LGW16: Curator Suuns is de belichaming van Le Guess Who?

Bruggenbouwers laten zien waar de grens ligt tussen experimenteel en toegankelijk

Flip Kloet ,

Als laatste band van Le Guess Who?2016 in de Ronda staat vanavond Suuns op het programma. De band uit Montreal van het Secretly Canadian label is natuurlijk geen onbekende voor het festival. In 2011 brachten ze, na het uitbrengen van hun debuut Zeroes QC, een bezoek aan het festival en kwamen de jaren daarna met veel plezier terug. Dit jaar mochten ze het programma cureren, dus zorgde voor een hoop memorabele momenten, maar hoe deed de band het zelf eigenlijk?

Na dat optreden vijf jaar geleden zijn we twee studio-albums en een samenwerkingsproject Jerusalmen In My Heart verder. Dat de band keer op keer terugkomt naar het festival is natuurlijk niet voor niets. Eerste reden: aan inspiratie en nieuwe muziek geen gebrek bij Suuns. Maar bovenal: deze band kan met recht de belichaming van Le Guess Who? genoemd worden. Experimentele en vernieuwende elektronische rock met flink wat kraut- en psychedelische invloeden, maar zeker toegankelijk genoeg voor een fijne eerste kennismaking. En voor de mensen die weten waar ze naar gaan kijken, keer op keer een reden om terug te komen.

Dat blijkt wel aan de drukte in de Ronda, want zo heet en druk was het nog niet vaak tijdens Le Guess Who?. De band trapt af met een stukje van hun track ‘Koll Lil-Mali7ati Fi Al-Khimar Al-Aswadi’ die ze samen met Radwan Moumneh maakte voor het project Jerusalem In My Heart. Een van de namen die eerder op de dag te vinden was in Cloud Nine, omdat, hoe kan het ook anders, Suuns ze daar als curator neerzette.

Langzaam vullen de grote witte opblaasletters achter de band zich met lucht. Het teken voor frontman Ben Schemie om van start te gaan. Al snel volgt hitje ‘Instrument’ en bij ‘20/20’ breekt het de show helemaal open. Want dit is zoals je Suuns het liefst ziet: experimenteel, maar wel met de begeleiding en houvast van die heerlijke drums. Op die manier kun je die freaky gitaarshreds ook met gemak hebben. Het maakt ze zo aantrekkelijk, met hun perfecte cross-over die ook niet misstond op een festival als ADE Live een paar weken terug.

Na vijf tracks nodigt Schemie een extra man uit op het podium. Brian Case - ook een van de acts die ook op voorspraak van Suuns naar Utrecht kwam, doet een nummer mee. En dan word je ineens overrompeld door drie van die speelse gitaarpartijen. Hoewel ook best gezegd mag worden dat de toegevoegde waarde van Case onopgemerkt blijft. Zodra Case het podium verlaat, sprint de band direct door met de track ‘Resistance’. Een van de nummers die nog een sterke kant van Suuns laat zien: doseren. Ook met enkel een baslijn en repetitief gitaarlickje kan deze band blijven boeien.

Zo komen ze met gemak weg als ze het tempo wat omlaag schroeven met ‘Eddie’s Dream’. Het is zelfs fijn om even bij te komen van het muzikale geweld van net. Het einde van de set wordt sowieso teruggebracht tot een wat minimalistisch geheel, maar dat betekent bij Suuns natuurlijk niet minder energiek. Het past allemaal binnen een groter geheel: want wie had gedacht dat de heren zouden afsluiten met een immens strakke cover?

Zonder moeite speelt Suuns nog even een gigantisch goede versie van een track van de Amerikaanse post-hardcore band Fugazi. Met die cover van ‘Reclamation’ laat Suuns nog maar eens zien waarom zij de juiste curator waren voor dit festival. Alles is mogelijk met geluid. Wie de grenzen van de toegankelijke indie, super avant-garde en experimentele muziek wil leren waarderen zal altijd van bruggenbouwers als Suuns blijven houden.