Donderdagavond 20 april was weer typisch een donderdagavond. Iedereen heeft vroegtijdig het weekend in het bloed zitten en het gaat jeuken. Je moet eruit. En er is veel te doen... Genoeg bandjes die spelen, dus je moet een keuze maken. Ik maak de keuze om naar Studio 80 te gaan waar voor de derde keer het 3voor12/Amsterdam feestje plaatsvindt. Hier heb ik namelijk de grootste kans iets nieuws te zien. Ik ken geen van de bands, dus puur blanco stap ik naar binnen. Qua drukte komt het langzaam op gang, maar DJ Monza draait alsof z'n leven ervan afhangt. Is het gebrek aan inzicht, gewoon zijn stijl of is ie overenthousiast? Ik hou het maar op het laatste. Hoe dan ook, hij begint op het hoogtepunt en ik ben benieuwd of hij het vast kan houden... Dan komt de eerste band, Monokino, op. Het wordt op de flyers aangekondigd als elektronische indiepop en dat is ook precies wat het is. Eindelijk eens een goede combinatie tussen alleen een keyboardspeler en een gitarist (niet zoals bijvoorbeeld, pakweg, noem een dwarsstraat, Zea). Ik ben nu al blij dat ik niet naar de uitgekauwde Amsterdamse Popprijs in Paradiso ben gegaan. Monokino heeft talent en potentie. Zanger/gitarist George moet er wel tegen kunnen dat hij constant met Brian Molko vergeleken wordt (en dat gaan we hier dus ook maar niet doen). O.K., Monza gaat weer verder waar hij gebleven is: ons klaarstomen voor de volgende verrassing. En dat is het zeker! Het is namelijk tijd voor Glameoki (in de volksmond: Rembo & Rembo on acid). Erg grappig. Twee heel lelijke mannen in gouden pofbroeken die klassiekers van onder andere Michael Jackson, Jimi Hendrix, The Cure en Pavement door de gabbermangel halen. Typisch iets waar je bij geweest had moeten zijn dus... Zeker op het moment dat ze halfuitgekleed midden in de zaal op de grond liggen te krioelen. Fijne climax, maar op dat niveau mogen ze wat mij betreft de volgende keer starten. Misschien een goed idee dat ze de film Hated over G.G. Allin nog eens goed bestuderen, daar kunnen ze een hoop van leren en ze zouden het kunnen. De energie van Glameoki heeft een hoop goed gedaan. Het is nog steeds niet heel erg druk, maar wel heel erg gezellig en steeds meer mensen gaan dansen. Monza komt nu nog beter tot zijn recht. Er is nog steeds geen peil op te trekken, fijn gewoon weer in het diepe. De Melomanics sluiten hier mooi bij aan. Eindelijk een levende drummer, dat is toch echt weer een verademing (maar dat zal wel ouderwets gedacht zijn). Maar, maak je geen zorgen, de muziek van dit drietal is ook nog steeds doorspekt met genoeg electronica. Heerlijk en eerlijk simplistisch spel met veel effecten waardoor de positieve vibe tot een hoogtepunt komt. De verrassing is compleet als ze afsluiten met hun versie van AC/DC's Thunderstruck. Fijn zo! Monza draait weer vrolijk verder, maar op een gegeven moment is het mooi geweest. De avond was compleet anders dan de voorgaande twee. Prachtig is dat. Kijken hoe lang dit vol te houden is. Het maakt me nieuwsgierig naar de volgende editie op 18 mei. Zeker is dat je weer een stuk wijzer wordt van what's hot en what's even hotter in de Amsterdamse popscene. Wat dat zal zijn, geen idee... Nederhop? Dancerock? Emopop? Dat moet je zelf maar komen uitchecken. Tot dan!