Het is de eerste show zondag waar de zaal écht uitpuilt. En terecht, want de energie die deze vijf uitstralen, trekt je met gemak die zaal in. Prachtig om te zien hoe dynamisch ze te werk gaan. Twee drumstellen, drie synthesizers, twee xylofoons, een bas- en elektrische gitarist en zonder moeite switchen de leden van plaats en instrument. Alles wordt uit de kast getrokken om het publiek nog net even dat laatste knal te geven voor de laatste dag van Le Guess Who? eindigt. Lees de volledige recensie hier. 

Los van de paarse spotjes op het balkon en de oplichtende biertaps is het pikkedonker. De set begint knarsend en gruizig en dat sonisch geweld lijkt mee te vallen. Tot de drones je vastnagelen, zich door je heen duwen en je organen doen golven. Je waant je in een schimmenwereld; een deel van het publiek zit in kleermakerszit op de trillende vloer, de rest kijkt glazig vooruit. Er dringt een warm lichtspel door de mistbanken. Orgelklanken dreunen, er klinken verknipte, middeleeuwse fluiten, er klatert staal. Heldere melodieën vechten om aan de oppervlakte te komen, maar de logge grondtonen houden ze kopje onder. Na een half uur klinkt een hartslag, alsof er op het podium iets afschuwelijks is gebaard. Dat klinkt als een kil uurtje, maar er dringt steeds warmte en hoop door de donkere thema's. Intrigerende show. Lees de volledige recensie hier. 

Net terug van een Engelse tour gaat het Amber Arcades goed in het buitenland. Waarschijnlijk ook de reden dat ze vandaag haar set in het Engels aan elkaar kletst. Ook zij noemt het moment dat haar Amerikaanse vrienden van Quilt aankwamen in de stad en Sinterklaas tegen het lijf liepen. Volgens haar schrokken ze zich kapot van de ‘little helpers’ van Sinterklaas, waarna ze onze traditie even moest uitleggen aan haar vrienden.‘Let’s just stop it, okay?’. Eén van haar vrienden van Quilt, gitarist Shane Butler, speelt afsluiter 'Turning Light' mee. Een nummer dat ontaardt in een meeslepende uitbarsting van krautrock: het onbetwiste hoogtepunt van een sterke eigenzinnige set. Lees de volledige recensie hier. 

De nummers van zijn laatste album Astronaut Meets Appleman maken indruk in de muisstille, goedgevulde kerk. De natuurlijke galm is een zegen voor het eigen stemgeluid van Anderson. Na lang proberen heeft hij toch een keer succes met z’n praatje. Het bevalt hem niet dat je na elke aankondiging een spelt kunt horen vallen: ‘Do any of you know any of my songs? Ik wil dat jullie doen alsof dít de hit is waar je je kaartje voor gekocht hebt.’ Daarna zit de stemming er goed in: ‘Mooi, ik heb nog een paar hits in the bag!’. Dat is niet zo, King Creosote heeft nog nooit een hit geschreven, maar mooi zijn ze allemaal. Lees de volledige recensie hier. 

Het lijkt een gevecht tussen zijn linker- en rechterhand, op zijn accordeon. Links spuwt de duivel donkere bastonen uit. Rechts zingen engelen daar zachtjes overheen. Hij weet zijn repetitieve melodieën perfect op te bouwen en open te gooien, zodat je op momenten echt denkt op te stijgen. De Janskerk is het perfecte decor voor deze strijd. Het licht, de fantastische ruimte en het muisstille publiek, alles klopt. Het lijkt haast alsof hij een metersgroot pijporgel bespeelt. Terecht krijgt Mario Batkovic dan ook een staande ovatie aan het einde van zijn set. Een accordeonist was nog nooit zo indrukwekkend. Lees de volledige recensie hier.

Halo – vanavond in zwart gehuld -  heeft een uur de tijd. De eerste minuten vechten de ritmes nog met elkaar, is haar techno onderkoeld. Maar al snel knikken er kopjes, cirkelen er vuisten en gaan ook de benen overstag. Halo weet wat een festival na middernacht nodig heeft. Na een lange marsroffel stort Halo een four to the floor-beat in. Het is net dat laatste zetje dat Cloud Nine doet ontploffen. Wat rest is dertig minuten heien. Kleine smet: Halo propt propt erg veel climaxen in dat laatste half uur, waardoor het optreden aanvoelt als een showcase. Dit had tot het ochtendgloren door mogen gaan. Lees de volledige recensie hier. 

Yoshi zet in met een paar deurbellen, van die grote rode gevallen die je op de basisschool lieten weten dat het speelkwartier voorbij was. Langzaam maar zeker worden daar meerdere instrumenten aan toegevoegd: van orgeltje tot grote trom, van luchtalarm tot doedelzak. Leidend is echter de diepe en duistere zoem uit een niet te definiëren apparaat op de tafel voor de muzikanten. Dit alles bouwt op tot een gigantisch climax, waarbij de percussionist zijn bekkens, moersleutels en belletjes op het vel van zijn trom gooit. Vader en zoon Wada wandelen ondertussen door het middenschip van de kerk met een doedelzak, terwijl de toetsenist met een microfoontje op haar keel verschillende tonen zingt. De zaterdagavond is geopend, in vervreemdende Le Guess Who?-stijl. Lees de volledige recensie hier. 

Canshaker Pi gooit meteen vol de beuk erin. De zaal gaat al vanaf de eerste tonen lekker op de gierende gitaren, strakke drums en energieke schreeuwzang. Vooraan staat een man die vol overgave aan het airdrummen is, na vijftien minuten is de eerste pit een feit. Wie had verwacht een uur vol te kunnen raggen komt echter bedrogen uit. De nieuwe plaat bevat ook rustiger werk, zoals slow jam ‘The Naked Flower Of The Wizz II’. Bij sluitstuk ‘Looking For Love On Ibiza’ gooien de Amsterdammers alle registers open en vliegen ze genadeloos lekker uit de bocht. Ineens ligt gitarist Boris de Klerk op de grond, gaat bassist Ruben van Weegberg op z’n gezicht zitten en krijgt de groep ook nog even de voltallige EKKO op de knieën. Canshaker Pi, wat een lekkere high. Lees de volledige recensie hier. 

Het fantastisch lange haar van de vier zwiept over de ruggen van hun nog fenomenalere broekpakken, terwijl ze een geluid produceren dat wisselt van Metz-achtige noiserock tot krautrock tot tragere psychedelische stukken. De stem van bassist en frontman Taigen Kawabe ligt diep in de mix en dient meer als een soort drone dan om tekst over te dragen. En ach, je verstaat hem toch niet. Bij de langzame stukken begin je je soms even af te vragen of je het nu wel echt goed vindt, maar in de wildste nummers is Bo Ningen simpelweg super cool, vooral als de gitarist links tijdens het chaotische slot zijn instrument op vervaarlijke wijze voor de versterker aan de hals rond slingert. Lees de volledige recensie hier. 

Instrumentalist William Tyler stond de afgelopen dagen al twee keer in Tivoli Vredenburg; gisteren als voorprogramma van Wilco - de curatoren van Le Guess Who? die vandaag zelf ook op het menu staan, en eerder vandaag als opener in de Grote Zaal. Maar om Tyler ook nog eens rond middernachtt te programmeren, blijkt een gouden greep. Hij heeft iets puurs; Tyler die zijn tijd neemt om zijn gitaar te stemmen en het publiek dat daar midden in de nacht geboeid naar kijkt. Hij zit ontspannen op een stoel. Vanavond speelt hij zonder setlist, hij kijkt wel wat goed voelt bij het moment. Lees de volledige recensie hier. 

Wilco is vanavond niet in topvorm. Dat zorgt er wel weer voor dat de rustige liedjes, net als op de laatste plaat, veel meer gaan leven. Er ontstaat een gek soort ingetogen euforie tijdens ‘I Am Trying to Break Your Heart’, waarbij je de hele zaal achterover voelt buigen, telkens na het refrein, om vervolgens weer in een klap naar voren te vallen als de drum weer invalt. Direct na 'Imposible Germany' is ook zo’n moment, als blijkt dat het voorzichtig kabbelende ‘We Aren’t the World’ live nu al aanvoelt als een klassieker. En dan is het plots over. Na de eerste toegift denken de roadies in eerste instantie nog dat de band terugkomt. Evenals het publiek. Helaas.Lees de volledige recensie hier. 

De set vanavond is in drieën gesplitst. Eerst The Ex, dan Fendika en dan die twee samen. Het is een bijzonder geheel. Bij de Ethiopische band zijn de dansers en muzikanten even belangrijk. Elk nummer kleden de dansers zich weer om, terwijl de muziek maar doordendert. In het laatste deel wordt duidelijk hoe logisch de combinatie is. De hoekige riffs van The Ex gaan moeiteloos samen met de bewegingen van de dansers, en de punky zang van Arnold de Boer tilt de Ethiopische zang alleen maar hoger. En andersom. Het belangrijkste van de avond: consessieloos muziekmaken hoeft niet ten koste te gaan van losheid en plezier, iets wat op Le Guess Who? wel eens naar de achtergrond schuift. En zal er ooit een show op dit festival zijn geweest met twee sitdowns?

Broeierig warm, plakkerig druk. Het is één erin, één eruit bij Whitney in een overvol EKKO. Ook zanger en drummer Julien Erlich heeft het warm en onder luid gejoel van het publiek trekt hij zijn hoodie uit. Met tegenzin, want zijn haar is ‘in that shitty period’ waarbij het nog net niet lang is maar ook niet meer kort. Whitney is een beetje de boyband van de indierock: de jongens zijn ontwapenend met hun jeugdige charme, maar laat dit je niet afleiden van de kwaliteit van de muziek. Fijne popsongs met groovy, luie baslijnen en een soulvolle trompet waar de rest van de band eerbiedig voor knielt. Lees de volledige recensie hier. 

Zo verstikkend zwaar als de Savages-vrijdag op Le Guess Who was (alleen maar onaangename muziek), zo gevarieerd is de zaterdagavond. Elza Soares maakt (met bepaald niet gemakkelijke muziek) de heupen los, The Ex en Fendika doen hetzelfde en bij Red Light Radio op de gang is een klein feestje bezig. Het laat je met een veel beter gemoed de trappen beklimmen naar de taaie acts in Pandora. Het laatste stukje van Raime bijvoorbeeld, een Londens duo dat extreem duistere elektronische muziek maakt. Live doen ze dat zelfs met z'n drieën, met drummer, waarbij de bandleden op één lijn opvallend ver uit elkaar staan. Indrukwekkende industriële muziek.

Zijn nieuwe liedje ‘The Roundabout’ – momenteel zijn populairste op Spotify – schreef Ryley Walker een jaar geleden in ons land, onthult de Amerikaan. Op Vlieland, high van de wiet, vol van de drank, de bitterballen en de liefde van de ‘Dutchies’. Hoe zou dat gaan in zijn geval, zo'n liedje schrijven? Is dat dan de melodie, de tekst, de hook? Of ook de totale meanderende jam er omheen? Want dat is wat-ie er live van maakt: bezwerende psychedelische folkstukken, die klinken alsof ze veertig jaar in Laurel Canyon onder het stof gelegen hebben. Lees de volledige recensie hier.