en gesloopte hi-hats, een stampende roodontploffende zanger met schuurbanden, totaal beheerste steenstrakke bassist en een drummer gezegend met een mooie kit, technische fabelachtigheid en wereldhaar. Dan zit het met die lichte arrogantie opeens ook wel goed, als je het maar waarmaakt in je liedjes. En dat doet The Pax. Goeie songs over schijnbaar nix (Cappuccino) en toch vertellen ze het aloude verhaal van het leven, de liefde, de dood en de gladiolen. Je kunt The Pax met veel bandjes vergelijken, maar dat doe ik lekker niet. Ik wil ze wel waarschuwen. Dit bandje moet oppassen dat het niet te snel vooruit knalt en al die mooie dingen die ik net heb getikt “for granted” gaat nemen. Als dit bandje blijft zuigen, schuren, verbazen en rotzooien als ze nu doen, dan is er een mooie nieuwe fonkel aan de R&R-hemel te bewonderen de komende jaren. The Pax dus. Gewoon uut Nimwegen !!

Groeten
Eric