Gezien op donderdag 5 januari in Paradiso: de veertigste k-Tsjoem. Zowaar. Op de flyer van het Hollywoodsterren-kaartspel dit keer geen mysterieuze meneer of mevrouw met een zwoele oogopslag, maar Lassie. Ook dit zou geïnterpreteerd kunnen worden als een heel speciale k-Tsjoem avond. Veel volk binnen, met allemaal zijn of haar eigen favoriet uit het rijtje Zoppo, Persil, The Suicidal Birds of Zea. Wat mij betreft allemaal favorieten. Eén. Zoppo. 'Melodic Discordance' meldt de flyer. Het gitaargezelschap uit Amsterdam is in goede vorm. Met drie gitaren weten ze mooie sfeervolle composities te maken om op weg te dromen. Hoogtepunt: een korte stilte in een nummer wordt prachtig opgevuld met een driestemmige feedback van de gitaren. Gillen in koor, zeg maar. IJzingwekkend... Twee. Persil. 'Fuzzy boy / girl electropop' meldt de flyer. Persil maakt up-tempo bubblegum pop om heel erg blij van te worden. Martine straalt haar enthousiasme met succes af op het publiek en houdt daar niet mee op tot de laatste noot van het laatste liedje. Drumcomputer, gitaar, elektro en David stuiteren vrolijk met haar mee. Hoogtepunt: Martine die verwoed op de sampler hamert terwijl een stelletje giftige felle kleuren op de achtergrond je gek proberen te maken door psychedelisch door elkaar heen te bewegen. Drie. The Suicidal Birds. 'Raw punk-blues passion' meldt de flyer. En toen waren er nog maar twee Suicidal Birds. Jessie en Chay. Een punktweeling om te zien. De stoere bluesy punk van de dames wordt aangevuld met ritme uit de drumcomputer en dat klinkt en poremt helemaal zo slecht nog niet. Lang leve The Suicidal Birds! Ze staan er, ze hebben ballen en er is bijna geen vrouw (en ook geen man) die zo mooi rauw kan schreeuwen als Jessie. Hoogtepunt: een jongen uit het publiek die me opbiecht: "de eerste keer dat ik ze op het podium zag staan, werd ik spontaan verliefd op de zangeres..." Vier. Zea. 'Techno pop / rock insanity' meldt je-weet-wel. Het duo Zea verrast de kenners in dit optreden op allemaal nummers van de nieuwe plaat. Nou, zo te zien slaat het aan, want het publiek reageert best goed. Dat hadden ze natuurlijk ook wel gedaan als ze alleen maar oude nummers hadden gespeeld, maar je begrijpt het vast wel. Ze hebben er in ieder geval geen greintje aan gestoorde springerigheid op ingeboet. Ze verrassen wederom met maffe filosofische teksten en rare verstoorde elektronische geluiden in gekke door elkaar gehusselde ritmes, afgewisseld met hyperactieve melodietjes. Dit klinkt als iets onnavolgbaars, maar niks is minder waar: je blijkt er makkelijk op te kunnen dansen en met een beetje oefening kun je het zelfs meezingen, getuige sommige individuen op de voorste rij. Hoogtepunt: Zea, hoera!