Toen de samenwerking iets meer dan een jaar geleden begon, was het vooral nog zoeken naar wat soepelheid. Maar nu zingt Andringa alsof ze de muziek van binnen hoort komen, en haar losse kreten vloeien heerlijk door het geheel heen. De gelaagde synthesizerknutselwerkjes voeren immer de boventoon. En dan de man met de tamboerijn, die vanaf de eerste minuut en met onstuitbare energie een soort nerdy white guy-dansje doet. Het meedeinende publiek in de volle CBK-zaal kan daar niet aan tippen. Als Andringa het laatste nummer inzet – het meest rechttoe-rechtaan dansnummer – wordt er gelukkig nog wel even flink gedanst. Yakumo Orchestra maakt levendige, zweterige techno die niet overmatig leunt op het droppen van de bass – maar wat blijft het lekker als-ie dat wel doet.

Subtiele accenten van de blazers. Te subtiel?
Als je soms weinig meer hoort dan een sneu gekraak op de achtergrond, ja, dan wel. Je hebt genoeg koper om een koperdief met pensioen te sturen, use it. Zelfde geldt eigenlijk voor de zang, mag best wat harder.

En wat was er met die gast met de tamboerijn?
Hij was gewoon blij. Je staat op Noorderslag, het gaat lekker. Heb je nog meer redenen nodig om los te gaan?

En toen? Sambaballen?
Dat was leuk. Terwijl Yakumo Orchestra nog één keer gas gaf schoot tamboerijn-man – maar nu met sambaballen – over het hele podium. Waardig einde.