Ietwat bedremmeld staan de leden van Seedling in de hal van Paradiso, te kijken naar het publiek dat binnendruppelt. Terwijl in de bovenzaal the Album Leaf aan het opbouwen is voor hun vertraagde set, spelen de dames en heer van Seedling zodirect voor de laatste maal samen in Amsterdam. En dat op een natte woensdagavond tijdens de Noodlanding. Waarom niet gewoon op thuishonk OCCII? (het Zebra-weblog meldt dat Seedling stiekum toch nog een keer in OCCII optreedt op 23 oktober-red.) Bas, de bassist van de band, legt kort maar krachtig uit: ‘Dit stond al op de agenda’. Daarmee geeft hij meteen een voedingsbodem voor speculaties. Want hoewel de officiële reden wel is gegeven, blijft het toch wat vreemd dat de band er opeens mee ophoudt. ‘We wilden ons zelf niet herhalen’ heet het, maar de band heeft pas 1 EP en 2 CD’s uit, en die werden door de muziekpers allemaal goed ontvangen. Bovendien speelde de band ook meerdere malen over de grens, alswel een aantal sessies bij BBC goeroe John Peel. Zou er dan toch meer aan de hand zijn waardoor de band er mee stopt? Seedling zou toch een mooier afscheid moeten verdienen dan tijdens de Noodlanding. Je vraagt je af of ze al lang blij zijn dat ze er vanaf zijn na deze laatste optredens. Als een stel die wel al uit elkaar is, maar nog even samen de inboedel moet verdelen. Drie kwartier te laat treedt de band dan aan in een redelijk gevuld Paradiso. De vele scholieren (het is herfstvakantie tenslotte) kijken even vreemd op, wanneer Seedling het podium opkomt en meteen Sensational Vacuum in de strijd gooit. Het onorthodoxe gebruik van Susanne’s viool, de uitdagende en speelse blikken van Marg, de coolheid van Bas, en het stille genieten van Mariken: dat is Seedling. Nog één keer laat Seedling ons zien wat voor goede band ze zijn, en wat een sterke liveband ze zijn. Een brok speelsheid en charisma is het wat er op het podium staat. Met een stel liedjes die niet alleen boeien door hun dynamiek, maar ook door het gebruik van de eerder genoemde viool. Daarom komen alle favorieten voorbij in een Best-of set: I’m Jills Smirking Revenge, Cool Baby, my hips go woo, Every match must crash ‘n’burn, Dutch Disease, William, tell me, en uiteraard de vaste cover van Outkast, Ms Jackson. De band begint fanatiek en gedreven, en niets wijst er op dat we hier voor het laatst naar Seedling staan te kijken. De glimlachjes naar elkaar zijn er nog, de luchtige houding op het podium, de bedankjes tussen de nummers, en de poses. Toch valt op dat er weinig contact is tussen Bas en de rest van de band. Zangeres/gitariste Marg zoekt af en toe wel naar een reactie van de bassist, maar deze komt niet van zijn eilandje af. Op dat eilandje is hij nog altijd cooler dan Stroke Nicolai Fraiture, maar vanavond valt hij alleen tijdens bepaalde hardere passages even uit zijn rol. Daardoor sluipt tijdens Dutch Disease, zo in het midden van de set, de plichtmatigheid er een beetje in. Het valt op dat de band zelf niet het idee geeft dat dit de laatste keer is dat ze hier met Seedling staan. Misschien komt dat doordat er nog twee optredens volgen, misschien ook omdat de leden hierna toch weer verder gaan in het circuit. Daardoor komen een aantal nummer een beetje mat uit de verf. De band weet zich echter te herstellen. Tegen het einde van de set komt de vurigheid er weer een beetje in, wanneer er wat oudjes worden gespeeld van de eerste EP. Terwijl de scholieren blij zijn dat de band hierna het podium verlaat, wil het publiek dat voor Seedling komt meer. Veel meer, als het even kan. Gelukkig begrijpt de band dit ook, en geeft tot tweemaal toe een toegift. Afgesloten wordt er met de Outkast-cover. Daarna lopen de leden plompverloren maar gewoon de coulissen in, zet de dj de muziek op, zijn de scholieren blij dat de ‘herrie’ afgelopen is, en is Amsterdam een van zijn beste bands kwijt.