De muziek van Quit Your Dayjob balanceert tussen waanzin en catchy garagerock. Waanzin en rock, altijd al een gouden combinatie geweest. Maar Quit your Dayjob legt deze link op een totaal maffe en onnavolgbare wijze. Wat is de bedoeling? Marc-ass (zanger, gitarist, klein van stuk met maf truckerspetje), Jon-ass (toetsen, kaal en zelfverklaard terrorist look-a-like) en Andre-ass (slungelige, bebaarde drummer met infantiele manieren en gigantische Zweedse legerbril) lichten toe. Jullie ogen als een stel ontsnapte gestoorden op het podium. Wat is daar leuk aan? “Op zulke momenten hebben we niet onze medicijnen ingenomen en worden we gek. Daar kunnen we niets aan doen.” En wat voor publiek komt daar zoal op af? “Van alles. Veel heel jonge mensen, zevenjarigen, ruwe kerels… In Duitsland was er een groep hells angels met snorren. Veel korte meisjes, muziekliefhebbers, nerds en andere slimme mensen.” En hoe doen jullie het in eigen land? “Heel goed. Momenteel kruipen we uit de ondergrond. De cd verkoop gaat behoorlijk goed. Wat we doen is behoorlijk uniek. Het is van onszelf. We halen onze inspiratie niet uit andere bands. Bij andere bands zien we vaak hoe we het juist niet willen aanpakken. Sterker nog, wij inspireren eerder andere bands dan andersom. Er lopen in Zweden een aantal bands rond die nummers van ons spelen. Er is zelfs een QYDJ coverband die volledig bestaat uit meiden. Allemaal feministes, erg tof. Maar onze eigen inspiratie halen we vooral uit alledaagse dingen.” En wat schrijft de pers? “Dat we veel drinken en feesten. Eigenlijk alleen maar positieve dingen.” Echt? “Ja. Schreven ze nou maar eens negatieve dingen. Maar ik denk dat ze niet over ons zouden schrijven als ze ons niet leuk zouden vinden.” Wat is een perfect QYDJ optreden? “Als we mensen kunnen overdonderen. Ze moeten nietsvermoedend binnenkomen en dat dan hun monden spontaan openvallen van verbazing. Het mooist is als ze helemaal gek worden. We hebben concerten meegemaakt dat mensen met Marc-ass gingen stoeien en massaal op het podium dansten. Dat zijn de mooiste dingen. Verder is een goed optreden kort maar krachtig. Onze liedjes zijn kort en een optreden van ons duurt ongeveer 35 minuten. Waarom verder spelen als je de essentie al te pakken hebt? De meeste bands gaan zo oeverloos lang door. Dat is echt nergens voor nodig. Wat is jullie doel met deze band? “We spelen in de eerste plaats omdat we het leuk vinden. Geld kan ons niet zoveel schelen. We zijn heel serieuze muzikanten. We werken hard en oefenen bijna elke dag. Ik (Jon-ass) heb ook geen echt huis. Alleen een klein vakantiehuisje buiten de stad. Maar ons uiteindelijke doel is het vermoorden van de Zweedse premier. Met een waterpistool.” Freaktime! In de Amsterdamse Melkweg niet zoveel freaks als in Groningen een dag daarvoor. Hooguit zo’n 25 man. Maar het klopt. Er is een aantal opvallend jonge bezoekers op af gekomen. Ook wel korte meisjes gespot, maar geen hell’s angels, noch andere ruwe kerels. De hele show is opvallend kort. Jon-ass kan zo debiel grijnzen dat het een beetje eng is. De teksten zijn totaal gestoord. Een heel nummer lang “open up, coconut!” schreeuwen kan niet iedereen bekoren. Hun muziek daarentegen is opvallend toegankelijk. Marc-ass laat aanstekelijke rare geluiden uit zijn synth komen. Het klinkt knorrend. Jon-ass combineert het zo hier en daar met een surfgitaartje. Voor sommigen is het prima een reden om uitzinnig op te gaan dansen. De heren trekken zich niks aan van rock & roll showconventies en bouwen hun eigen freakshow. De drumstokken van Andre-ass zitten even vaak in zijn neus als dat ze trommelen. Jon-ass heeft twee microfoons nodig om zich te kunnen uiten en Marc-ass wijst voortdurend in het publiek om onoplettende individuen bij de les te houden. Het is allemaal een erg geinige bedoening, maar het klinkt wel professioneel. En inderdaad niks te lang. Na de show snel een cd-tje gekocht. Deze is namelijk niet te koop in de winkel. Het nieuwe album wat in augustus uitkomt wel. Sweden we have a problem. Geen zorgen. Komt wel goed.