Blawan: ‘Deze muziek kan me helpen overleven’ Blawan: ‘Deze muziek kan me helpen overleven’

Guttegut, Blawan heeft nogal wat epische momenten meegemaakt op Draaimolen, het Tilburgse dancefestival waar de technogigant al drie jaar op rij een eigen stage host met Pariah. Zijn eigen livesets? Altijd te gek. Zijn secret b2b met JASSS? Cool. Die keer dat hij b2b ging met Skrillex? Eentje voor de boeken! Och ja, en de afgelopen editie natuurlijk. Als gastcurator van The Pit – een gat in de grond waar de meest kwaadaardige muziek van het festival klinkt – deed hij het soort boeking waarvan hij altijd al gedroomd had: Godflesh, een industriële metalact uit de jaren negentig, die later Metallica, Korn en Nine Inch Nails zou beïnvloedden en nu primetime tussen de techno-acts speelde. Only at Draaimolen!

‘Het was heel speciaal,’ glundert Jamie Roberts (38) alias Blawan, met zijn moddervette noordelijke accent. ‘Ik ben van jongs af aan een metalhead, drumde in allerlei bands en zat diep in de extreme stijlen zoals grindcore en black metal. Bands zoals The Berzeker, die nog extremer waren dan Godflesh: elektronische drums met metal. Godflesh zijn legends, het voelde belangrijk om deze boodschap te mogen verspreiden: ik wéét hoeveel producers zijn beïnvloed door metal, ik weet wat de impact is van deze muziek. Oké, het is geen dansmuziek, maar niet alle elektronische muziek hoeft ook dansbaar te zijn.’

Stond je daar in The Pit vóór Godflesh, dan hoorde je hoe Blawan met zijn live-set vakkundig de rode loper voor de metalband uitlegde, met kwaadaardige grooves vol monsterlijk vervormde vocalen, weirde, verknipte producties die zijn verleden in extreme muziek verraden. Maar denk nou niet dat hij speciaal iets had voorbereid. ‘Het was allemaal mijn eigen – veelal onuitgebrachte – muziek,’ zegt hij hoofdschuddend. ’Mijn muziek heeft dezelfde intensiteit als Godflesh. Daarom wisten we ook dat Godflesh logisch zou voelen, zolang ik voor ze zou spelen.’ Heel eerlijk: hij luistert enkel metal, naast zijn eigen muziek. En hoewel Pariah en hij al jaren gelden als klinkende namen in de technowereld, vanwege hun solowerk, hun supersuccesvolle technolive-act Karenn en ook vanwege de vooruitstrevende technoplaten die ze uitbrengen via hun label Voam, startte het duo in 2022 opeens een extreme metalband: Persher. ‘Dat wilden we al jaren, maar… we waren paranoïde over wat mensen zouden denken, het voelde alsof je die werelden niet mocht mixen. Nu zijn we zo comfortabel dat het ons geen fuck meer boeit, we willen doen wat wij willen.’

Die fuck-alles-mentaliteit weerklinkt ook op SickElixir, het nieuwe album dat zojuist is verschenen via het prestigieuze XL Recordings. Luister daarnaar en je hoort hoe Blawan’s sound vanuit de industriële techno is gemuteerd in een totaal verknipte, weirde sound waar geen label op te plakken valt. ‘Ik heb de afgelopen vijf, zes jaar geen technoplaat gemaakt die ik wil releasen, deze muziek staat dichterbij mezelf dan ooit.’

Daar zit een nogal heftig verhaal achter. Of zoals hij het zelf zegt: ‘Dit album is de reis die ik de afgelopen jaren heb gemaakt.' Dat heeft enerzijds te maken met zijn verhouding tot de technowereld, anderzijds met zijn persoonlijke leven. Maar laten we bij die eerste beginnen.

Zo begon de Brit zich de afgelopen jaren steeds meer vervreemd te voelen van de technoscene. Dat was niet voor het eerst: nadat hij vanuit de post-dubstep opblies in de industriële technohoek, scoorde hij een JOEKEL van een hit met ‘Why They Hide Their Bodies Under My Garage’ (2012), een ünheimische technotrack met vervormde Fugees sample. ‘Maar het was niet míj, niet echt,’ zegt hij erover. 'Ik heb die track in dertig minuten in elkaar geflanst, het was niet eens mijn favoriet van de EP.' En opeens werd die track bij iedere gig van hem verwacht. 'Mensen gooiden zelfs briefjes naar mijn hoofd, maar ik vertikte het: ik speelde hem niet.' Hij voelde zich in een hokje gestopt, draaide steeds vaker op plekken waar hij zich niet thuisvoelde.

Tja, en toen maakte Skrillex op de piek van zijn brostep-succes een ‘Bodies’-remix. ‘For fuck’s sake, man! Net toen ik mijn handen ervan probeerde te wassen.’ Hij lacht en zucht tegelijk. ‘Nu zijn Sonny en ik goeie vrienden en kunnen we erom lachen, maar… die remix was echt nergens voor nodig. Ik was doodsbang voor de wending die mijn carrière zou nemen: ik had weinig buiten de muziek, als tiener had ik op een madenkwekerij gewerkt. Ik wist dat ik hier een carrière van kon maken, maar… ik wilde het voor mezelf doen, en niet de zielloze sell-out troep maken die iedereen van me wilde.’

Op een gegeven moment trok hij zelfs de stekker eruit, twee jaar lang. Dat voelde een tijdje beter, maar na die pauze kwam hij weer in een andere stroomversnelling terecht: in 2019 stapte Blawan op zo’n 350 vluchten, verloor zichzelf weer in die waas van gigs en herkende zich ook steeds minder in de technowereld om hem heen. ‘Ik werd geboekt naast artiesten als Kobosil, verschrikkelijk. Kwam je aan bij een gig, dan draaide de resident-dj al om 12 uur ’s nachts op 160 bpm, de ene na de andere pop-edit, drops om de tien seconden. Het werd allemaal zo absurd, kindermuziek. Ik voelde me zo silly bij die gigs.’ Maar dat zette hem wel aan het denken: ‘Ik ging bij mijn oude agentschap weg, ging experimenteren met mijn muziek.'

Die muziek is SickElixir geworden, een album waarop hij inderdaad meer van zichzelf prijsgeeft dan ooit. Vraag hem vervolgens concreet naar de persoonlijke verhalen ten grondslag aan het album, en hij valt stil. Zucht even. En begint het vervolgens in een rap tempo op te sommen. ‘De afgelopen jaren waren bijzonder zwaar: familieproblemen, verlatingsproblematiek, drugsverslaving. Ik zit al tien jaar in recovery: niet tien jaar clean, tien jaar recovery. Ik ben vier vrienden verloren aan drugsverslaving, al mijn beste vrienden sinds we drie, vier jaar oud waren. Ze gingen allemaal dood de afgelopen twee jaar, heel zwaar.’

Die wonden zijn nog steeds rauw. ‘Dit jaar ben ik mijn oudste, beste vriend verloren aan een overdosis,’ zegt hij met voelbare emotie in zijn stem. ‘Ik ben met hem opgegroeid, woonde bij hem in toen ik familieproblemen had. En we raakten allemaal op jonge leeftijd verslaafd: South Yorkshire, waar ik vandaan kom, is een van de armste en meest criminele plekken in Engeland.’ Hij zucht. ‘Het was een plek zonder hoop.’

En ja, hij kwam daar weg, maar… het nachtleven was nauwelijks een gezondere plek. ‘Tijdens het touren raakte ik in een flow met de drugs: zelfmedicatie, ik probeerde een gat te vullen.’ Dat wist hij jarenlang te verstoppen: voor zijn agent, de industrie, zelfs zijn goeie vrienden wisten er niks vanaf. Maar ondertussen takelde hij fysiek zwaar af. ‘Ik heb op een punt gestaan dat ik moest beslissen: ga ik door met de muziek of niet? Want ik ging eraan onderdoor. Echt, ik ging dood. Ik was altijd al verslaafd geweest. Maar toen ontdekte ik het zwaardere spul en blies ik mezelf een andere werkelijkheid in omdat ik niet met deze realiteit kon dealen. Het wrede: na zo’n dagenlange sessie dook ik half-dood de studio in, en vloeiden de tracks eruit als water. Ik dacht: “Waarom schrijf ik de allerbeste muziek terwijl ik niet dieper kan zakken?”.’ Nu ziet hij dat wel: ‘De drugs verstomden de zelfcriticus, ze filterden het overdenken uit, het verdriet en de leegte lieten de muziek enkel meer vloeien.’

Maar: die overlijdens zetten alles in perspectief. ‘Er werd veel heroïne gebruikt waar ik vandaan kwam, veel van mijn vrienden gebruikten het. En opeens… was ik iedereen kwijt. Toen moest ik mezelf wel echt in de spiegel gaan kijken: “Ik heb dezelfde worstelingen, dezelfde problemen. Ben ik straks de volgende?”

Luister in die wetenschap naar SickElixer, en opeens hoor je het: de pijn, het verdriet en de boosheid die weerklinkt in Blawan’s groteske klankwereld. ‘Hoewel het beats zijn, begint het er vaak bij dat ik emoties wil uiten: boosheid, verdriet. Ik ben een vurig, emotioneel persoon maar ik kan ze bij mezelf niet lezen, ik worstel om mezelf te begrijpen. De muziek helpt me daarbij.’

Sinds een jaar is hij clean. Natuurlijk is dat een worsteling, maar: ‘Dat is ook waar dit album vandaan komt: balans aanbrengen, mezelf opbouwen.’ En nadat hij jarenlang drugs koppelde aan muziekmaken, heeft hij de afgelopen jaren zijn relatie met de studio geheeld. 'Het gaat goed, de muziek komt er nog steeds uit.' Hij lacht. 'Thank god, ik zou niet meer aan de drugs willen.'

Hij heeft veel gehad aan Narcotics Anonymous (NA), en de belangrijkste les die hij daar leerde: juist door je ervaring weg te geven, versterk je je herstel. ‘Dat is wat ik nu doe. Ik was zo lang alleen, duwde iedereen weg en verstopte mijn problemen. Nu draai ik de boel om, zodat ik eindelijk verder kan.’

Sterker nog, zijn verhaal delen is een noodzaak. ‘Dat realiseerde ik me na een gesprek met mijn geliefden en naasten: als ik niet eerlijk kan laten zien waar deze muziek vandaan komt, wat het verhaal erachter is? Dan ontken ik de ware kracht ervan, dan ontken ik waarom ik doe wat ik doe. Ik maak muziek om te groeien, om mezelf te leren kennen. En als er iets is wat deze muziek voor me kan doen, dan is het me helpen overleven.’

SickElixir is nu uit. Blawan presenteert het album op 22 oktober 2025 tijdens Amsterdam Dance Event in Parallel.