Het scheelt altijd als je weet dat je niet de enige bent met een kater. Als ik vrijdag op kantoor zit, verborgen onder de muts van mijn hoodie, die mijn naar peuken riekende haar nog vettiger maakt, is het geen schrale troost dat heel hip Amsterdam en elke zich met de muziekindustrie bemoeiende geek, met een Advil op spacend achter zijn laptop zit. De organisatie achter het Vice-lanceringsfeestje flikte het ons om het op een donderdag te plannen. Slim wel; op vrijdagavond zou de free booze waarschijnlijk in no time op zijn geweest. Het gratis-drank-concept dat zo mooi en groots op de flyer prijkte, was overduidelijk ieders grootste motivatie om naar de Hell's Angel area van Amsterdam af te reizen. Goed, genoeg over die drank, we zijn geen kids meer. De Amsterdam Studio's zijn nog niet open, dus we moeten onze smashing entree in het daaraan grenzende bruine cafe maken. Hier worden we al wel hebberig, want drank gratis. Na twee biertjes willen we achteloos en naïef het feestpaleis betreden, maar we schrikken ons kapot als we een monsterlijke slang van een rij zien. De 'Ik sta op de lijst'-regel gaat niet op vandaag, een lijst is er niet, iedereen heeft hetzelfde kaartje. Dus drink ik buiten nog een paar biertjes terwijl mijn tenen (no socks, no socks!) langzaam paars worden en half afsterven. We zijn echt net op tijd binnen voor het allereerste optreden, Voicst. Tjeerd, Sven en Joppe staan weer te gutsen op het podium, rocken er op los, en zetten een fantastisch videoclip-beeld neer. De paspoppen worden gegrepen en tijdens de laatste tracks vergezelt Rutger van About de heren met zijn laptop, voor nog wat ravende computertekno. Voicst kan ik niet vaak genoeg zien, bij elk optreden word ik altijd zo extreem blij, wild en überenergiek! In de bovenzaal staat Metronomy, een voor mij compleet onbekend ding, maar aangeraden door vriendinnetje Alice 'Vice'. Metronomy staat in een kleine zaal vol trendvretende nieuwsgierigen op keyboards te rammen en te freaken, met vage ufolampen op hun borst. Metronomy rockt rauw, bleept gefreakt, en: they look good. Ik ben het helemaal eens met Rembo van Rembo, die de hele avond na elk optreden deze fantastische opmerking maakt: "WAT een leuke band! Ik ga meteen ALLE cd's kopen!" Tel daar zijn droge stem bij op, de dooie fuchsiaroze ooievaar om zijn vadsige lijf, en de nostalgie - hè, Rembo en Rembo, geweldig. De klapper, de vuurpijl, de hit van de avond: The Klaxons! De happy hardcore scream pop, zoals ze dat zelf omschrijven op MySpace, knalt door de ruimte en ik begrijp meteen waarom deze haarloze minderjarigen met hun meisjesstemmen op dit feest staan. En in de laatste editie van Vice. The Klaxons hebben, op hun MySpace-profiel met meer dan 1400 vrienden na, nog geeneens een eigen site, maar ik kan je nu al zeggen: The Klaxons zijn to be damn hot. Hopen dat hun houdbaarheid langer duurt dan die van Test Icicles. Aan Mr. Wix wil ik liever geen woorden vuil maken. Ik zit gewoon echt niet te wachten op r&b, soul en hiphop na een optreden als dat van de Klaxons. Boven draaien de Babyshambles dj's: Ramones, Arctic Monkeys, The Kinks, alle nu- en toen-hits komen voorbij. Maar een uur lang dansen en om de anderhalve minuut moeten stoppen om weer te socializen, breekt je op. Daarbij ben ik al behoorlijk bezopen en dat chitchatten kost me behoorlijk veel moeite. Doordat in elk hoekje en elk randje van de bank wel een bekende hangt, waan ik me op een schoolfuif; de drank vloeit, op de vloer staat een 7 centimeter diepe bierplas en iedereen is lief, de ego's ontbreken hier bij Vice. Hoe ken dat? Er is geen drugs. Een rock'n'roll-Vice-feest, en niemand is aan de drugs. Om 02.00 uur wordt ik regelmatig aangeklampt of ik dan niet wat te snuiven bij me heb, maar hey dudes, ook ik werd streng gefouilleerd bij de entrance! Mijn vrijdag hangoverdag op kantoor in het voorhoofd hebbende en de 35 half opgedronken bierflesjes meetellende, besluit ik dat het tijd is om richting bed te kruipen. Dat het Vice Magazine zelf nergens te bekennen is, maakt niet uit. Ik zou toch vrijwel direct in coma vallen. Goed feessie, ben benieuwd naar het volgende! Hopelijk dit keer wel wat exclusiever qua hoeveelheid uitnodigingen, en dat ik dan niemand een blauw oog hoef te slaan om mijn jas terug te krijgen van de garderobe. PS Het toppunt van de avond miste ik, maar ik zal hem je niet besparen. Blijkbaar begon de avond tijdens Mr Wix's set zo onwijs in te kakken, volgens een Vice-medewerker, dat deze medewerker besloot in te grijpen. Hij of zij jumpte het podium op en verzocht de crowd te gaan stagediven. De security werd wild, zo'n dikke gast kroop het podium op om iedereen eraf te houden, en werd plotseling geduwd door een stiekeme stagediver. Zie je het voor je? Zo'n dikke securitygast met een boze kop, die op handen over het publiek wordt gedragen. Ge-ni-aal. Rellen op je eigen feest: petje af Vice.