Muziek is geen competitie en roem is bullshit. Zo denk ik er over. Maar ja, ik ben ook maar mens, en toevallig ijdel als de pest. Bovendien wist ik al langer dat ik tot een hoop bereid ben om mijn liedjes maar te laten horen. Zolang er maar met de muziek zelf niet wordt gefuckt, toch? Lucky Fonz III doet niet moeilijk. En daarom deed ik in 2005 toch mee aan de singer/songwriter competitie Houjekop-Luisterpop. Ik won nog ook. Een van mijn prijzen was een directe plaatsing in de halve finale van MooieNoten in Paradiso. Zondag was de finale, in het Vondelparktheater, en ik won weer. Mijn prijs bestond uit geld, studiotijd en een of ander wurgcontract. Er moet gezegd worden dat ik een beetje mazzel had: op het moment dat ik begon met het optreden, ging het harder regenen, waardoor mensen dicht bij het podium kwamen staan om te schuilen. Hierdoor leek ik charismatischer dan ik ben, al is dat niet aan mij om te beoordelen. De dag in het Vondelpark begon fijn, met een akoestisch optreden van de geweldige band Amigos Electricos. In hun woordenboek betekent ‘akoestisch’ vooral zitten op een bankje, in plaats van rondspringen met je instrument om je nek. De nederlandstalige Amigos Electricos is zo’n band waar je na twee tellen al verliefd op bent. Ze klinken en zien eruit alsof ze met z’n allen bij wiskunde er uit zijn gestuurd en dat is een compliment. Je kan aan ze zien dat ze weten hoe goed ze zijn en dat is een mooi gezicht. Ik voorspel voor hen hordes fans in de leeftijd van 12 tot 83, glorieuze tours en minstens 7 albums met de beste nederlandstalige popliedjes uit de jaren ’00. Ik kan niet wachten om ze te zien op Metropolis in Rotterdam! Over de optredens van mijn tegenstanders (Merel Hutten, Markowski en Soelaas) kan ik helaas weinig zeggen. Het is lullig en oncollegiaal, maar ik was simpelweg te nerveus om echt te luisteren en te genieten. Ze waren wel alledrie ontzettend aardig tegen me, zelfs toen ik had gewonnen. Dat vind ik bewonderenswaardig van ze. Toen ik twee jaar geleden niet mee mocht doen met het UvA Cultureel Festival (omdat mijn muziek volgens de jury ‘te simpel’ was) was ik zo kwaad dat ik mijn sarcasme liet neerdalen over de singer/songerwriters die wel door waren. Sorry nog daarvoor. Na de finale traden Solo en Stevie Ann op. Ook over hun shows kan ik eigenlijk ook niks kwijt, ik was op dat moment te druk bezig met beroemd zijn. Ik herinner me wel nog dat J. Perkins van Solo hele mooie rode schoenen aan had. Mijn overwinningsviering was enigzins kneuzig: ik liet de champagne knallen om vervolgens mijn excuses aan te bieden aan de moeder van een huilende peuter wiens schoentjes nat waren geworden. Niet echt het toppunt van rock ’n roll. Ik was daarna zo warrig dat ik Stevie Ann ben gaan feliciteren. Waarmee, dat was haar niet duidelijk, en mij eigenlijk ook niet. Hoedanook, mijn familie was erg blij dat ik had gewonnen. In de pizzeria waar we daarna gingen eten kwam Huub Stapel nog wat afhalen. Mijn moeder zag dit als een voorteken van mijn roem. Mijn oom was verbaasd dat we uberhaupt moesten afrekenen, met zo’n ster in ons midden. Op dat moment wisten ze nog niet dat, met de kater, het besef zal komen dat ik misschien wel nooit een ‘fatsoenlijke’ baan zal hebben. Ik weet dat ik nog maar een beginner ben, en dat ik nog maar 1 album en een kleine verzameling aan liedjes heb. Maar ik ben er trots op, en dankbaar voor, dat het publiek en de jury haar vertrouwen in Lucky Fonz III heeft laten blijken. Het singer/songwriter genre heeft in Nederland niet bepaald een goede naam, maar dat is onterecht. Alleen al in Amsterdam loopt er superveel talent rond. Ik heb misschien gewonnen, maar er deden een paar singer/songwriters aan MooieNoten mee waar ik met open mond en starende ogen naar luister als ik ze hoor. Ik geloof dat het singer/songwritergenre in Nederland een bloeiperiode zal meemaken, net zoals nederlandse hiphop dat nu doet. Otto Wichers/Lucky Fonz III