Een gesamplede hijg opent de set als in Tove Lo’s 'Habits (Stay High)'. Het gebruik van vocale samples is gemeengoed geworden in het elektropop genre. Bella Hay zingt er ook nog eens hijgerig overheen en zo ontstaat er hijgrijg. Op andere momenten klinkt het als een soort Lana Del Rey pastiche, veel downtempo materiaal dus. Maar de sfeer die ze neer willen zetten, komt niet over, het duo is meer met zichzelf bezig, dan in het overbrengen van een gevoel. Daarbij komt nog dat ze geen eigen lichtshow hebben en dus afhankelijk zijn van de nukken van de lichtman.

Nog andere covers behalve Haddaway?
Ja, een Bowie tribute, een stukje Starman.

Wat is er te zien?
Cris Kuhlen betast zijn synths alsof hij een massagecursus aan het oefenen is. De fotogenieke Bella Hay draait rondjes rond zichzelf en gaat helemaal op in de muziek, ze vergeet bijna dat er ook nog publiek geëntertaind dient te worden. Dat ziet er dan uit als een gekooide zwarte panter in een te klein kooitje in Artis, die uit verveling rondjes draait.

Is het boeiend?
Eh, nou niet dus. Deels ligt het aan het tijdstip, waarop ze gepland staan, twee uur ’s nachts. Subtiele synth tapijten op halve kracht sussen je dan eerder in slaap. Deels ook aan de podiumpresentatie, die niet overkomt. Er zijn settings voor te stellen waar de muziek van Tears & Marble beter tot zijn recht komt. Op de koptelefoon in een mixtape bijvoorbeeld, maar niet op Noorderslag