KI/KI dendert door met eigen label, liveshow en muziek KI/KI dendert door met eigen label, liveshow en muziek

Het is woensdagochtend, en het hoofd van Kiki Wesselo duizelt nog een beetje van het weekend. Donderdag draaide ze in Madrid, vrijdag op Paradise Festival in Brussel en zaterdag op het legendarische Fusion Festival in Duitsland. ‘Ken je dat, dat je nog een dagje in Berlijn blijft hangen en heel erg goed gaat op die moeheidsroes?’, vraagt ze. ‘Dat had ik dus gedaan. Pas maandagavond kwam ik thuis, dinsdag werd ik wakker en dacht ik: what the fuck?! Ik was vet moe, mijn hele lichaam was ingestort.’

De dj en kersverse platenbaas KI/KI ging de afgelopen periode zó hard en draaide op zoveel plekken dat je je dat wel kunt voorstellen. In 2019 forceerde ze met loeiharde, snelle trancey techno-sets al een behoorlijke doorbraak via queerfeest SPIELRAUM en een geweldige set als X-Ray-afsluiter op Lowlands (niet voor niets noemden we haar KI/KI de orkaan), ondanks de pandemie heeft die groei exponentieel doorgezet. Ook in het buitenland. Elk weekend vliegt ze van hot naar her.

Hoe was Fusion?
‘Ik stond op de mainstage’, vertelt ze vrolijk. ‘Ik dacht dat dat een vrij klein festival was, voor 10.000 mensen ofzo. Maar er komt 80.000 man! Ik kwam daar aan, en wow…. het was een vet grote stage. En er is gewoon géén security. Een soort Wildeburg XXXL, met een hele mooie mix aan bezoekers. Er is zoveel vrijheid, het is zo’n vette sfeer en de geluidssystemen zijn afgesteld op de sound van de stage. Ik had nog nooit zúlk goed geluid gehoord. Op de psytrance-stage staat een heel ander systeem dan de mainstage, waar meer techno wordt gedraaid. Wóóóów, ik was helemaal omver geblazen.’

Voor sommige dj’s die zo snel doorbreken is het even schrikken: de dynamiek van de club is immers totáál anders dan een festivalweide waar je voor tienduizenden mensen staat te draaien.
‘Ik ben me superbewust van het verschil, ja. In een club ben je één van de mensen. We’re in this together, we gaan samen kijken waar we heen gaan. Ik bereid zulke sets ook niet echt voor. Als je je dag niet hebt in een club? Dan kan het publiek je er weer bovenop helpen. Maar op een grote stage niet. Dan kan 1,5 uur opeens héél lang voelen, bizar hoe dat soms werkt. Maar meestal krijg ik een supergrote adrenalinekick van de festivals, ik ben ook nooit zenuwachtig voor die grote stages. Nee, ik ben vaker zenuwachtig voor de clubshows omdat dat veel persoonlijker is. Je stelt je kwetsbaar op. Ik heb weleens vooraf gedacht: ik ga afbellen, ik ga niet.’

Afbellen?!
‘Ik zou natuurlijk nooit écht afbellen, maar soms slaap je gewoon twee uur in twee nachten tijd. Dan lig je in je bed, probeer je te slapen terwijl dat eigenlijk ook niet slim is, dán stort je pas echt in. Je kan dan niet meer helder nadenken, en moet eigenlijk gewoon níét nadenken en het gewoon doen. Zodra je eenmaal in de club bent, is dat gevoel ALTIJD weer weg. Ik heb een paar maanden geleden in Bassiani gedraaid [in Tblilisi, de hoofdstad van Georgië]. Ik moest afsluiten en heb uiteindelijk 11 uur lang gedraaid, echt bizar. De nacht erna moest ik in het bovenzaaltje van dezelfde club draaien op een queerfeestje. Ik was al ziek, had daarna nog een andere show en zat niet in mijn beste energie. Ik wist niet wat het was, maar ik zag er zo tegenop. “Of het wordt supersick, of ik voel hem niet en mensen willen alleen maar vrolijke housemuziek horen die ik niet draai.” Je kan dan in een negatieve spiraal belanden. Maar toen ik er eenmaal stond wist ik precies wat ik moest doen.’

Er is sowieso al een gespannen sfeer op straat in Georgië, vertelt Kiki, het is er superhomofoob, er zijn veel geheime queerbarretjes en Bassiani is tijdens sommige feesten een vrijhaven voor wie zich op straat niet durft te laten zien. ‘Ik voelde die ontlading ook al toen ik er eerder draaide. Maar nu was iedereen echt aan het raven alsof het voor het laatst was. Het was heel heftig, de oorlog was net begonnen en veel mensen dachten: “Als het nu in Oekraïne gebeurt, zijn wij de volgende.” Een jongen vooraan had iets op zijn telefoon getypt om aan me te laten zien, en dat was het moment dat ik dacht: dit mag forever doorgaan. “Your music is making me feel that everything is going to be okay again.” Oh god…’ Meteen springt Kiki weer vol. ‘Veeg mij maar op hoor. Het was zo bijzonder, ik voelde zijn pijn. Ik kreeg op een gegeven moment de vraag: “Kun je iets langer doordraaien?” Hoezo, ik was toch pas net begonnen? Oh, ik ben al drie uur bezig? Ik heb het ook weleens andersom gehad, dat ik het even niet voelde, weinig slaap had gehad en al het zelfvertrouwen opeens kwijt was. Dat je nieuwe dingen uitprobeert en het gevoel hebt dat je de ruimte niet kan aanvoelen, dat je de mensen niet kunt geven wat ze nodig hebben. Oké, ik kan kennelijk mijn werk niet goed doen?!’

En dan ben je al in een wankele emotionele staat door het slaapgebrek.
‘Ja, het is heel dubbel. Aan de ene kant is het een privilege om overal ter wereld te draaien, het is de allermooiste baan denkbaar. Maar zeker nu, met alle vluchten die niet gaan, weinig slaap en het slopende reizen? Ik had het een beetje onderschat, weer gaan touren.’

Tussen al het touren door lanceert KI/KI vandaag ook nog haar label, simpelweg slash geheten. ‘Ik ben al jaren met het idee bezig. Ik was geobsedeerd door de nineties, en er zijn zoveel artiesten die in die tijd drie releases hebben gedaan en daarna van de radar zijn verdwenen. Ik dacht: ik ga die mensen benaderen en weer opzoeken. Hebben jullie zin om iets nieuws te maken met de vibe van toen? Of heb je materiaal van vroeger liggen? Dat wil ik combineren met de hele nieuwe wave van rollende techno-trance. De eerste release komt van Alpha Tracks, een van m’n favo producers van nu, en Orlando Voorn, echt een legende van vroeger die het verschil heeft gemaakt en zijn Format-alias nieuw leven inblaast. Daarmee maakte hij een soort acid trance. ‘Solid Session’ is een van mijn favoriete tracks óóit.'

'Zo heb ik ook een stel gasten opgespeurd die vroeger een trancegroep vormden en elkaar al tien jaar niet hadden gesproken. Door dit project zijn ze weer bij elkaar gekomen, ze hebben die oude computer weer opgestart om de RAM-tapes van toen te checken. Zoiets vind ik geweldig, ik stuur ze filmpjes dat ik hun muziek draai, we wisselen oude muziek uit. Uiteindelijk duurt het een jaar om zo’n release rond te krijgen, maar het geeft hun werk weer nieuw leven. Dat is helemaal geweldig.’

Er staat ook een KI/KI-remix op deze release, je eerste officiële release. Ik weet dat je al een hele tijd aan het produceren was, was dat een zoektocht?
‘Ik zat een tijdje echt vast, en moest heel bewust ruimte in mijn hoofd creëren. Anders kwam er niks uit. Ik ben dus in mijn eentje op fietsvakantie gegaan. Bizar, dat weekend had ik meteen een droom dat ik met iemand in Berghain stond en een ontzettend ziek nummer hoorde. Ik werd wakker en dacht: wow, dit nummer bestaat helemaal niet! Ik heb om 4 uur ’s nachts gelijk een opzet in mijn laptop gezet. Zo heb ik nog een paar dromen gehad. Ik had een Boiler Room op het AVA Festival in mijn agenda staan en had met mezelf afgesproken: daar móét ik een eigen plaat draaien, dat was een goede stok achter de deur om dingen af te maken. Ik was heel zenuwachtig, straks vinden mensen het niks. Maar het werd VET goed ontvangen, en dat was het moment dat ik er lekker in zat. Ik was blij dat die plaat goed werkte, maar ik vond hem zelf wat te simpel. Hij was wat te functioneel. Rond Amsterdam Dance Event komt er meer muziek van me uit. Het is hard, snel, maar wel melodieus. Er zit bij alles wel een handen-in-de-lucht-moment in, maar het is ook gewoon gáán.’

En in september ga je in Draaimolen ook een liveset doen, als afsluiter.
‘Om eerlijk te zijn is mijn tactiek: als ik iets nog niet kan maar heel graag wil, dan stel ik mezelf een deadline. Dat heb ik een jaar geleden ook met Draaimolen gedaan. Ik was al superveel met produceren bezig, ik wil supergraag ook liveshows gaan doen. Ik heb zo’n MC909, een heel sick ding, die mix ik met een 303, dat is een acid-apparaat, en de melodieën en pads uit mijn tracks kan ik via Ableton afspelen. Zo kan ik jammen en creatief zijn met elementen uit mijn tracks: ik kan de samples van de ene track verweven met de melodie van de andere, en zo live allerlei nieuwe dingen maken. Maar ik ben lichamelijk heel slecht gegaan, 8 maanden lang. Ik deed mijn shows in het weekend, maar kon verder helemaal niks meer. Ik sliep letterlijk de hele week. Daardoor heb ik vertraging opgelopen met mijn liveshow. Eind juli doe ik mijn telefoon uit en ga ik er helemaal in duiken. Dan komt het vast goed.’

Wat was er in die periode met je aan de hand?
‘Ik heb corona gehad, maar ik had 8 maanden lang elke dag buikpijn en ze kwamen er niet achter wat het was en ze zijn er heel lang niet achter gekomen wat het precies was. Ik kreeg zoveel pijn in mijn buik dat ik zelfs niet meer kon lopen, dat het doorstraalde naar mijn benen. Ik was naar Stockholm voor een gig en moest daarna naar Kopenhagen. Ik voelde me al zo slecht in het vliegtuig. Ik lag in mijn hotelkamer en heb de eerste hulp gebeld. Wat kan ik doen? Zij hebben me gerustgesteld: “We weten niet wat het precies is, maar je gaat er niet direct dood aan.” Ik had alle bloedwaardes al laten checken, je denkt toch dat je een tumor in je darmen hebt als je op een specifieke plek opeens zó’n pijn hebt. Het voelde alsof alles ontstoken was.’

En je hebt die avond nog wel in Kopenhagen gedraaid?!
‘Eh… ja. Het bizarre is, ik kan sowieso niet zo goed nee zeggen en als ik er eenmaal ben denk ik: ik ga het gewoon doen. Ik kan een knop omzetten, en dan voel ik het niet meer. Na die gig heb ik meteen een week rust genomen in de natuur bij Kopenhagen, en uiteindelijk zijn we erachter gekomen wat het was. Ik ben vitamines gaan slikken, gestopt met drinken en een streng dieet gaan volgen, na twee weken voelde ik al zó’n verschil. Ik had voor het eerst sinds maanden weer energie om te gaan sporten. Ik sukkel nog wel een beetje voort, ik moet continu op mijn eten letten en heb nog niet de ruimte genomen om echt te herstellen. Ik vind dat ik niet een maand vrij kan nemen, omdat er zoveel dingen op me af komen. Misschien in januari.’

Genoeg rust pakken en goed voor jezelf leren zorgen: dat is altijd al een thema geweest voor je, hè?
‘Ja, ik had er vroeger wel een handje van niet te luisteren naar mijn lichaam. In mijn studietijd had ik het idee in mijn hoofd dat ik überhaupt niet moest gaan slapen omdat ik teveel dingen tegelijk wilde doen. Toen sliep ik ook weleens twee nachten niet. Ik studeerde, ik draaide, ik had zes baantjes tegelijk. Ik werkte bij een designbureau, ik gaf wiskunde-bijles, weet ik wat allemaal. Ik was overal balletjes aan het hooghouden, ook omdat ik niet had durven hopen dat ik ooit zou kunnen leven van het draaien. Ik functioneerde best goed op zo weinig slaap, maar had niet meer écht door wat ik aan het doen was. Ik kon nog een gesprek voeren, maar dan wel op de automatische piloot. Tijdens mijn minor kwam ik erachter: wat ben ik eigenlijk aan het doen? Dit is totaal niet gezond. De afgelopen periode heb ik veel beter naar mijn lichaam leren luisteren. Ik denk dat het draaien me veel rust heeft gegeven, ik kan nu écht focussen. Dit is de leukste baan van de wereld, en ik ben echt ontzettend gegroeid. Maar het is een hele journey, ik zit er nog steeds middenin. Uiteindelijk ga ik vast een maand vrij nemen in januari. Dat is uniek voor mijn doen, ik had niet verwacht dat ik dat óóit zou kunnen. Dan voelt januari eigenlijk weer best wel snel.’

KI/KI draait deze zomer o.a. op Lowlands, Zeezout Festival in Amsterdam en Draaimolen in Tilburg.