De Japanse singer-songwriter Ichiko Aoba heeft de energie van een mystieke beschermengel die op een vroege zondagmiddag alle chaos en prikkels van het weekend wegvaagt.
Eén headliner die ons confronteert met de grimmige realiteit van Gaza, eentje die ons alle zorgen eraf laat dansen en een artiest die extase verheft tot kunst van het hoogste niveau: Down The Rabbit Hole had een paar sublieme uitschieters op een sterke editie met meer dan 50.000 bezoekers.
13. Ichiko Aoba
12. Fat Dog
Zit! Ren! Af! Frontman Joe Love van het knotsgekke Londense Fat Dog commandeert ons alsof we zijn hondjes zijn — en tijdens dit uurtje klezmer-dance-punk zijn we dat eigenlijk ook.
11. Patti Smith
Patti Smith is met haar 78 jaar de oudste artiest op Down The Rabbit Hole, ouder zelfs dan de pezige proto-punkvader Iggy Pop. Ze hoeft slechts een arm op te steken, en gejuich valt haar ten deel. ‘WE ARE FREE PEOPLE!’, roept Patti, en het weerkaatst in de tent.
10. Wunderhorse
Wat is die Slater een frontman. Neurotisch trillend komt-ie op, tandenknarsend, in openingssong ‘Midas’ al de gekte er al uit. Meer nog dan op hun twee albums klinken de ingetogen songs grungey en somber, opruiende liedjes nog net iets venijniger, en zelfs een rootsy song als ‘Teal’ zit live vol Sturm und Drang.
9. Floating Points
De producer geeft een geweldige live show, waarbij vanuit niets een krankzinnige trip voor het oor én het oog in elkaar wordt gepuzzeld. Shepherd houdt de vaart er een stuk meer in dan we van hem gewend zijn, en wanneer we wel een moment krijgen om te raden naar wat er nu weer zal komen, gebeurt dat met extreem vertraagde samples tot we staan te trillen op onze benen.
8. Geordie Greep
Poeh, we moesten even door de 18-minuten durende intro-jam heen, maar daarna greep Greep ons bij de... greeps? Ze spelen in de geest van Frank Zappa, pakken genres die best wel kitsch zijn, ze nemen het belachelijk serieus maar stoppen er ook een mate van krankzinnigheid in die totaal ongekend is binnen die hokjes.
7. Zaho de Sagazan
Ze is een soort jonge Wende van Frankrijk, die in eigen land ‘une vedette de la pop’ begint te worden, maar hier ook gerust de Ronda vult. Ze brengt haar grote chanson ‘La symphonie des éclaires’ met een natuurlijk gevoel voor theater. Subliem is het hoe ze de vrouw vooraan in de gaten krijgt die keihard staat te wenen, de fotopit in loopt en recht voor haar gaat staan om het alleen voor haar te zingen. Echte emotie! En daarna: on y danse!
6. S10
‘Ik ga vandaag niet te veel praten want ik ben heel erg verdrietig, maar ik ben blij hier te zijn. Wees lief voor elkaar!’ Wat is het ontzettend knap dat S10 hier vandaag staat. Ze is de prinses van Down The Rabbit Hole, zo wordt ze al aangekondigd, en zo ziet ze er ook uit: voor de panterprint letters die haar naam spellen, de polkadot-achtergrond en de bloemetjes en de bijtjes zingt er een stralende vrouw die de rouw om haar bloedeigen tweelingbroer op een of andere manier in heel veel kracht heeft weten om te zetten.
©
Hans van Wijk
Wat heeft een mens op zaterdagavond nog meer nodig dan één van de meest iconische dance acts van de wereld, lasers, een geweldige show aan gekleurde spots, en nog meer lasers?! Ja, waar we gisteren nog ongegeneerd een politieke klap in het gezicht kregen van headliner Massive Attack, lijkt Underworld ons juist in complete extase te willen brengen.
©
Hans van Wijk
Afgelopen jaar bracht de Portishead-zangeres haar solodebuut Lives Outgrown uit, een schitterende plaat waar naar eigen zeggen tien (!) jaar aan is geschaafd, waar tien jaar leven inzit en waar spijt en verdriet doorheen zweven, als geesten in het spookhuis van het leven. Ze vertolken haar unheimische spookfolk met een sluimerende spanning, en kruipen met ieder liedje steeds verder onder de huid.
©
Timo Pisart
Altijd al liep Massive Attack als grote act voor in de activistische frontlinie: de triphoppioniers touren al jaren met LED-schermen met activistische boodschappen, lanceerden een plan voor een groenere live-industrie en spreken zich al sinds de vroege zero’s uit voor de Palestijnse zaak. Die urgentie spat vandaag van hun headline show af, met imponerend lichtplan en vooral veelzeggende visuals.
Op het scherm flitst een oplopende teller voorbij van de Palestijnse slachtoffers, de bodycount zo overrompelend hoog dat het begint te duizelen. En ook de hoeveelheid journalisten, hulptroepen die zijn overleden, het geld dat is overgemaakt aan het Israelische oorlogsapparaat. Wie loopt hier vannacht niet vandaan, totaal doordrongen van het Palestijnse leed?
©
Hans van Wijk
‘Down The Rabbit Hole, I wanna love you forever… I wanna FUCK YOU… I WANNA FUCK YOU DOWN THE RABBIT HOLE, I DO!!!’, gilt frontman Cole Halden middenin het publiek. Wie het aandurft om hem aan te kijken? Die krijgt z’n gezicht in z’n snoet! Of tenminste een dwingende blik. Kortom: wat een opwindende frontman is Halden, een besnorde frontdiva met glitterhandtasje die de energie in zo’n tent stuurt als een bliksemafleider.
©
Timo Pisart
Die ene guy staat met het shirt over z’n koppie getrokken keihard te dansen op een kick die in zijn hoofd eindeloos doorgaat, maar in werkelijkheid al lang is gestopt. Ondertussen zitten de andere dansers van FKA twigs met elkaar te knuffelvrijen alsof hun lichamen zijn versmolten tot één sensueel wezen met één hartslag. twigs zelf gaat uitgeput en voldaan op een stoel zitten, laat een onhoorbare extatische zucht, een klein glimlachje om haar mond. Dit gevoel is dus EUSEXUA, het meesterlijke album dat werd geboren na een nacht doorhalen op een illegale rave in Praag. Een sensationele show, die godzijdank alle problemen heeft overleefd.
Godzijdank staat ze nu wel hier voor een kunstzinnig pop-spektakel dat zijn gelijke niet kent, en toch niet topzwaar wordt. twigs staat met pretoogjes tussen de dansers waar de euforie vanaf spat, vliegt over de paaldanspaal, laat zich via de stellages naar beneden zakken. Overal natte oogjes, ontroerde gezichten, mensen die niet meer weten wat ze met hun emoties aanmoeten en na een ugly-cry door vreemden worden omhelst. Wauw. We waren hier toeschouwer van iets heel bijzonders.