Call Super speelt balletje balletje met aliassen Call Super speelt balletje balletje met aliassen

‘Een ode aan de klassieke mix-cd.’ Zo presenteerde de Engelse dj en producer Joe Seaton zijn nieuwe album A Rhythm Protects One. Of nou ja, album, een naadloze mix met tracks van onbekende producers als Conny Slipp, Scarletina, Cleo en Louis Lupin, plus tracks van hemzelf onder de namen Call Super en Ondo Fudd. Het album verscheen in augustus al in fysieke vorm, maar nu het twee maanden later ook op de streamingdiensten verschenen is heeft Joe Seaton een vrolijke onthulling: achter al die namen gaat hij zelf schuil. Hij is het gewoon allemaal.

‘Het idee was altijd om het als een mix te presenteren,’ vertelt de welbespraakte Engelsman. ‘Als je het oppakt zonder context, denk je: dit is een compilatie. Dat vond ik mooi — het ziet eruit als een collectieve expressie, maar het is juist een reflectie op individualisme.’ Seaton wilde met A Rhythm Protects One een statement maken over wat een dj-mix anno 2025 nog betekent. ‘Ik dacht: wat is de waarde van een mix in een tijd waarin alles online is? Toen ik begon met draaien, maakte ik twee of drie opnames per week — niet om te delen, maar om te leren. Tegenwoordig wil iedereen alles terugluisteren, alles vastleggen. Ik wilde iets maken dat juist weer fysiek bestaat, dat gewicht heeft.’

Die aliassen — een bonte stoet namen, elk met een eigen kleur, een eigen toon. De plaat opent met Conny Slipp, een fictieve elektronische jazzartiest die twee versies van hetzelfde nummer aanlevert: warm, rommelig, ademend. Daarna komt Scarletina, met een grillige, gebroken groove vol schurende hi-hats — experimenteel, bijna brutaal. Cleo, zegt hij lachend, is de naam die hij vaak op zijn gastenlijst zet: ‘Cleo Nutkins, genderneutraal en altijd welkom.’ Goed, die kan-ie nu niet meer gebruiken. De track klinkt als een echo van Ricardo Villalobos, minimalistisch en elegant, met een knipoog naar 80's vocoderpop.

Halverwege barst Louis Lupin los, een ‘bassy wobble house’-track die door de ruimte suist als een ruimteschip dat de controle verliest. ‘Lupines, mijn favoriete bloemen, ze staan op mijn balkon’, lacht Seaton. Het is het moment waarop de mix kantelt, waarin de zorgvuldig opgebouwde balans omslaat in iets extatisch. ‘Dat nummer neemt je mee van de minimalistische eerste helft naar een maximalistische tweede helft,’ zegt Seaton. ‘Meer ideeën, meer energie. Het opent de poort.’

Daarachter ligt Ondo Fudd, zijn bekendste alter ego, de goede vriend die altijd bereid is om het gaspedaal in te trappen. ‘Dat was eigenlijk de naam die ik liever had dan Call Super,’ zegt hij droog. ‘Maar toen begon die grappige naam ineens succes te krijgen.’ De Ondo Fudd-track is een losser, dansbaarder moment, het type diepe hypnotische techno dat hij op z’n best draait in de vroege uurtjes van een club als De School of Panoramabar.

Later duiken nog Clam1 op, een dromerige IDM-afslag, en Eye Gritt, met korte, korrelige stabs en percussie die als vonken om je oren slaan. En dan, diep in de mix, een onverwachte wending: Malgo & KVS. Een stem, gesproken woord, bijna beatloos. Het gedicht komt van zijn vriendin Kira, onder het pseudoniem KVS. ‘Ik vroeg of ze een tekst wilde schrijven over uitgaan. Ze kwam terug met iets prachtigs — een verhaal over een nacht vol vrijheid en eenzaamheid.’

Hij lacht, maar achter dat spel met identiteiten schuilt een duidelijke gedachte. ‘De danswereld is zo carrièregericht geworden,’ zegt hij. ‘Iedereen is bezig met groter worden, zichtbaarder worden. Terwijl ik juist hou van het idee dat je kunt verdwijnen in de muziek. Dat je een beetje kunt spelen met anonimiteit. Al die aliassen zijn een manier om daartegen terug te duwen.’

Wie door de laag van concept en klank heen luistert, hoort een artiest die zijn eigen karakter onderzoekt. Joe Seaton is, naar eigen zeggen, ‘altijd al een serieus persoon’ geweest. ‘Mijn moeder zei laatst dat ik als kind nooit gewoon speelde. Ik was vaak ziek, zat veel alleen, las, tekende. Ik leefde in mijn hoofd.’

Misschien verklaart dat waarom zijn muziek altijd introspectief is, hoe dansbaar ook. Zijn tracks zijn als architectuur van gevoelens — ritmes als kamers, synths als lichtvlekken op een muur. In de pandemie had hij voor het eerst in jaren tijd om te reflecteren. ‘Het ging allemaal zó snel. Reizen, draaien, produceren. Toen de wereld stilviel, moest ik ineens terugkijken. Er kwamen dingen boven uit mijn jeugd en vroege volwassenheid die ik nooit goed verwerkt had.’

Zijn album Every Mouth Teeth Missing uit oktober 2020 was al een verwerking van trauma. Concreet: als tiener werd Seaton misbruikt door een man. ‘Ik had het nooit echt geanalyseerd, nooit gekeken wat dat met me gedaan had,’ zegt hij zacht. ‘De pandemie dwong me dat eindelijk te doen. En ik denk dat dit album een soort rustpunt is, een bewijs dat ik mezelf beter begrijp.’

Een diep persoonlijk album was dat, niet per se bedoeld voor de dansvloer. Maar dat was niet zo gek midden in de lockdownperiode, waarin de dansvloer ver weg was. Maar ook op de dansvloer maakt hij het zijn publiek vaak moeilijk. Call Super heeft sterke connecties met intelligente visionairs die ook bekend staan om hun lef, mensen als Ben UFO en Objekt, de frivole house-dj Shanti Celeste en de radicale digger Beatrice Dillon. Voornamelijk Britten, maar opvallend genoeg woonde en werkte hij zelf de afgelopen vijftien jaar juist niet in Engeland, maar in Berlijn — het kloppend hart van de Europese technoscene. ‘Ik had een geweldige, levensveranderende tijd daar,’ zegt hij. ‘Berlijn was de perfecte plek om te leren, om te draaien, om simpelweg van muziek te leven. Maar op een gegeven moment wist ik precies wat er ging gebeuren. Ik was te comfortabel geworden.’

Het besluit om te vertrekken hing al langer in de lucht, maar viel uiteindelijk in recordtempo. ‘Ik dacht er al een jaar over, en toen deed ik het in drie weken,’ vertelt hij. ‘Mijn studio, mijn platen, mijn apparatuur, alles staat nog in Duitsland. Mijn computer was zestien jaar oud, al mijn machines had ik uitgespeeld. Het voelde bevrijdend om ze achter te laten, alsof ik mijn eigen geschiedenis even kon uitzetten.’ Nu is hij terug in Londen, zonder vaste studio of instrumenten. ‘Ik heb nog niets,’ zegt hij met een glimlach. ‘Geen gear, geen computer, geen ruimte. En dat is precies wat ik wilde: weer helemaal opnieuw beginnen. Londen heeft die onvoorspelbare energie, dat gevoel dat alles op elk moment kan veranderen. Ik wil daar opnieuw in leren bewegen.’

In Londen lijkt Seaton opgelucht. Dichter bij vrienden en familie, maar ook bevrijd van de Duitse ballast. ‘Het was tijd voor iets nieuws,’ zegt hij. ‘Londen is chaotisch, maar op een levendige manier. In Berlijn voelde ik me opgesloten in voorspelbaarheid. Hier weet ik nooit wat er gaat gebeuren, en dat is precies wat ik nodig heb.’

Toch is die verhuizing niet alleen een artistieke keuze. Berlijn was jarenlang het epicentrum van zijn carrière, maar ook een land waar politiek en kunst voortdurend botsen. ‘Duitsland is een prachtige plek, maar voor iemand die politiek betrokken is, ook een moeilijke,’ zegt hij. ‘Er zijn thema’s waarover het bijna onmogelijk is om vrijuit te spreken. Zodra je over Israël of Palestina begint, lopen de spanningen enorm op. De context, de geschiedenis, alles maakt het zwaar beladen.’

Hij weet waarover hij praat. In 2017 werkte hij samen met Ben UFO en (destijds) Black Madonna aan een campagne binnen de dancewereld om aandacht te vragen voor de situatie in Palestina en om artiesten te ontmoedigen in Israël te draaien. ‘Dat leverde me in Duitsland behoorlijk wat problemen op,’ zegt hij. ‘Er viel eigenlijk niet te praten, het kostte me veel werk. Maar nu is er veel meer besef gekomen van de geschiedenis.’

Dat verklaart volgens Seaton ook waarom het afgelopen maand zo stil bleef rond het tweejarig jubileum van de afgrijselijke gebeurtenissen van 7 oktober 2023, waarbij immers ook het dance festival Nova Music werd aangevallen. Honderden jonge mensen werden daar vermoord of ontvoerd. De dancewereld stond er niet openlijk bij stil. ‘Ik denk dat er de afgelopen twee jaar meer historisch bewustzijn is ontstaan,’ zegt Seaton. ‘Er is wereldwijd een soort collectief bewustzijn wakker geworden. Daardoor is het moeilijker geworden om aanvallen, wat er gebeurd is, als een losstaand incident te zien. Er zit een lange geschiedenis achter — van onderdrukking, misbruik, tragedie. Mensen begrijpen dat beter nu. Natuurlijk is het belangrijk om herdenkingen te houden, momenten van rouw voor je eigen gemeenschap, maar in een bredere wereldcontext is het bewustzijn nu groter. Meer mensen zien de langere lijnen die hier spelen.’

Het blijft een super ingewikkeld onderwerp, hoe je je als artiesten zou moeten verhouden tot dat soort nare gebeurtenissen op het wereldtoneel. ‘Er zijn geen echte antwoorden,’ zegt Seaton. ‘Maar ik heb een politieke achtergrond, en ik ben daar dankbaar voor. Ik heb altijd gevonden dat wat ik doe op een of andere manier verbonden moet zijn met de wereld om me heen.’