‘Live in the living deluxe’, zo kondigt Mistzanger en presentator Rick Treffers deze avond aan. Een rake typering zoals al snel blijkt, want in de riante villa Mattern in Watergraafsmeer wordt het publiek dit keer getrakteerd op maar liefst vijf singer-songwriters. Met de zomerstop voor de deur wordt afgeweken van het normale concept van twee keer 45 minuten en worden zitvlees en trommelvlies eens flink op de proef gesteld. Toch is het allerminst een kwelling om ‘proefkonijn’ te zijn bij het optreden van het Vlaamse Kamino. Onder de geruststellende tonen van zijn accordeonspeler probeert zanger/gitarist Hans van Rompaey zijn nieuwste songs op ons uit; Tom Barman-achtige vocalen klinken bezwerend over sobere gitaarakkoorden. Het is de eenvoud en beheersing die de muziek van Kamino zo spannend maakt. Schitterende popliedjes die gestaag de poriën inkruipen. Ook wordt er een interessante interpretatie van het Muse nummer ‘Plug in baby’ op ons losgelaten (ook al eens gecoverd door Arthur trouwens-EV) Tenslotte is er nog een ware ode aan gastheer Rick Treffers in de vorm van Mist-cover ‘We should have been stars’ een prachtig nummer dat maar liefst twee keer te horen is vanavond. Dan neemt Summers (finaliste Rob Acda Awards en kersverse winnares van Noord-Hollandse Glorie) plaats achter de toetsen. Wat meteen opvalt, is haar aparte meisjesachtige stemgeluid dat ergens het midden houdt tussen Jewel en Rickie Lee Jones. Hoewel haar liedjes relatief lang en intens zijn, gaan ze toch niet snel vervelen. Telkens als de muziek een beetje melodramatisch dreigt te worden, komt er weer een verrassende nieuwe wending. Originele songs dus, die met veel overgave worden gebracht. Als leuk extraatje speelt ze nog een muzikale bewerking van één van haar Nederlandstalige gedichten (geschreven met bevriende songwriter Phinx). Mr. Mist, Rick Treffers heeft in zijn dubbele hoedanigheid van gastheer en muzikant de eer om zichzelf te mogen aankondigen. Dat doet hij trouwens net zo bescheiden als de muziek van Mist op het eerste gehoor klinkt. Ontwapenend mooie afscheidsliedjes staan er op het onlangs verschenen album Bye Bye. Stille wateren met poëtische diepten, zou je kunnen zeggen, want de muziek van Mist lijkt het best te gedijen door wat er juist niet gezegd of gespeeld wordt. Zo wordt de luisteraar letterlijk alle ruimte gelaten om weg te dromen. Des te interessanter is het om de op plaat al zo zorgvuldig gearrangeerde Mist songs in een nog minimalistischer setting terug te horen, dat wil zeggen Treffers alleen op gitaar, of geflankeerd door bandleden Arthur ten Cate en Ivar Vermeulen die mondjesmaat gitaar, toetsen en tweede stem toevoegen. Dit resulteert soms in breekbare en intieme momenten zoals in ‘We should have been stars’, dan weer in nostalgie met een knipoog zoals in ‘hips of the year’. Voor de afwisseling speelt Treffers nog een Nederlandstalig liedje dat de meedogenloos relativerende titel ‘Ook jij moet sterven’ draagt. Één en al Nederlandstalig en een stuk minder ingetogen is de ‘rauw- poëtische rock’ van Jaap Boots. In ongetwijfeld de energiekste performance van de avond speelt deze bluestroubadour bekentenissen van zijn binnenkort te verschijnen album Afkuil. Zo worden we onder andere vermaakt met subtiele liedjes als ‘kutwijf’ en ‘paringsdans’. Dijenkletsen met weemoed, schuddebuiken met een blinde darm, zo zou je Jaap Boots kunnen omschrijven. Hoewel hij naar eigen zeggen ook niet vies is van het meer serieuze en poëtische werk (zie zijn website voor een sublieme cover van Tom Waits nummer ‘Yesterday is here’), zijn het toch vooral de humor en de spitsvondigheden die de bovenhand krijgen. Hilarische uitschieter van de avond is dan ook een cabaretesk liedje over een ontmoeting met Bruce Springsteen bij de haringkar op de Albert Cuyp. Het fenomeen Jaap Boots is binnenkort nog op de Parade te bewonderen. Één van de hoogtepunten van de avond is het optreden van ‘local hero’ Arthur ten Cate. Behalve als multi-instrumentalist bij Mist is deze songwriter ook als solo-artiest niet onverdienstelijk. Dat Arthur synoniem is met muzikaliteit blijkt eens te meer uit de perfectie en beheersing waarmee hij zijn klassiekers ‘Happy Hangover’ en ‘In case of conflict’ (een ‘miniro(c)kopera’ naar eigen zeggen) ten gehore brengt; complexe songstructuren, gitaristische hoogstandjes, intense uithalen en aanstekelijke meezingmelodieën. Arthur beschikt over een mooie stem die zowel in de lage als de hoge registers erg krachtig is. Hij besluit zijn set met het prachtige pianoliedje ‘take comfort’. Aan het eind van deze lange maar muzikaal gezien zeer vruchtbare zit, sluiten we nog af met een aangenaam stukje publieksparticipatie waarbij we a capella ‘The sun aint gonna shine anymore’ van the Walker Brothers met presentator Rick Treffers mogen meezingen. Al met al, een zeer levendige live in the Living.