DTRH25: Complete extase bij Underworld
Dance pioniers zetten nog altijd ravezaligheid van jewelste neer
Wat heeft een mens op dit punt van het weekend nog meer nodig dan één van de meest iconische dance acts van de wereld, lasers, een geweldige show aan gekleurde spots, en nog meer lasers?! Waar we gisteren nog een politieke klap in het gezicht kregen van headliner Massive Attack, brengt Underworld ons juist in complete extase. Karl Hyde en Rick Smith weten na zoveel jaar natuurlijk hartstikke goed wat ze doen – en zo roepen er dan ook genoeg veertigers uitgelaten hoe ze hier al tien jaar op hebben gewacht!! – maar kunnen ze op deze leeftijd nog tippen aan hun gloriejaren? Zijn ze nog steeds diezelfde pioniers bovenaan de rave vloedgolf? Het antwoord is zonneklaar – dit is een band die een performance neer weet te zetten die je voor de rest van je leven onthoudt, al is het maar omdat je handen als vanzelf hemelwaarts gaan bij het horen van de intro van ‘Born Slippy (Nuxx)’.
Ja, op het eerste oog lijkt het een wat simplistische set-up, met die flikkerende blauwe computer lichtjes op de schermen en op het podium alleen de twee mannen achter hun apparatuur. Het intro van ‘Dark And Long - Dark Train’ (‘Huh? PinkPantheress?’) start in, Karl Hyde zingt gepassioneerd en weet met zijn bijna zeventig jaar nog flink de heupjes los te schudden. Ze zien er ook gewoon nog heel erg cool uit, zo paraderend over de stage, vooral als ze ons leiden met die strenge handbewegingen – en dan start die échte, dromerige, hemelse lichtshow, die net zo heerlijk doorstroomt als de gelaagde techno in onze oren. We skippen de opbouw en worden gelijk in het diepe gegooid met die krankzinnige acidlijnen van ‘Cowgirl’, geplaagd met het steeds maar groter wordende ‘King of Snake’; er is eigenlijk niemand meer die níét sensueel de handen laat dansen om de euforie maar ergens kwijt te kunnen.
HET MOMENT:
Even valt het stil zodat Hyde ons kan vertellen hoe prachtig we allemaal zijn. Nu komt het moment waar we allemaal voor zijn gekomen: de melancholische tonen van ‘Born Slippy (Nuxx)’ starten, gepaard met tientallen gouden lichten, in, tot het refrein explodeert in een catharsis van regenbooglasers. Kan het nog beter?