Het past eigenlijk niet bij Evert Kaatee om in de schijnwerpers te staan; normaal gesproken is hij een man achter de schermen, in zijn eigen IJland studio's, als producer. De bands die gezamenlijk het idee opgevat hebben hem hulde te brengen in Café Pakhuis Wilhelmina verraden zijn muzikale voorkeur: alles wat zich afspeelt tussen blues, rockabilly, surf, country en rock & roll. Als eerste zijn daar The Strikes. Zij namen hun laatste plaat in de IJland Studios op en voorman Big Pete zal na Kaatee's vertrek richting Afrika diens taak bij Cool Buzz overnemen. Blikvangers zijn echter de nog piepjonge gitarist Jimmy Stringbreaker en dito drummer Jody “The Hitter” van Ooyen. Hoewel hun volwassen spel indruk maakt, blijft het muzikaal wel erg aan de traditionele kant. Daarna is het de beurt aan T-99. Ook bluesy, maar iets meer neigend naar rockabilly. De set kent veel tempowisselingen, en de band bewijst zichzelf zowel in harde, snelle nummers als in langzame, lome nummers. De stem van drummer Martin de Ruiter houdt het midden tussen Peter te Bos en Lux Interior, waardoor zijn zang mijn voorkeur heeft boven die van gitarist Mischa den Haring. Aan het eind van de set komt de presentator van vanavond, Boyd Small, met een aantal gastmuzikanten, op trombone en harmonica, de gelederen nog eens versterken. Voor het eerst vanavond gaat het dak eraf. Vervolgens kondigt Boyd een band aan die niet op het affiche stond: Drippin' Honey, Evert Kaatee's favoriete band. Ik begrijp dat ze speciaal voor de gelegenheid weer bij elkaar zijn gekomen. Hoewel de set rockend begint, wordt er per nummer meer aan tempo en intensiteit ingeleverd. Erg jammer. Op een gegeven moment verdwijnt het rhythm & roots-gevoel bijna geheel en komt het geluid dichter bij Oasis dan pakweg Bo Diddley te liggen. Mooi moment is als aan het eind Big Pete nog even mee komt doen en er toch nog in stijl wordt afgesloten. Als laaste zijn The Seatsniffers aan de beurt, waarschijnlijk de beste rootsrockband van Vlaanderen. Hun set vind ik persoonlijk de beste van de avond maar dat kan ook aan de natuurwet “The More You Drink, The Better The Band” (zoals op het T-shirt van één van de aanwezigen staat) liggen. Hoewel ik denk dat ik nuchter tot dezelfde conclusie zou zijn gekomen. Damp en zweet slaan bijna letterlijk van het podium af, en bovendien heeft de band in de vorm van saxofonist Roel Jacobs een enorme meerwaarde in huis. Ook nu worden er weer geestdriftig gastbijdragen geleverd (Mischa den Haring, een geweldige gitarist), en wordt er in de zaal niet langer stilstaand toegekeken. Een passend eerbetoon aan Evert Kaatee, die gemist zal worden onder de laaglandse muzikanten met hart voor goede rootsmuziek.