Lowlands 2019: dit was de vrijdag Lowlands 2019: dit was de vrijdag

Natuurlijk maakt Willem een salto het publiek in, natuurlijk laat Twan zich optillen, natuurlijk moet iedereen zijn shirt uit en maken we een circle pit zo groot als heel Sexyland. Alle old school Opposities trucs worden uit de kast gehaald. Maar de grote vraag is natuurlijk: volgt er meer? Hebben Twan en Willem de nare bijsmaak van de faam af kunnen schudden. Hebben ze een antwoord op de druk die te hoog werd? Of zullen we het moeten doen met de serieuze overpeinzingen van de volwassen solo-Opposites? >>> lees verder

De kop is eraf! We maken na de Lowlands vrijdag de balans op en kunnen wel stellen dat onze eigen De Staat goede zaken doet als headliner. Maar er zijn meer hoogtepunten. Zo imponeerde ook de laatste show ooit van The Good, The Bad & The Queen. >>> Lees verder

Wat De Staat vanavond biedt is één groot zinneprikkelend feest. De band stijgt gewoon op, in het geval van Torre Florim soms letterlijk. Het lijkt alsof alles wat de band in jaren heeft opgebouwd, samen komt op deze plek. Niet alleen opbouw van oeuvre, ook de opbouw van theatrale spanning. Bij elk nummer zijn Florim en zijn band op zoek geweest: hoe leveren we telkens een nieuwe presentatie. Is het niet muzikaal, dan zit het in beweging. Zit het niet in beweging, dan zit het in het licht. Florim loopt niet als een showman vooruit op de catwalk, hij heeft juist een wankel loopje zodat het publiek in de gaten blijft houden wat er gebeurt. Daar ligt voor hem ook een uitdaging: hoe houd je de balans tussen het theatrale showmanschap en ben je gewoon de zanger van een stevige rockband. >>> lees verder

Het was het stille gebrek op de poster van WOO HAH!: vrouwelijke rappers die er met gestrekt been ingaan, die met stevige traptunes vol snijdende hi-hats de turn up weten te ontkurken alsof het de fles champagne op hun rider is. Niet dat ze er niet zijn. Kijk maar eens naar Tommy Genesis, een vrouwelijke rapper die de X-Ray vandaag overneemt alsof we allemaal haar bitch zijn. >>> Lees verder

Mensen die de band goed kennen weten dat natuurlijk wel. Zij hoorden vast het recente album The Weight, en met ‘Are You Even Real’ van dat album begint vanavond de set. De twee oerleden zijn nog altijd het meest zichtbaar, en tegenwoordig ook hoorbaar, want er wordt meer gezongen dan voorheen. Al kunnen we niet bepaald spreken van een frontman, een gezicht. De vocalen vormen een laag in het geheel, in de dromerige composities. Het is als Apparat zonder knaldrang, jazz zonder blazers, krautrock en dreampop gaan een teder verbond aan, en ja, af en toe geeft de band een beetje gas, net genoeg om de knaldrang aan te blazen als hete kooltjes in de bbq. >>> lees verder

De muziek van het viertal sluit daar naadloos op aan. Vanaf opener ‘Merrie Land’ lijkt de tent daadwerkelijk in die mysterieuze pier te veranderen, inclusief een kermis met soundtrack van licht psychedelische britpop. Albarn dwaalt ondertussen over het podium als een knotsgekke circusdirecteur, met zijn handen in de lucht. Eerst duikt hij achter de piano, dan grijpt hij naar zijn melodica of de akoestische gitaar in het ontroerende ‘Ribbons’. Alle puzzelstukken vullen elkaar voortdurend perfect aan, het geheel klinkt als een klok. >>> lees verder

De Lasers gaan aan, Jet Black knalt uit de speakers en naast Sheldon staan twee dansers die hun choreografie heel erg goed voor elkaar hebben. De bariton ligt nu vaak als een soort onderlaag over de tracks, daarover rapt Channel Tres. Soms storend bij hiphop, in dit geval niet. Maar live voegt hij, behalve energie op het podium, zelf niet heel veel toe aan zijn eigen muziek. Het eerste half uur is wel een opwindend geheel met onder meer 'Brilliant Nigga' en 'Sexy Black Timberlake'. >>> lees verder 

Met haar band gidst Rimon het Lowlandspubliek langs de neo-soul van haar BBYGIRL FOCU$ EP. Maar ze opent met een gewaagde cover van Feeling Good, de musical classic die je misschien kent van Nina Simone, of van Muse of Michael Bublé. Je moet het maar durven. Ze draagt Realize op aan haar moeder die in Afrika is en krijgt een gejuich dat maar niet ophoudt. En weer moet ze bijna huilen. In een jaar van niks naar de India. Rimon maakt haar dromen waar. >>> Lees verder

Muzikaal zit die vrijblijvendheid hem vooral in de funkpopsound waar de band over de jaren heen zijn naam aan heeft verbonden. Nonchalante funk op een loom tempo, soms met een licht psychedelisch randje, met teksten die eigenlijk te vaag zijn om echt ergens over te gaan en vooral nimmer afwijkend van die meerstemmige falsetzang waar ze ondertussen wel patent op kunnen aanvragen. >>> lees verder

Daar zijn ze meteen: de killerriffs. Met een betonlaag effecten eromheen en de groots gespeelde drums erbij. Dat Royal Blood hiertoe in staat is, weten we. Het rockduo uit Brighton kan de Alpha aan, maar wat komen ze in 2019 doen? Er is nog geen nieuwe plaat, er is ook nog niets aangekondigd. Dat nieuw materiaal welkom is, blijkt al snel in het optreden. >>> Lees verder

Even na vijven tekent zich een generatiekloof af op Lowlands. In de Heineken verzamelen veertigers zich voor The Streets. De Bravo is ondertussen het domein van een jonge generatie die het festival de afgelopen twee, drie jaar weer volop weet te vinden. Jongens in vissershoedjes praten nog na over het optreden van Donnie, meisjes met fanny packs werken snel hun make-up bij. Ze komen voor Jorja Smith, de zangeres die voortbouwt op de Britse urban van The Streets en anderen. >>> Lees verder 

Het is zo’n onverwachts stralende zonnige middag, zo eentje dat je wenste dat je toch die korte broek had aangetrokken. Perfecte omstandigheden voor Ronnie Flex & Deuxperience, die na twee jaar liveshows spelen, functioneren als een geoliede caraïbische machine. Hij had er natuurlijk gemakzuchtig van kunnen worden: even een optreden afdraaien op de auto pilot - wat kan het schelen dat het de grootste area van Lowlands is! - en gauw weer naar dochter Nori terug. Maar zo steekt Ronnie niet in elkaar. Hij heeft keihard gewerkt voor alles wat hij heeft bereikt, maar is nog altijd het Soldaatje gebleven dat hij was bij zijn debuut, zeven jaar geleden: hongerig, ambitieus en perfectionistisch. >>> lees verder

‘Yo, jullie moeten meezingen’, commandeert Jarreau Vandal in een kabbelend reggae-liedje. Daar denkt het publiek duidelijk anders over in een leger lopende X-Ray. Maar de afhakers missen het feest dat uiteindelijk toch ontbrandt met een bossanova-drive die zo in je heupen kruipt, het housey ‘Small Talk’ en zijn grote hit ‘Someone That You Love’. >>> Lees verder

'I’m not a supermodel from a magazine,’ zingt ze in 'Perfect'. Anne-Marie is helemaal niet zo bijzonder, ze is gewoon dat Britse buurmeisje met een gouden keeltje en een goed gevoel voor popliedjes. Eentje die er ook gewoon van schrikt als een gast met een enorme op bordkanton getekende, harige piemel pontificaal voor het podium gaat staan. 'Its quite hard to concentrate when all you see is a penis in the sky. Is that yours? Get his number!’ Een fijn spontaan moment tussen alle ingestudeerde tekst door. >>> lees verder

Tegen het einde van de Lowlands-show met zijn nieuwe oude vrienden van Blue Grass Boogiemen merkt Tim Knol op dat het zo fijn is dat iedereen is blijven staan. Klopt. Het vijftal heeft de tent omarmd en andersom: de vreugde waar de band voor staat is overgekomen vanaf de eerste tel. Bluegrass gespeeld met zichtbare lol. Met gein. En de welbekende snelheid. Tim Knol meestal in het midden als vocalist en gitarist. De ervaren muzikanten om hem heen, blij om er te zijn. >>> lees verder

Thaise psychedelische funk hoeft niet meer uit Azië te komen. Vanuit Maastricht wordt sinds kort ook een Oriëntaalse vibe de wereld ingeslingerd. Met enige regelmaat zelfs, want Yīn Yīn heeft het druk gehad het afgelopen jaar. Tijdens hun Lowlands-debuut blijkt waarom: de band heeft een prettige live-energie en weet de verre invloeden geregeld naar het hier en nu te brengen. >>> Lees verder

Aanvankelijk is The Growlers net iets te veel van dat slaperige. De band is in de voor hun status te grote Heineken-tent geprogrammeerd waar de loomheid niet makkelijk tot alle rijen doordringt. Als het allemaal wat meer uptempo mag, komt de sfeer erin. Dan begrijpt het publiek ook beter wat The Growlers inhoudt. Wiegen bij The Growlers is soms meer dan voldoende. >>> lees verder

En toch - hoe flegmatiek hij ook oogt als hij zingt, als hij speelt is het ok. Misschien heeft hij daarom wel de neiging om elk moment dat hij niet zingt als een soort Santana vol te soleren. Zo speelt hij wel het minimalisme van de elektronische r&b producties weg, en dat is - muzikaal gezien, zonde. Het past ook gewoon niet helemaal bij elkaar, de bluesachtergrond in de gitaarpartijen met Flume-achtige, hippe beats. >>> lees verder

Het ene moment staat hij nog met een (bas)gitaar in handen en schiet zijn hand eventjes uit naar de drumcomputer om een kick of een clap toe te voegen, vier maten erna laat hij zijn vingers over de toetsen van een keyboard gieren, drukt hij op een samplepad voor flarden van disco-vocalen of pakt hij nog eventjes een meanderende saxofoonsolo mee. >>> lees verder

‘This is what fucking punkrock is all about! Beating the shit out of each other and then picking each other up!’ Was getekend: PUP, een megastrakke Canadese band die inderdaad de moshpit aan de kont heeft kleven en hier in de X-Ray heel wat teweegbrengt. Ze schreeuwen uit volle borst de duistere gedachten eruit in een handvol klasse songs. >>> lees verder

De hype blijkt hartstikke terecht. Ook de andere nummers van The Chats zijn namelijk onweerstaanbare energiebommen die aan elkaar hangen van dikke baslijnen, snelle gitaarriffs en nonchalante drumpartijen. Sandwith voorziet ze stuk voor stuk van half verstaanbare teksten met zijn kapotgerookte en -gedronken stem. Hij heeft het over longinfecties, masturberen en te weinig geld hebben voor een buskaartje. Maar eigenlijk maakt het niemand iets uit waar hij het over heeft: al bij het tweede nummer gaat de moshpit open en tikken de crowdsurfers zo'n beetje het bezwete plafond van de X-Ray aan. >>> lees verder
 

Donnie is eervol naar reuzen op wiens schouders hij stond. '180 Linkerbaan' schreef hij met en voor Raymond van Barneveld. ‘Wubbo Ockels’ (met de topzin 'Ik spuit zaad op haar rug, laat haar achter als Bulbasaur') is een ode aan de ruimtevaarder. Het is één grote grap allemaal, maar gek genoeg wel wat het enigszins duffe begin-van-de-middagpubliek nodig lijkt te hebben. Hét moment is toch wel ‘Heb Je Jonko Voor Mij’. Donnies carnavalshit van afgelopen jaar op de melodie van Fransie himself. Flauw, cult-achtig, maar lachen, verdorie. ‘Ik heb veel dingen gezien op Lowlands, maar nog nooit een polonaise. Zal ik hem zelf anders even leiden?’ >>> lees verder

Sinds Brexit regent het pissed off gitaarbands. Actie is reactie. Maar Slaves hoefde die verdoemde stemming niet af te wachten om te weten dat het mis zit in hun land. Het duo begon in 2012 in een klein dorp net buiten Londen, stond al in 2015 op Lowlands en is inmiddels alweer toe aan hun derde plaat. Destijds was nog niet iedereen hier klaar voor: ‘De reden dat we hier vandaag met zijn tweeën staan is dat destijds niemand met ons een band wilde beginnen. Wat moet je dan?! Fuck ze!’ >>> lees verder

Die meisjes staan vandaag in kleine groepjes te kraaien in de India, waar de Noorse vandaag de dag aftrapt met haar coming-out-anthem ‘Girls’. En met hen de hele tent, want girl in red brengt met haar vijfkoppige band haar lo-fi slaapkamerpop met zo’n aanstekelijke energie dat je wel mee moet hupsen. Dan sta je toch zomaar vrolijk het refrein van ‘Summer Depression’ mee te zingen, het type lichtvoetig liedje met zwaarmoedige teksten waar haar repertoire vol mee staat. >>> lees verder

Helaas. Lowlands tweet: "Vanwege een ernstige vliegtuigvertraging kan IAMDDB niet op tijd in Biddinghuizen zijn. Hun show om 13.00 in Heineken komt helaas te vervallen en op deze korte termijn is geen vervanging mogelijk."