KI/KI de orkaan: ‘Dat ik dít kan doen bij mensen’ KI/KI de orkaan: ‘Dat ik dít kan doen bij mensen’

Een krioelende kluwen van leer, zweet en vlees. Beter kun je het publiek niet beschrijven van SPIELRAUM, een queer feest in de Amsterdamse club RADION dat zijn gelijke niet kent. Het gaat er nogal intens aan toe. Al vanaf het moment dat de deur opengaat klimmen uitzinnige dansers op de speakers, er is veel naakt, doordansen tot acht uur ’s ochtends is er bepaald geen uitzondering en het is ook niet ongewoon om seks te hebben op de dansvloer. Je zou er heel sensatiebelust over kunnen praten, maar het mooie van SPIELRAUM is dat het volstrekt natuurlijk voelt wanneer je er binnenloopt. Dit is een vrijhaven, een plek waar je honderd procent jezelf kan zijn, kan opgaan in een kolkende dansende massa van gelijkgestemden en je helemaal kan verliezen in keiharde techno, trance en raveplaten. Muziek op oorverdovend volume, halsbrekend tempo en met een torenhoog energieniveau.

Voor de 22-jarige Amsterdamse dj Kiki Wesselo alias KI/KI is SPIELRAUM het thuishonk. Een dik jaar geleden draaide ze er een van haar eerste serieuze eigen gigs, sindsdien is ze resident en via de euforische marathonsets in RADION groeit ze nu uit tot een sensatie bij de Nederlandse clubs en festivals (komend weekend krijgt KI/KI de perfecte spot in de X-Ray op Lowlands en in september staat ze op Draaimolen). ‘Toen ik er voor het eerst draaide, had ik nog niet eens door wat SPIELRAUM voor de queer community betekent’, vertelt Kiki hyperenthousiast op een Amsterdams terras. ‘Er komen zoveel mensen die zich op andere feesten en in andere situaties niet op hun gemak zouden voelen. Welke seksuele voorkeur je ook hebt, op SPIELRAUM voel je je veilig. Het heeft zoveel lading, het is eigenlijk veel meer dan een feest. Je voelt dat er heel veel emotie op de dansvloer heerst.’

Haar eerste set op SPIELRAUM in juni 2018 was ‘zó intens’. ‘Ik ben meteen op mijn bek gegaan, dat wel. Het was een nineties rave-special, en dat komt goed uit: ik draai vrijwel alleen maar muziek uit de jaren negentig. Ik draaide de eerste twee uur vooral new beat uit België. Dat zijn vaak nummers van drie minuten waarin nogal veel gebeurt, je moet het snel doormixen, het moet in key. Daar moest ik heel erg over nadenken, dus ik was na twee uur helemaal gesloopt. En toen moest ik nog vier uur!’

Aanvankelijk had ze het veel te druk met mixen, daarna keek ze de bovenzaal eens in. ‘Wat ik zag was echt insane. De zaal was ramvol, ik kon iedereen in de ogen kijken en bij de drops ging IEDEREEN met de handen in de lucht. Het ging maar door en door en door. Zes uur lang is er continu energie geweest. Ik kon het amper beseffen. Na die eerste twee uur heb ik vooral trance en rave gedraaid, dat gaf me zoveel energie dat ik nog wel tien keer door had gekund. Het is echt sick, door de muziek merk je niet hoe moe je eigenlijk wordt. Pas na mijn set voelde ik dat. Ik stortte meteen helemaal in, als een puddinkje, ik kon een kwartier niet praten en lag uitgeteld in een stoel.’

(Tekst gaat verder onder de foto's)

Zoals kinderen in haar klas politieagent wilden worden, of anders André Kuipers, zo droomde Kiki op jonge leeftijd in het Gelderse dorpje Epe dat ze ooit superster-dj Tiësto zou worden. ‘Ik vond trance heel vet, Armin van Buuren, Faithless en Tiësto. Mijn vader luisterde heel veel Sensation White-muziek, daar zal het door komen. Ik denk dat ik Tiësto ooit op tv heb zien draaien, als ik muziek luisterde stelde ik me voor dat ik die muziek draaide als dj. Ik zag de mensen al voor me, met hun armen in de lucht.’

Niet dat het ooit in haar opkwam om zelf draaitafels te kopen. Pas veel later, toen Kiki vijftien was, inspireerde haar toenmalige vriendje haar om zelf muziek te gaan produceren. ‘Ik ben toen begonnen met techno maken’, bekent ze schoorvoetend. ‘Van die Drumcode-techno, met hééééle grote buildups, spacey dingen met bliepjes en dat euforische trancegevoel, maar dan in techno.’

Op haar zeventiende verhuisde ze naar Amsterdam. Via een nieuwe vlam leerde ze draaien, om samen een dj-duo te vormen. ‘De grap is: we kregen al heel snel een gezamenlijke residency op Leidseplein, waar we gezellige muziek moesten draaien, disco enzo. Ik vond dat totaal niet vet, maar het moest wel, je kon daar geen keiharde techno gaan knallen. Ik draaide vooral voor toeristen en mijn vrienden.’ Niet echt leuk dus, maar: ‘Het bood me wel een hele mooie gelegenheid om te leren draaien. Ik vind het een stuk moeilijker om disco te mixen dan bijvoorbeeld techno, dus het was voor mij heel leerzaam. Maar goed, uiteindelijk draaiden we muziek die we allebei niet vet vonden. Ik was het gevoel waarmee ik was begonnen helemaal verloren dus heb gezegd dat ik in mijn eentje verder wilde.’

Ze begon te graven naar de muziek die ze echt geweldig vond. Ze kwam terug bij de trance, maar dan niet de witte broekenvariant. Nee, de vroege trance, proto-hardcore, new beat en raveplaten. Ze kan met een uitzinnig enthousiasme vertellen hoe ze nachtenlang op Discogs en YouTube zat te speuren naar de explosieve hardtrance uit haar geboortejaar ’96, uit ’95 (‘en soms ’94 ook nog wel’). ‘Dat is hele snelle muziek, ergens tussen de 150 en 170 BPM, vaak uit Nederland, Duitsland of Frankrijk. Het zijn nummers met heel veel energie, er gebeurt veel, maar het is óók heel mooi. En er zit vaak een grote intense break in. Toen ik het net ontdekte, ben ik bij veel tracks echt onder mijn tafel gaan zitten: “Wat ìììììs dit??? Wat gebeurt híér? Wat is dit voor een geluid? Wáááát?!?”’ Kiki kan haar enthousiasme nauwelijks verbergen. Ze moest huilen toen ze ‘Neurodancer’ van Wippenberg voor het eerst hoorde, vertelt ze. Echt waar. Zelfs nu ze het navertelt wordt ze er weer een beetje emotioneel van. ‘Bij die plaat is het voor mij begonnen. Ik had nog nooit zoiets gehoord en snapte niet dat het niet meer werd gedraaid. Dus dat ben ik maar gaan doen. Natuurlijk zijn er ook mensen die het te makkelijk vinden, maar fuck hen, er zijn ook heel veel mensen die het sick blijken te vinden. No haters, no lovers.’

Middenin die muzikale zoektocht begon ze uren te maken op de Zolderkamer van de Haagse club PIP: elke woensdagavond kon je voor twee euro een uurtje oefenen met draaien in een lege club. Wellicht zonder dansers, maar je hoorde wel hoe een track klinkt over keiharde speakers. Daar werd ze vervolgens geboekt voor een avond met Tom Trago op het affiche, drie gigs later was ze resident van SPIELRAUM en sindsdien rolt het balletje al even hard als de hardtrancekrakers die ze graag draait. Onder de vleugel van Job Jobse – met hem deed ze een acht uur durende b2b op SPIELRAUM – heeft ze een paar mooie sets in het hele land kunnen doen. Nu nog hopen dat het lukt om de studie Industrieel Design af te maken, want inmiddels lonkt het buitenland en ze heeft op Lowlands de perfecte doorbraakspot van drie tot half vijf vrijdagnacht in de X-Ray. Speciaal voor Lowlands heeft ze een mapje aangemaakt op iTunes, met de hardtrance-tracks die het meest voor haar betekenen. ‘Omdat Lowlands zo’n mijlpaal is, wil ik tracks draaien waar het voor mij is begonnen. Of mensen gaan denken: huh?! Of het gaat helemaal ontploffen.’

Met de doorbraak van de KI/KI-orkaan zit het sowieso wel goed: ze wordt inmiddels zelfs geboekt op meer studentikoze feesten als De Zon en Georgie’s Wundergarten. Ze giechelt. ‘Ja, heel anders dan SPIELRAUM, ja. Ik dacht dat ik daar wat rustiger zou moeten draaien, maar ook daar reageren ze juist supergoed op de hardere platen. Je hebt daar altijd van die meisjes die er helemaal perfect uitzien en hun best hebben gedaan. En ook zij gooien hun shirt uit, doen hun haar door de war en gaan helemaal los wanneer ik aan het draaien ben. Daar word ik zo gelukkig van, dat ik dát kan doen bij mensen.’

KI/KI speelt vrijdagnacht van 03.00 tot 04.30 in de X-Ray op Lowlands en staat in september op Draaimolen Festival in Tilburg.