Zo ging het vaak: er was een feestje, en je had het over Trainspotting. Pulp Fiction of Trainspotting, dat waren de films waar het altijd over ging. Die laatste was een film over vier doelloze Schotse twintigers - drie junkies en een zuiplap - die op hun eigen manier mijmeren over hun doelen in het leven. Of over het doelbewust omzeilen van het hebben van een doel. ‘Choose life’, improviseren ze losjes op de anti-drugs campagneslogan van eind jaren tachtig. ‘Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol, and dental insurance.’ De lijst wordt langer en langer en steeds cynischer, tot hoofdpersoon Mark Renton verklaart: ‘I chose not to choose life. I chose something else. And the reasons? There are no reasons. Who needs reasons when there’s heroin?’
Een beetje Trainspotting-kijker kende die passage natuurlijk helemaal uit zijn hoofd. ‘Wij’ waren per slot van rekening zelf 16, 17, en in allerlei vormen bezig met diezelfde vragen. En als iemand dan opmerkte dat-ie de film nog nooit gezien had, maakte je meteen een afspraak voor volgende week vrijdag. Zak chips erbij, VHS erin en nog een keer Mark Renton op de vlucht voor die winkelbeveiligers die hij zojuist besloten heeft, op de magische muziek van Iggy Pop’s Lust For Life. Nog een keer Renton die te veel heroïne gebruikt heeft en met Lou Reed’s Perfect Day als soundtrack met tapijt en al door de grond zakt. Want ja, het was onmogelijk Trainspotting te bekijken zonder het over de muziek te hebben.
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?