Na voorprogramma Snow Patrol, is het volledige Pet Sounds van the Beach Boys te horen (Frank Black coverde ooit een nummer van Pet Sounds op zijn eerste soloplaat) Daarna verschijnen the Pixies op het toneel. Kleine mensjes in een hele grote zaal. Ze zijn ouder, kaler en dikker geworden, maar ze rocken niet minder. Het wordt een beetje een greatest hits-feestje vanavond. De set opent met vooral hardere nummers en tussen de nummers door wordt geen tijd verspilt. Nummers worden aaneengeregen tot een dwarsdoorsnede van het ijzersterke werk van de band; Wave of mutilation, Where is my mind, Velouria, the Bone Machine, het gaat maar door. Verassingen zijn de cover van het nummer Heaven uit de film Eraserhead (na Monkey gone to heaven) en een erg grappige noise-act van Joey Santiago. Gigantic wordt natuurlijk tot de toegift bewaard. Bam-Thwok, het nieuwe nummer dat recentelijk op internet opdook werd niet gespeeld.
In de Postbanklounge -daar moeten we ook nog even een andere naam voor verzinnen- speelt Bettie Serveert, "uit Amsterdam" zeggen ze zelf tegenwoordig, op de afterparty. Smack opent de set, en ik was bijna vergeten hoe goed Bettie Serveert toch eigenlijk is in...wel...Bettie Serveert zijn. Een avondje weerzien van oude helden dus, maar zonder klef back-to-the-nineties gevoel. Nu graag nog een nieuwe Pixiesplaat.
the Pixies in de Bijlmer Bierhal
oude helden zonder klef back-to-the-nineties gevoel
In het paleis van de commercie dat inmiddels bekend staat onder de naam Bijlmer bierhal is op een zwoele dinsdagavond in juli een band te zien die begin jaren 90 een nieuw archetype van de indierock neerzette. The noise van Joey Santiago, het gekrijs van Frank Black (of Black Francis eigenlijk) de baslijntjes en de stem van Kim Deal. Ze zijn terug te vinden in talloze bands die na hen kwamen; van Nivana tot, eh...Blues Brother Castro.