Paradiso staat vol stoelen vanavond en de bar gaat dicht tijdens het optreden van Kings of Convenience. Fingerpicking akoestische gitaar spelen en tweestemmig zingen luistert nauw, en je moet wel stalen zenuwen hebben, of heel erg cool zijn, om dat voor een vol Paradiso een beetje overtuigend te doen. Maar Erlend Øye en Eirik Glambek Bøe hebben blijkbaar stalen zenuwen en ze zijn in elk geval erg cool. Ze hebben ook een goede truuk om met alle storende afleidingen vanuit de zaal om te gaan. In plaats van erover te zeuren of het publiek bestraffend toe te spreken, zoals je minder intelligente singer songwriters nog wel eens ziet doen, maken ze het tot een onderdeel van de show, door het belachelijk te maken. Zo zijn daar de flitsende camera's. Al na het eerste nummer stellen ze voor dan maar even een foto-moment in te lassen, waarbij ze vervolgens allerlei idiote rocksterposes innemen. En als tijdens een ander nummer godbetert een mobieltje afgaat passen ze gewoon tijdens het zingen de tekst aan en mimet Erlend dat hij zit te bellen en dat hij niet verstaat wat er gezegd wordt. Het is ook zo'n lawaai hier. Net als Badly Drawn Boy zijn ze in staat om van hun show een halve cabaretvoorstelling te maken waardoor, tussen alle grappen door, de mooie liedjes des te harder aankomen. De nieuwe single Misread krijgt net zoveel bijval bij de eerste tonen als Failure van de eerste plaat, Quiet is the New Loud. En hoewel de nieuwe plaat Riot on an Empty Street wat complexer gearrangeerd is dan de voorganger hebben ze live nog steeds genoeg aan twee gitaren en een piano. Daarnaast is er ruimte voor de nodige publieksparticipatie. We mogen met onze vingers meeknippen en meedoen aan een experiment waarbij we allemaal op een toonhoogte naar keuze mogen hummen. De Kings worden uitendelijk teruggeroepen voor twee toegiften en eindigen met een meezinger over dat iedereen iemand in de muziekindustrie in Zweden lijkt te kennen.