De psychpop komt volgens het traditionele recept: weggestopte en puur dragende bas en drums die slechts dienen ter ondersteuning van de gitaarpartijen. De ietwat ijle en vervormde vocalen komen er maar net overheen. De jonge Eindhovenaren laten horen goede nummers te kunnen schrijven, maar weten in het begin van de half uur durende set toch niet echt te overtuigen. In die eerste nummers is het tempo zo ongeveer steeds hetzelfde waardoor het op den duur wat loom en log overkomt en zelf lijken ze meer zenuwachtig dan energiek. Dat het geluid dan nog niet fantastisch klinkt, helpt ook niet echt mee. Maar na een minuut of twintig komt de omslag en begint de eerst wat verlegen zanger arrogant het publiek in te kijken. Daarna schroeft het viertal het tempo omhoog en tonen ze eigenlijk pas hun echte klasse. Het lijkt er op dat ze er zelf dan ook pas plezier in beginnen te krijgen, ze beginnen elkaar wat uit te dagen en op te zoeken en die energie slaat over op het publiek.

Is het bijster origineel, dat Tamarin Desert?
Nee.

Is dat erg?
Helemaal niet. Als ze de vier zeer goede nummers die ze hebben, kunnen aanvullen met wat nieuw materiaal van hetzelfde niveau, staat het als een huis.

Wat vond het publiek er van?
Van begin tot het einde een volle zaal op een showcasefestival is een prima prestatie.