In de grote zaal, waar Paradisoul aan de gang is, lijkt het maar niet op gang te willen komen. De zaal is leuk aangekleed met discobollen en een podium in het midden, maar het blijft angstvallig rustig. Ik besluit om te gaan waar om één uur de soulzanger Martin Luther staat aangekondigd. Wanneer het na een tijdje lijkt alsof het boven drukker is dan beneden, verschijnt er opeens een figuur op het podium en zet een acapella stuk in over zijn droom in de muziekwereld. Een goede manier om de aandacht te pakken, zo blijkt, want iedereen staat meteen muisstil naar voren te staren. Als een paar mensen toch blijven doorpraten, roept Marten ze tijdens het nummer gewoon bij de les. 'Chasing the musicdream', zijn vriendin moet hem delen met de microfoon. Wauw, wat een sterke opening zeg, ik heb het gevoel dat deze man iets speciaals gaat neerzetten vanavond. Zodra het eerste nummer voorbij is, pakt hij zijn gitaar en laat die het komende uur ook niet meer los. Naast hem staat een bassist en achterin een drummer, meer is er niet nodig voor een stortvloed aan verschillende muzikale invloeden. Zo hoor je een beetje Sly and the Family Stone, Jimi Hendrix, Bob Marley, maar ook Stevie Wonder. Tekstueel is de uit San Francisco afkomstige zanger net zo krachtig als de muziek die hij produceert. Bijna alle nummers gaan over de achtergestelde wijken in de VS, de opkomst van de jonge generatie of het opvoeden daarvan. Opeens leg ik de link tussen het hippie gevoel, San Francisco en de muziek van Martin Luther. Het komt allemaal samen in de vorm van deze nieuwe muziekstroming, Rebel Soul genaamd. Na een goede veertig minuten, waarin onder andere een zeer vermakelijke interpretatie van Exodus van Bob Marley zit verwerkt, loopt de band tot ongenoegen van het publiek het podium af. Logischerwijs blijven we schreeuwen tot de driemanformatie terug op de planken staat. Een matige versie van het nummer "Frontin" van Pharrell Williams, ten gehore gebracht door drumster Nicky (die bijna nog valser zingt dan Pharrell) is vermakelijk, maar niet waar we op staan te wachten. Gelukkig neemt Martin, die inmiddels alleen nog maar een spijkerbroek aan heeft en daarmee sterke Isaac Hayes associaties oproept, zijn gitaar nog een keer ter hand. Een laatste toegift van de man waar we in toekomst zeker meer van gaan horen, waarna iedereen tevreden naar huis gaat.